Het is me opgevallen dat in de informatie over narcisme een aantal misverstanden bestaan. Deze misverstanden kunnen je op het verkeerde been zetten, waardoor je er niet uit komt. Ze zetten je namelijk vast in het land van de duisternis, dat je zo snel mogelijk moet zien te verlaten. Het maakt niet uit door wie de misleidende informatie gegeven wordt; door websites, mensen om je heen, zogenaamde deskundigen, wie dan ook. Het is gevaarlijk. Deze misverstanden luiden:
-
De narcist kan er niets aan doen
Het heersende idee hierachter is: het is pathologie, diegene is zielig, en kan er niets aan doen. Het is schrikbarend hoeveel sympathie er in deze wereld naar de dader gaat in plaats van naar het slachtoffer. Terwijl je als slachtoffer soms jarenlang ingrijpende mishandeling hebt moeten onder gaan, mag je het niet moeilijk hebben, mag je niet boos zijn, want diegene kan er immers niets aan doen. Hierbij wordt in mijn ogen uitgegaan van het idee van
ontoerekeningsvatbaarheid
, dat stelt dat daders onbewust mishandelen en daarom hiervoor niet verantwoordelijk kunnen worden gesteld. Klopt het, dat diegene met persoonlijkheidspathologie er niets aan kan doen? Nee, volgens mij klopt dit niet.De kern van narcisme en psychopathie is dat een aantal belangrijke vaardigheden niet werken en het empathiecentrum defect is (in mijn werkboek ga ik hier op in). Vaardigheden zijn te leren. Het proces is langdurig, en kan veel energie vragen. Narcisme is te behandelen, zij het moeizaam. Psychopathie is nog moeilijker te behandelen. De belangrijkste voorwaarde is hoe dan ook, dat de persoon erkent een groot probleem te hebben. En hier zit nu net het grootste probleem.
Als de persoon om te beginnen zelf zou erkennen dat hij of zij een ernstig probleem heeft en hier hulp bij zou vragen, dan zouden de mensen om hem heen niet meer de hoge prijs hoeven betalen voor zijn onbehandelde stoornis. Maar veel narcisten, en zeker psychopaten, ontkennen hun problematiek. Het is bizar om plaatsvervangende empathie op te eisen voor iemand die dit zelf niet kan opbrengen, voor de dader dus. Deze dader beschadigt anderen door die ontbrekende empathie. Daarbij vindt deze beschadiging soms doelbewust plaats. Verschillende slachtoffers getuigen over de controle die de dader in zijn of haar gedrag had. Een voorbeeld: de narcistische moeder scheldt het kind uit, de telefoon rinkelt en met een alleraardigste stem handelt zij het telefoontje af. Ze heeft de telefoon nog niet neer gelegd of ze vervolgt de tirade tegen haar
schuldige
kind.Wanneer gedrag valt te controleren, en de persoon in kwestie besluit om sommigen goed te behandelen en anderen slecht, dan kun je helemaal niet meer spreken van ontoerekeningsvatbaarheid. Dit is een complex onderwerp, en ik ga in mijn werkboek uitgebreid in op het waarom achter dit beschadigende gedrag. Waar het mij hier om gaat is dat de dader zelf verantwoordelijk is voor de beschadiging die hij aanricht.
-
Hij (of zij) bedoelde het niet zo
Ook dit idee klopt niet. De kern van deze pathologie is een groot gebrek aan inlevingsvermogen. De narcist wordt geregeerd door onvervulde behoeftes, en denkt vanuit die behoeftes. Wanneer hij niet krijgt waar hij recht op meent te hebben, worden er talloze manipulatiestrategieën ingezet om alsnog die behoeftes vervuld te krijgen, bijvoorbeeld de
narcistische aanval
. Er zijn veel mensen die deze vorm van mishandeling niet kennen. Ze kunnen zich helemaal niet voorstellen dat iemand op een dergelijke destructieve manier handelt. Daarom wordt het gedrag vergoelijkt, en wordt je als slachtoffer verteld dat het vast niet zo bedoeld is. Maar wat je voelt na een dergelijke aanval is verschrikkelijk. En dat was ook de bedoeling. De aanval is bedoeld om onwillige slachtoffers bij te sturen, door hen een ondraaglijk gevoel over zichzelf te geven. De narcist biedt zich vervolgens direct aan als redder: je hoeft alleen maar overstag te gaan en je niet meer te verzetten.Of iets werkelijk zo bedoeld is, kan alleen gezegd worden door diegene die het gedrag heeft moeten ondergaan. Ga na hoe je je voelt. Ik weet het; waarschijnlijk is je jarenlang door de narcist verteld dat je een drama maakt om niks, dat je weer alleen met jezelf bezig bent, of dat je zelf verantwoordelijk bent voor hoe je je voelt. Ik kan hiermee de grootste misvatting ontkrachten: hij (of zij) bedoelde het namelijk wel zo. Er wordt alleen geen schuld gevoeld, omdat er weinig tot geen empathie is. Bescherm jezelf dus. Als die ander geen empathie op kan brengen voor jou, zul je jezelf extra empathie moeten geven!
-
Het komt allemaal goed, als je je nog wat meer in hem (of haar) inleeft
Tot mijn schrik zijn er zelfs mensen die zich deskundig noemen in narcistische mishandeling, die deze boodschap verkondigen:
je weet toch hoe beschadigd hij of zij is, dus als je nu probeert zijn of haar gedrag te begrijpen, compassie te tonen, dan zul je merken dat het allemaal wat soepeler zal gaan
. De jarenlange training die iemand met deze pathologie je al gaf, wordt nu zelfs door een deskundige aanbevolen.Vergeef hem, maak hem niet van streek, laat het allemaal langs je afglijden, reageer vanuit liefde
. Ik kan vanuit de grond van mijn hart zeggen: dit soort adviezen werken averechts! Je wordt alleen maar dieper in het land van de duisternis getrokken. Ik heb zelf heel hard moeten knokken om uit die duisternis te komen, en alleen de mensen die aan mijn kant konden staan, hielpen me terug naar het licht. Dit waren de mensen die zich inleefden in mij, die mijn verhalen konden horen, die compassie toonden om wat ik had moeten doorstaan. Deze mensen kwamen net op tijd. Door de veelal spiritueel getinte adviezen die ik eerder kreeg; dat ik nog meer begrip moest tonden, nog meer moest incasseren, werd de duisternis enkel dikker. Er had zich nooit iemand om mijn welzijn bekommerd, ik was helemaal op, en nog moest ik meerliefde
tonen. Het deel van mij dat nog leefde was alleen nog met een grote zaklamp te vinden. Dat kleine plantje werd omringd door heel veel duisternis. Gelukkig kwam er een ommekeer. De enige voor wie ik die liefde nog wilde opbrengen (naast mijn man en kind), was mezelf. Dat plantje. Dat was het begin van mijn redding, en ik had dit niet gered als ik geen mensen om me heen had gehad die vonden dat ik, als slachtoffer, diegene was die nu wat liefde verdiende.De bittere waarheid is dat mensen die worden geregeerd door (onbehandelde) narcisme of psychopathie, heel erg vanuit zichzelf denken. Ze hebben baat bij gewillige slachtoffers, ze eisen van mensen om zich heen voortdurend empathie. Zelf kunnen ze die empathie niet of nauwelijks voelen. Waarom zouden ze anders zo met je omgaan? En waarom zou jij nog meer begrip moeten tonen voor het feit dat je als voetveeg behandeld wordt? Het enige dat werkt is duidelijke grenzen stellen, en als het mogelijk is, er helemaal buiten zien te blijven. Alle adviezen die aansturen op het goedpraten van destructief gedrag, trekken je er juist in.
Mensen met deze stoornis zullen altijd suggereren, dat als je nou iets beter je best doet, het allemaal goed komt. Het advies van sommige
deskundigen
, om je in hen in te leven, hen te begrijpen, klinkt hen dan ook als muziek in de oren. Doe gewoon nog iets beter je best! Wat ze er niet bij vertellen, is dat het moment dat hetgoed genoeg
is, nooit komt. Het wordt je voorgehouden als een fata morgana in de woestijn. De dader rekent erop dat zijn slachtoffer te moe, te dorstig en te verzwakt is, om deze strategie te doorzien. En voor veel slachtoffers klopt dit ook, helaas. -
Waar onenigheid is, hebben beiden schuld
De normale menselijke logica kan niet over persoonlijkheidspathologie worden neergelegd. Tussen
normale
mensen is het zo dat je bij een conflict allebei naar je eigen aandeel kijkt. Maar we hebben het hier niet over normale interacties. Deze voorvallen slaan de grond onder je voeten vandaan. Het is juist zaak uit die voortdurende staat van verwarring te komen. Bedenk goed dat een narcist helemaal niet aan de relatiewil werken
, hij of zij wil dat jij er aan werkt. Na het jarenlang obsessief piekeren over hoe je iets wel of niet had moeten zeggen (want hij raakte zo van streek), over dat je iets beter wel of niet had kunnen doen (want je wist toch hoe belangrijk het voor haar was), wordt het echt tijd dat je die verantwoordelijkheid voor zijn welzijn teruglegt waar hij hoort: bij hem (of haar)! Hij heeft altijd geprobeerd die verantwoordelijkheid te ontlopen, door te doen alsof alles aan jou lag. Blijf uit die val. Alle informatie die je uitnodigt naar je eigen stuk te kijken, omdat je zijn gedrag wel zal hebbenopgeroepen
, zou ik wantrouwen. Ze is mede gebaseerd op de misvatting dat alleen labiele, afhankelijke mensen een relatie aangaan met een narcist. Hier klopt niets van. De meest stabiele, levenslustige vrouwen (of mannen) vallen voor de fata morgana, om later te ontdekken dat deze ideale partner slechts een luchtspiegeling was. Na de jarenlange psychische en emotionele terreur ben je gewoon op. Vaak gaat dit gepaard met een enorm gevoel van falen, terwijl je dus slachtoffer was van een zeer destructief persoon! Laat je dus niet aanpraten dat de schuld bij jezelf lag, omdat je er voorkoos
slachtoffer te worden. Je bent slachtoffer. Nu is het alleen zaak om je aan de relatie te onttrekken en weer mens te worden. Je bent er zelf verantwoordelijk voor om de schade die je is aangedaan te herstellen, maar de schuld voor de beschadiging mag niet op jouw schouders worden gelegd. Dan kun je nog steeds de loyaliteit niet leggen waar deze eigenlijk hoort; bij jezelf. -
Narcisten zijn heel makkelijk te herkennen
De associatie die veel mensen bij
een narcist
hebben, is de vlotte, gladde praatjesverkoper. Maar dit is een eenzijdig beeld. Het griezelige is dat narcisten helemaal niet zo makkelijk te herkennen zijn. Het zijn vaak hele innemende, charmante en beschaafde mensen. Je zou het ook anders kunnen zeggen: ze hebben heel goed gekeken om te weten hoe zenormaal en ontwikkeld
kunnen overkomen. Ze zullen dan ook niet snel gewantrouwd worden, doordat hun stoornis vrijwel onzichtbaar blijft. Ze kunnen een heel positieve indruk maken, doordat ze het met je eens zijn, aandachtig luisteren, en zo op je lijken. Het is van groot belang om het positieve gedrag van een narcist in het juiste licht te zien: hij weet precies wat hij moet spiegelen en doet dit om verzekerd te zijn van de benodigde voorraad.Juist doordat narcisten zo normaal over kunnen komen, kampen veel slachtoffers met het probleem niet geloofd te worden als ze proberen over te brengen wie en wat er achter dat masker van perfectie huist.
-
Door te vergeven kan je de narcist
los laten
Ik moet echt iets zeggen over vergeven en het heersende idee dat je dan pas iemand kunt los laten. Ik realiseer me dat ik hiermee boze reacties kan oproepen, maar ik vind het onderwerp te belangrijk. In de context van persoonlijkheidspathologie vind ik aansturen op vergeven gevaarlijk. Je kunt geen tijdschrift openslaan, of er wordt gesteld dat je de dader moet vergeven, omdat je anders je eigen gezondheid benadeelt. Vervolgens wordt er geschermd met zogenaamde wetenschappelijke bewijzen, dat
niet vergeven
je eigen heling blokkeert. Hier kan ik dus echt boos om worden. Om te beginnen vind ik het een heel persoonlijke keus, of je iemand wil vergeven of niet. En het belangrijkste: narcistische mishandeling ondermijnt de relatie met jezelf. Je wordt zo tegen jezelf uitgespeeld, dat de enige relatie die echt belangrijk is om te herstellen, die met jezelf is. Het is de vraag of dat gebeurt als je alle energie aanwendt om die ander te vergeven, om vooral eengoed mens
te zijn voor die ander. Het gaat nu eens niet meer om die ander, het gaat om jou! Neem dus serieus wat je voelt, en laat je niet aanpraten dat niet willen vergeven hetzelfde is als geregeerd worden door haat en wrok.In alles wat ik heb gelezen en gehoord over vergeven valt me op dat het altijd zo zwart/wit wordt neergezet: je moet vergeven (want dan ben je Goed), en als je je niet op die manier met de dader wilt verhouden dan blijf je vast zitten in
wraak
. Wie zegt dat? In mijn beide boeken ga ik nog veel uitgebreider op het onderwerp in omdat het veel ervaringsdeskundigen bezig houdt. Ik behandel ook wat je allemaal kan doen om te herstellen (met veel praktijkvoorbeelden). Hier beperk ik me tot het allerbelangrijkste: richt je in je heling op jezelf. Herstel die relatie. Narcistische mishandeling is een complexe vorm van mishandeling, waarbij je niet geholpen wordt door jubelende kreten.Loslaten
suggereert dat jij, als slachtoffer, diegene bent die iets vasthoudt. De realiteit is omgekeerd. Mensen met persoonlijkheidspathologie trekken jou voortdurend in hun realiteit. Het gaat dus niet omloslaten
. Het gaat om hier buiten zien te blijven, door weer jezelf te worden, door uit te vogelen wat jouw waarden zijn, waar jij voor staat. Neem je eigen standpunt in over wel of niet vergeven. Dat is waar het mij om gaat. Ik zie niet vergeven trouwens niet als eenactie
, maar meer als een weg die je niet in slaat. Waarom zou je iemand die zijn eigen destructie niet erkent, die er geen verantwoordelijkheid voor neemt, in zo verre tegemoet komen? Alleen de dader zelf kan herstellen wat hij of zij heeft aangericht.
| « hoe kom je eruit? |
Dit artikel heeft me bijna doen huilen van opluchting. Een uitstekend geschreven stuk. Dank je wel.
Echt een goed geschreven stuk en na bijna 7 jaar uit een relatie te zijn met een narcist (officieel gediagnosticeerd) met een licht verstandelijke beperking, ben ik nu 3 jaar in beter vaarwater gekomen. Mijn zelfvertrouwen is terug en ik leef weer als nooit tevoren.
Ik heb zijn gedrag niet vergeven, ook al vond ik het erg wat hij in zijn jeugd meegemaakt had, hij hoefde mij niet neer te halen en niet te krenken zoals hij dat met mij gedaan heeft. Ik was voor het eerst verliefd en liet me helemaal inpalmen door hem. De eerste 1,5 jaar werd ik op handen gedragen en pas toen hij mij ten huwelijk vroeg en ik ja zei, veranderde alles. Hij probeerde mij te isoleren van vrienden en familie, wat hem gedeeltelijk gelukt is. Ook wist hij de schijn naar de buitenwereld goed hoog te houden, waardoor sommige mensen nog steeds niet geloven dat ik hem de deur uitgeschopt heb vanwege de redenen die ik aangaf en geef. Zelfs 2 van mijn beste vrienden geloven me nog steeds niet en dat deed zeer, maar ik heb het naast me neer gelegd. Ze weten niet beter en hij kon zo goed toneel spelen.
Ik heb hem met veel moeite de deur uit weten te werken en te houden en de laatste 2 á 3 jaar hoor en zie ik gelukkig niets van hem. Ik ben eerlijk gezegd ook klaar met hem, want hij zuigt me helemaal leeg als ik hem de kans geef.
Wat ik ook niet begrijp is dat hij een licht verstandelijke beperking had, want hij was ging zo geraffineerd te werk! Maar als ik naar zijn kennis en taal- en rekenvaardigheden keek, was het wel duidelijk.
Naar de buitenwereld wist hij dat goed te verbloemen, want hij wist zogenaamd alles… Als hij dan echter iemand met verstand van zaken tegenkwam, dan praatte hij met alle winden mee, of verdraaide zijn verhaal zodanig, zodat men er intrapte.
Alles was ook altijd mijn schuld als er wat fout ging in huis of een ander was de schuldige als hij mij de schuld niet kon geven. Hij voelde zich ook zo vaak boven alles verheven en ik moest alle zeilen bijzetten om te voorkomen dat de politie er aan te pas moest komen. Dat hij mij zomaar uit het niets sloeg nadat hij een opmerking had gemaakt over eten, was voor mij de druppel. Ik heb hem een flinke mep terug gegeven en gewaarschuwd. Daarna was de relatie stuk en ondanks zijn lieve woordjes en smeekbeden om vergeving, heb ik hem de deur uitgewerkt. Toen hij bemerkte dat ik het serieus meende krenkte hij mij nog eens diep en daarna was hij even van de radar. Binnen een paar maanden heeft hij zich in de problemen gewerkt en kwam vast. Nadat hij vrij kwam probeerde hij weer contact te leggen, telefonisch, social media en door aan de deur te staan. Ik heb hem geblokkeerd, een fikse waarschuwing meegegeven en genegeerd.
Het enige waar ik nu mee zit is dat geen relatie meer durf aan te gaan, ik vind dat doodeng.
Helaas lees ik nooit verhalen over ouders van een narcist en tevens borderliner. Wel is er veel herkenbaar in het gedrag waar wij ook mee te maken hebben. Onze zoon is al een 40 er en pas de laatste 2 jaren zijn wij nu op de hoogte van deze persoonlijkheidsstoornis. Wel waren er, achteraf, tekenen die er op wezen dat er iets met hem aan de hand was. Studie problemen, studie niet afgemaakt, financiële problemen , die wij elke keer oplosten .Op de achtergrond 3 langdurige relaties. waardoor wij toen niet alles meekregen. De laatste relatie is nu 2 jaar uit en daar krijg ik de schuld van. Zij heeft toen een half jaar bij ons gewoond omdat hij haar huis niet uit wilde en zij hem niet op straat durfde zetten. De mogelijkheid dat hij bij ons zou komen wonen, verwierp hij toen stellig.Door mij zijn toen enkele leugens, per ongeluk uitgekomen. Omdat ik niet op de hoogte was van deze verhalen en met grote verbazing reageerde. Hij heeft, na op straat geleefd te hebben, een half jaar bij ons gewoond. Dit was de hel. Politie regelmatig over de vloer. Zoektochten door de politie naar hem wanneer hij ladderzat en onder de coke ergens bijna onderkoeld op straat lag. Naar verslavingskliniek gebracht, hulp gezocht bij gerenommeerde instellingen. Overal stopte hij mee. Er wordt soms gewezen op de opvoeding. Verwaarlozing en of grote verwenning. Dit kunnen wij en al onze familie en vrienden beslist naar het land der fabelen verwijzen. Natuurlijk hebben wij als ouders fouten gemaakt, maar de gebruikelijke, kleine ,dingen die iedereen wel maakte. Onze andere zoon is gelukkig getrouwd en vader van een prachtzoon. Elke dag zijn er weer andere problemen, vooral financieel, die door ons opgelost moeten worden. hij heeft geen baan, huis of relatie. Is niet in staat iets te ondernemen, wordt soms door een van de ex vriendinnen geholpen. Wij hebben uitkering, hulp en alles moeten regelen. Als dank vloekt hij vooral mij uit. Verstandelijk weten we hoe wij moeten reageren, maar scheiden van je kind is bijna onmogelijk. Alles wat hem nu overkomt, komt door mij, aldus zijn zienswijze. Vreselijke appjes bereiken mij. Gruwelijke scheldpartijen en wij maar weer de financiële chaos repareren. de buren vreesden zelfs voor ons leven. Dat dit onverstandig is, beseffen wij ook. De winter komt er aan en dan leven in het besef dat je zo gewenste en ooit zo geliefde kind op straat leeft, is ondoenlijk. Daar speculeert hij ook op. Hij wilde geen contact meer met ons, maar onlangs wilde hij het “goed “maken. Mijn man met hem gaan praten, ik met hem uit lunchen , paar keer wezen eten bij ons en ja hoor, de aap uit de mouw: Of wij enkele maanden huur konden betalen voor de kamer waar hij kort kon verblijven en nu weer uit moet. Dat weer , heel ,onverstandig, gedaan en het getreiter begon weer tegen mij. Wij zouden zo graag eens horen hoe andere ouders hier mee omgaan. We lezen wel dat kinderen hun ouders niet meer willen zien, maar een kind uit je hart snijden is bijna zelfmoord, waar hij trouwens ook mee dreigt Misschien zijn er ouders die ons hiermee kunnen helpen? wij zijn ten einde raad en gaan er aan onder door.
Beste Mona,
Je zit emotioneel helemaal verstrengeld met je kind. Deze band knip je niet zomaar door. Het is je zwakke plek of eigenlijk je kwetsbare plek in je ziel. De zorgen gaan nooit over. Je kunt er alleen maar dieper in verdrinken. Blijkbaar heeft je zoon behoorlijk manipulerend gedrag. En daarbij heeft hij letterlijk ‘nood’. Hij heeft soms geen dak boven zijn hoofd en geen geld en alles gaat zoals het niet moet. Natuurlijk heeft hij zelf ook verantwoordelijkheden, die hij niet neemt. Omdat hij ergens weet, dat jullie hem proberen te helpen als het mogelijk is. Hij weet jullie te raken, dus te ‘bespelen’. Je weet het verstandelijk, en het is je kind. Moet je hem op straat laten staan? Dat is voor een moederhart bijna ondraaglijk.
De realiteit is: het gaat er niet beter van worden, met hem.. (vermoedelijk, dat weten we niet zeker). Je blijft hoop houden. De hoop zorgt ervoor dat je hem iedere keer kansen geeft. Accepteren is niet zo gemakkelijk, en toch de enige kans om je zelf beter te voelen (uiteindelijk).
Voor jezelf kun je wel wat dingen helder krijgen (evt. met behulp van coaches, huisarts) bv: hij staat voor de deur: wat doe je? Zoek adressen van daklozen/leger des Heils in de woonplaats. Maak met jezelf afspraken: bijvoorbeeld wel eten, niet slapen. Onderzoek bij jezelf en heb het hier over met man/vrienden, wat je wel kan tolereren en wat niet.
Ik kan me voorstellen dat je wel wat ondersteuning zou kunnen gebruiken, makkelijk is het niet en wordt het ook niet. Je kunt wel een weg zoeken en vinden om hier mee om te gaan. Onze coaching informatie kun je opvragen bij de website, om een gespecialiseerde coach of therapeut te vinden als je wil. Ook hoop ik dat er andere ouders op je dappere bericht reageren, die in een vergelijkbare situatie zitten.
Veel sterkte de komende tijd,
Susan Veenstra
Zijn er ook mensen die een “vriendschappelijke” relatie hebben met een narcist?
Beste Mona, Zoek ondersteuning waar jij/jullie je goed bij voelen. Het contact verbreken met je kind zal regelmatig geadviseerd worden maar is onmogelijk in mijn ogen. Het contact minimaal en onder hele strenge voorwaarden, bijvoorbeeld nooit alleen, niets beloven, uitgesteld reageren (op een vraag of eis van hem zeggen dat je er later op terug komt), enz. is wel mogelijk met de man die ooit je kind was.
Eigenlijk in gedachten je zoon opsplitsen in twee personen, het gewenste kind waar jij/jullie ook van genoten hebben en zelfs om gelachen, deel dit ook met andere mensen, met je andere zoon die zich waarschijnlijk nu als vader beter kan voorstellen dat het contact verbreken met een kind zo goed als onmogelijk is. Koester de goede herinneringen!
Als de man soms even dit kind in hem laat zien en het is niet om je te manipuleren dan zijn dat piepkleine positieve momentjes voor jezelf maar laat alle hoop op een goede toekomst voor hem en met hem varen, geen verwachtingen meer dus ook geen teleurstellingen!
Grenzen stellen is makkelijker gezegd dan gedaan maar hij respecteert die grenzen toch nooit dus het wordt altijd grensoverschrijdend en krijgt hij zijn zin (en in zijn ogen is dat nooit genoeg, mensen met een persoonlijkheidsstoornis voelen geen genoeg, geen schuld, enz.).
Kleine praktische oplossingen bedenken voor de korte termijn, puur voor jezelf want de kans dat hij er wat mee doet is ook klein en/of tijdelijk. Bijvoorbeeld: in de winter onder een brug slapen: koop ergens in de aanbieding (online) een skipak en slaapzak die gebruikt worden bij poolexpedities en organiseer een klein groepje mensen die hem elke dag iets (gezonds) te eten brengen maar die je kunt vertrouwen dat ze geen discussies met hem aan gaan. Dus niet zelf elke dag gaan!
Mijn advies: vertel hem regelmatig dat je/juliie van hem houd(en) en altijd van hem zullen blijven houden maar niet van het gedrag dat hij vertoont of vertoonde. Basta!
Je bent niet bang voor je kind maar moet wel bang zijn voor deze man. Dus geen contact met hem als je alleen bent en dat geld voor iedereen in jullie omgeving.
En dat jij altijd en van misschien wel iedereen altijd de schuld krijgt is een zeer bekend gegeven maar iedereen die op deze site leest weet en waarschijnlijk nog veel meer mensen weten dat er maar 1 schuldige is op dit moment en dat is hij zelf!
Uitgesteld reageren met alleen kleine betaalbare praktische oplossingen en zoals Susan al schreef adressen voor daklozen ed opzoeken en geven.
Ik hoop wel dat alle instanties op de hoogte zijn van zijn gedrag want dat buren vrezen voor jullie leven betekent dat hij ook gevaarlijk kan zijn voor de maatschappij…
Inderdaad accepteer dat die moeilijke man niet het geliefde kind is. Van dat kind mag je altijd blijven houden maar het gedrag van die moeilijke man is onacceptabel!
Bedenk bij alles wat hij zegt ‘is dit chantage?’ en geef bij dreigen met zelfmoord een adres of laat hem 113 bellen, eventueel geef je hem een goedkope telefoon en beltegoed van 10 euro.
En koop daarna een kleinigheidje voor je kleinzoon en/of ga er langs om hem te zien!
Heel heel veel sterkte!
Liefs van Coby
Moeilijk…. ik volg de reacties.
Eindelijk duidelijk wat er aan de hand is , en nog twijfelen wat er aan de hand is, of je het wel goed ziet. Nog denken, als ik nu anders had gereageerd dan….
Laatst zei iemand tegen mij; je probeert het iedereen naar de zin te maken, behalve jezelf…
Ja, Claire, de cirkel moet doorbroken worden. Hoe dat moet, met een narcistisch kind?
Dat weet ik niet. Ik begrijp nog steeds niet helemaal of er een genetische component is of dat het narcistisch gedrag een reactie is op een narcistische opvoeding of een extreem frustrerende situatie.
Ik weet alleen hoe je voor jezelf moet zorgen, althans, ik probeer dat steeds meer te doen.
Je kunt je kind dat voorhouden, hoe je dat doet. Het voorleven. Vertellen over je eigen twijfels en hoe je daar mee omgaat. Dat iedereen zich regelmatig gekrenkt voelt, en mensen in een situatie zoals jij, ik, de anderen hier, en je dochter nog meer dan anderen. En dat je daar zelf voor verantwoordelijk bent. Je moet je eigen ouder, partner, vertrouweling zijn. En praten tegen jezelf alsof je die ander bent die in het nauw zit.
Van de psychologe die me zo goed ondersteund heb ik de techniek van de veilige plek geleerd. Je denkt aan een prachtige situatie, in de natuur bijvoorbeeld, waarbij je je helemaal sereen voelt. Je ziet het uitzicht voor je dat je zo gelukkig maakt. En dan tik je vier keer op je linkerbovenbeen, met je platte hand, en daarna vier kjeer op je rechterbovenbeen, zelfde manier. Ik word er rustig van, ga dieper ademen en laat de stress die ik op dat moment voel los.
En als ik gekke dingen doe, dan roep ik mezelf tot de orde, en als ik dat te streng doe, roep ik tegen mezelf, zeg eh, mag je zo akelig doen tegen mij? Nee, natuurlijk. Je mag aardig zijn voor jezelf. Lachen om je fouten. En als je denkt dat andere mensen akelig tegen je doen, dan probeer je dat voor jezelf te relativeren en vooral probeer je het bij de ander te laten.
Laatst ergerde ik me voor de zoveelste keer aan een collega die ik niet begrijp. Ik voel me door haar gekleineerd. Wat hoogstwaarschijnlijk ook zo is. Ik voel dat ze over me praat met anderen achter mijn rug om, en daar haar oordeel op baseert. En ik ontdekte dat als ze onzeker is dat ze zich dan arrogant gedraagt. Ik heb mijn zwakke kanten, en tja, sommigen vergroten die uit. Dat doe ik zelf ook regelmatig, en daarom doet het me zo’n pijn. Dan trek ik me op aan andere collega’s, die wel aardig zijn, en over mijn zwakheden heenstappen, want die hebben we allemaal ten slotte. Ook sterke punten, die mag je koesteren. Wees overtuigd van jezelf. Sommigen noemen dat ‘in je kracht staan”, een term waar ik niet dol op ben. Het moge duidelijk zijn waarom: omdat onze kracht ons uit handen is geslagen, door de narcist(en) in je leven. Laat dat niet meer gebeuren. Bouw je eigen zelfvertrouwen op met kleine positieve gedachten. Wees aardig voor jezelf alsof je jezelf ziet als een ander. Daar heb je meestal veel meer consideratie mee dan met jezelf. NIet doen! Wees vooral niet te kritisch over jezelf, maar blijf jezelf wel verbeteren. Een narcist doet dat niet, maar wij wel. Want wij willen niet zijn als de narcist. Praat met vertrouwde mensen over je zwakheden. Wedden dat ze zeggen: oh, dat heb ik ook…”?
Zeg regelmatig tegen jezelf dingen als: jij hebt een lekker kopje thee verdiend. Dat heb je goed gedaan. Daar mag je trots op zijn. Of: je bent ook maar een mens. Noem jezelf met kooswoordjes, als je dat nodig hebt. Ik heb dat teveel gemist in mijn jeugd en probeer nu mijn eigen lieve ouder te zijn, die ik onvoldoende gekend heb. En rouw over wat je niet hebt gehad, over de krenkingen die je zijn aangedaan. Want dat rouwen betekent dat je het erg vindt dat het je is aangedaan, dat het niet had gemoeten. En het allerbelangrijkste in mijn ogen: dat het niet jouw schuld is.
Als je dat voor je dochter kunt voorleven, wie weet wat er gebeurt. Ik weet het niet. Maar handel vooral voor jezelf. Dat is wellicht voor je kinderen goed, omdat je dan laat zien hoe je met jezelf kunt omgaan.
Vaak genoeg heb ik enkele partners gehad met zulke trekjes, Heel misleidend. Aangezien van het feit dat ik een broer heb met narcistische trekjes die bleek posttraumatische stress syndroom te hebben door een brandend flat, werd hij nog gevaarlijker door drugs gebruik. Mijn moeder was ook een narcist en wist goed over te brengen dat alles wat ik vroeger heb mee gemaakt me eigen schuld was. Ook me ex vertoont dit trekje. Ik had 13 jaar geleefd voor hem met zijn zogenaamde fobieën en intussen op me lopen te vitten en te commanderen en denken dat ik zijn sloofje ben. Mijn vriend moet een IQ test onder gaan. Hopen wat er uit pakt en of hij van zijn narcistische baas af kan komen, die hem kleineert of vernederd en hij gefrustreerd thuis komt. Niet leuk. Maar hopen dat het zou lukken.
Ik geloofde in ons samen
1 en 1 is immers twee
Maar ik kreeg in plaats van samen delen
de verantwoording over jouw geluk en pijn
In jouw wereldje waar ik je moest dienen
bleek geen ruimte voor mezelf te zijn
Het was de vanzelfsprekendheid
zoals het werd verwacht .
Dat je alle lusten met me deelde
en al je last op mij belast
Al wat jij wil , uit jouw belang
maar niet willen zien , niet willen weten
wat ik graag wou of nodig acht
Zo wilde jij ons leven leven ,
maar aan mij… werd niet gedacht
En als 1 en 1 niet voelt als twee ?
Hardop twijfel …..er is iets mis ?
Zeg jij dat ik me het verbeeld, en
dat het zich in míjn hoofd afspeelt .
Maar dat zo in werkelijkheid niet is …
Je zegt : wij zijn 2 maar samen 1 .
Want zolang ik deelde in jouw lusten
En zolang ik pijn leed voor jouw leed
zolang ik zorgde voor jouw zorgen,
en garant stond voor jou geluk
Zolang jij alles aan mij zou vragen ,en
zolang dat ik alles voor je deed ,
tot dan ging de liefde echt niet stuk
Zolang zou jij ons gelukkig wanen
Dat maakte voor jou de som compleet.
Ergens moest ik het toch weten ?
Was het plaatje niet compleet
Want als ik die som bleef geloven..
en ik bleef doen met wat ik deed ..
Was het leven leven naar zijn leven ,
Maar.. of dit dan ook “ liefde” heet ?
Alles, alles heb ik je geven
Ik gaf je alles wat je vroeg
Zelfs mijn ik was in jou verdwenen
maar zelfs dat bleek niet genoeg
En toen mijn belang belangrijk werd
en geen zorg droeg voor jouw pijn .
Werd het me door jou verweten,
dat ik een egoïst zou zijn.
Mijn verdriet werd niet erkend
Je wilde het niet weten
waarin jij tekort geschoten bent.
maar hebt het me verweten
wat jij door mij tekort gekomen bent..
Mijn belang was niet in jouw belang.
Negeerde me en liet mij staan.
Je wilde me niet zien, en
je wilde niet meer praten
Toe zeg het niet,verwijt mij niet
ik heb je niet verlaten.
Zo is het niet gegaan.
Je hebt toch in de gaten….
Had ik het kunnen weten ?
Je hebt me zomaar laten gaan .
Jij bent mij vergeten …
Wat blijkt ; de liefde was een leugen
En, dat raakt me nog het meest :
Jij hebt nooit van mij gehouden.
En is 1 en 1.. nooit 2 geweest..
Ontroerend, zo mooi weergegeven, zoveel herkenning. Dank daarvoor.
Dank wel voor je reactie , Tineke 😉
Ik zit in een situatie waar iemand dit gedicht voor mij zou hebben kunnen geschreven. Ik schaam mij daar diep voor en ik hield wel van haar. Al geloof ik inmiddels wel dat mijn manier van houden niet de normale manier is. Ik heb de verhalen hier gelezen. Soms kan ik wel gevoel toestaan, heel even, een paar tellen voelde ik het. De pijn die ik heb gebracht. De eisen die ik zonder het zelf te zien heb opgelegd, de dubbele standaard. Het geen eigen verantwoording nemen. Toch is het wel zo dat ik mijn leven zou hebben gegeven voor diegene. Toch denk ik elke dag, elke wakkere seconde aan haar. Toch besef ik me dat ik me waarschijnlijk nooit echt zal kunnen binden en dat ik dat toen onze relatie begon ook al niet had gekund. Dat laatste is iets dat ik mijzelf nooit zal vergeven, dat ik dat niet zag, want mijn ex is een geweldig lief mens. Ik kan me nog herinneren dat ik met vrienden sprak, aangaf dat ik me afvroeg of ze niet beter af zou zijn zonder me. Ergens wist ik het wel en ik die vraag heb ik nachtenlang over wakker gelegen. Het spijt me zo vreselijk wat ik heb gedaan. Zelfs met mijn gebrekkige empathie, als narcist… het spijt me zo vreselijk… er is niets wat ik meer wil dan mijn gevoel terug, zonder is het leven het leven niet waard, maar ik durf geen zelfmoord te plegen, ondanks zorgvuldige voorbereidingen.
Als ik kon, zou ik mijzelf ongedaan maken in het leven van mijn ex.
– een narcist / ‘dader’ – maar zonder opzet, of jullie dat nu geloven of niet.
Hier het verhaal van een volwassene met narcistische ouders. Mijn jeugd daar kan ik al boekdelen over schrijven, maar over wat me nu op mijn 41ste overkomt …daar lusten de honden geen brood van.
Ik gaf aan te willen scheiden en mijn ouders flipten volledig. Hoe kon ik het bedenken, ik kon toch niet rondkomen van mijn kleine kutsalarisje en zou in de goot belanden. Om daar maar meteen aan toe te voegen dat ik mijn kinderen verwaarloosde en dat ze jeugdzorg in zouden schakelen.
Om een lang verhaal kort te maken, ik ben inmiddels gescheiden, ze hebben mijn ex nog tegen me opgezet tijdens de scheiding, mij geïntimideerd en bedreigd en de kinderen gestalkt.
Ik heb het contact verbroken en heb al verschillende narcistische aanvallen overleefd. Ze eisen steeds contact alsof het een recht is. Ik zwicht niet. Wat ze nu in hun wanhoop doen is negatieve verhalen over mij verspreiden. Zo proberen ze mij van mijn omgeving te isoleren. Waarschijnlijk in de hoop dat ik bezwijk en alsnog hen om hulp vraag.
Het is gewoon vreselijk ziek om te zien dat zij hun kind in een heel moeilijke fase in haar leven niet kunnen steunen, maar juist ernstig dwarsbomen. En nu tegen de omgeving vertellen dat ik zo slecht (en in de war) ben en hen heb laten vallen en dat zij werkelijk geen idee hebben wat ze verkeerd gedaan hebben.
wat een herkenning zeg.. en zeer pijnlijk.
Ben er nog niet zo lang achter dat mijn ex een narcist is.
Ik ben nu iets meer dan een maand bij hem weg, en ben vorige week gaan lezen over narcisme in relaties.
En ik herken zoveel.. eindelijk kan ik er mijn vinger op leggen iets wat ik daarvoor nooit kon.
Ik woonde 2 jaar met hem samen, niet zo heel lang.
Maar dat was lang genoeg. Echt in een hel geleefd!
Ben mezelf helemaal kwijt geraakt door hem, ik kon het nooit van hem winnen.
Ik vind het te moeilijk om het allemaal op te schrijven.
Uiteindelijk ben ik toch bij hem weggegaan omdat het echt helemaal uit de hand liep
Hij heeft mij echt zwaar lichamelijk mishandeld, en dat was voor mij echt de druppel.
Eindelijk kon ik mijn grens aangeven, maar toch heb ik het er nog erg moeilijk mee.
Ik ben nu gelukkig wel goed op weg, ik heb nu mijn eigen huisje en kan me helemaal op mezelf gaan focussen.
Maar ik blijf een bang gevoel hebben vanbinnen…
Bang dat hij het nooit zal opgeven, bang dat hij wraak gaat nemen omdat ik weg ben gegaan..
Ik heb alle contact met hem verbroken, maar hij maakt steeds nieuwe emailadressen aan en blijft mij bedreigen en beschuldigen van alles.
Hallo,
Het gegeven voorbeeld kan ik even niet begrijpen:
“Een griezelig voorbeeld: de narcistische moeder scheldt het kind uit, de telefoon rinkelt en met een alleraardigste stem handelt zij het telefoontje af. Ze heeft de telefoon nog niet neer gelegd of ze vervolgt de tirade tegen haar schuldige kind.”
Mijn ex noemde mij ook een narcist, en ben op zoek naar herkenning of ik het ook ben, maar bovengenoemd voorbeeld zou ik ook zo afhandelen, hoe zou je het anders moeten doen?(aannemend dat het kind straf verdiend):
1)Eerst haar straf afhandelen en dan pas (niet) de telefoon opnemen?
2)De telefoon met dezelfde woede opnemen en daar ook tirade tegen geven?
3)Na het telefoontje lief doen en niet meer de straf afhandelen?
Martin.
Beste Martin,
Bedankt voor je reactie. Met je zoektocht of je een narcist bent kun je het beste naar een psycholoog gaan. Hij of zij kan vaststellen wat er nu eigenlijk aan de hand is.
Wat betreft je vraag over Iris haar stukje dat jij hier citeert: het valt me op dat het zo uit zijn context is gehaald. Je neemt aan dat het kind deze straf verdiende, wat niet zo is. Iris geeft dit voorbeeld om te laten zien hoezeer sommige narcisten hun gedrag onder controle hebben. Als de moeder in dit voorbeeld (en veel slachtoffers hebben dit daadwerkelijk zo meegemaakt) midden in een tirade poeslief tegen de beller kan doen, dan heeft dit een opzettelijke en vernietigende boodschap voor het kind, namelijk: “jij verdient het dat ik me tegenover jou laat gaan”.
Nogmaals, ik vind het niet verstandig om via stukjes van deze website, zeker als die niet in de context worden gezien, een antwoord te vinden op jouw vraag. Zoek hier gespecialiseerde hulp voor is mijn advies.
Veel sterkte,
Susan Veenstra
Beste Mark,
Susan legt het uitstekend uit. Ik sta daar vierkant achter. Het is niet normaal om zo tekeer te gaan tegen een kind. Velen van ons hier weten hoe dat voelt, voor de rest van je leven.
Het is ten diepste beschadigend. En als je dat gedrag dan afwisselt met poeslief telefoneren, dan geeft dat een diep krenkend signaal af: jij doet er niet toe. Voor jou hoef ik me niet in te houden. Jij verdient dit gedrag, want jij deugt niet.
Het lukt nooit meer helemaal om anderen te vertrouwen of zelfs maar steun te gaan zoeken als je je naar voelt. Je bent steun onwaardig, je nare gevoelens zijn vertrouwder dan hulp om je beter te voelen.
Kinderen hebben hulp nodig om nare gevoelens te boven te komen, zodat ze leren als ze uiteindelijk oud genoeg zijn om dat zelf te kunnen hoe dat moet. Dat ze een stemmetje van binnen hebben, die herhaalt wat hun lieve verzorgers tegen hen zeiden: je bent goed zoals je bent. Het komt weer goed.
De wereld is al bedreigend genoeg. Als je ouders je wereld bedreigen, waar blijf je dan verder nog? Dan helpt niemand je, want dan ben je die hulp niet waard. Ga daar maar eens tegenin. Daar kun je de rest van je leven dan voor in therapie.
Als je je afvraagt of je een ziekelijke narcist bent, Mark, dan is het antwoord heel moeilijk te vinden. Daarvoor moet je eerst je narcisme laten vallen. Quod non.
Als je geen narcist bent, dan heb je misschien net als de meeste mensen alleen wat narcistische trekken, of heb je verkeerd gedrag overgenomen van een narcistische ouder. Narcisme zou genetisch kunnen zijn, of aangeleerd. In dat geval zou je het wellicht kunnen afleren? Het eerste wat je daarvoor moet doen is met een specialist goed naar je eigen gedrag kijken, de klachten van je vrouw serieus nemen, er aan gaan werken.
Dat zal niet makkelijk zijn. Als je het ontkent, wat fijner zal voelen dan het onder ogen zien,
dan schiet je er niets mee op. Dan is je gedrag niet bespreekbaar. Ik geloof dat dat het schadelijkst is in relaties, dat je gedrag niet bespreekbaar is.
Dat ondermijnt alles.
Dus stel je kwetsbaar op als je de relatie met je vrouw en dochter belangrijk vindt. Ga niet tekeer. Tekeer gaan is altijd schadelijk. Een kind straffen, dat kan veel milder. Gewoon zeggen: dit kan niet, dit accepteer ik niet. Maar geef ook altijd het signaal: ik houd toch van je, en je bent verder oké. Keur alleen het gedrag af, en niet de persoon.
Marjet
Sommige mensen maken zich er af met dooddoenertjes en van die stereotype leuzen zoals loslaten en vergeven. van die platgetreden paden bewandelen met van die stereotype opmerkingen van mensen die in platitudes denken en van die sjabloondenkers, en na praters. Het zijn onervaren amateurs. .’Want wie niet kan vergeven kan niet helen of genezen’. Zoiets zei Ophra Winfrey ook in een van haar talkshows. Dat is nogal kort door de bocht gedacht en zo kom je er gemakkelijk van af met stereotype gezegden als dit. . Men moet in meerdere kleuren van de regenboog denken. De bijbel zegt over satan dat satan komt als een engel des lichts die dood en verderf zaait. Het ziet er heel mooi uit wat onder de duivel valt. En hoe kunnen ze zeggen dat je nog harder je best moet doen terwijl je haast opgebrand bent en alles al gegeven hebt. Zo veel dat er niets meer van je zelf overblijft. Dan kun je je meteen maar beter voor de leeuwen gaan staan want dan weet je meteen dat je kunt worden opgegeten. De satan is als de reclame en werkt met verleiding. Ook paranormaal genezers doen eerder slecht dan goed. Ze zijn helemaal niet spiritueel maar materieel en denken dat je nog meer je best mag doen en dat een beetje oneerlijk zijn wel mag en dat je die ander dus de narcist ook gehoord wil worden. In de gouden gids staat deze healer ook negatief te boek. Mensen die zeggen dat ze de narcist beter moeten kunnen begrijpen en nog harder hun best moeten doen zijn mensen met een misdadig ego die er zich niet in willen verplaatsen en ook niet kunnen. het ontbreekt hun zelf aan voorstellingsvermogen.
Healers en paranormaal genezers die niet bij een vakvereniging staan in geschreven zijn zo goed als onbekwaam en amateuristisch en primitief en hebben gefaald in hun leven en uit frustratie reageren ze het op het publiek af. Ze doen alsof ze heel gewichtig zijn en doen heel aanstellerig en zijn levensgevaarlijk. Iemand die de kern van de zaak niet snapt en zich nog schaamteloos goed voelen en vinden. Ze willen een artiestenstatus en aandacht omdat zij gefaald zijn in hun leven. Ook nog kwalijk nemen wat je is aangedaan zonder inhoudelijk besef te hebben en er geen adequate kennis over beschikken. Weg met die ongeschoolde profiteurs en parasieten die mensen nog meer naar de duisternis toe trekken door nog harder je best te doen met een relatie tot de narcist. En van die platitudes er op na houden en dooddoenertjes van die onpersoonlijke algemeenheden die op ieder van toepassing hadden kunnen zijn. Zo willen ze je waarneming vervormen. Het lijken zelf wel narcisten. Ze hebben ook niets door als je hun hier op wijst. Zij blijven zich schaamteloos goed voelen. Ze begrijpen het nauwelijks wat het dan met je als persoon gedaan heeft en dat voelt als een trap na alsof je tegen een pilaar praat. De een is de ander niet. ieder individu is ondeelbaar. Klakkeloos napraten met modewoorden en modismen. van die onpersoonlijke algemeenheden en het veralgemeniseren waarmee het individu niet mee uit de verf komt .Dus ieder is een blauwdruk van een ander. wat zij vinden moet een ander ook vinden zonder dat zij hun ervaring serieus wordt genomen met betrekking tot hun gevoel en dat je je daar in kunt verplaatsen. wat U niet wil wat u geschied doe dat ook een ander niet. De een is de ander niet. .waarom moet de een doen wat de ander doet. Staan wij alleen? . Er zijn toch genoeg gelijkgestemden en geestverwanten gelijkdenkenden. die paranormaal genezers lezen gewoon losse frasen uit boekjes zonder zich daar in inhoudelijk in te hebben verdiept en gaan alleen van zich zelf uit.
Wat mij enorm helpt om verder te gaan met mijn leven, na een relatie van 28 jaar met een narcist, is dat ik mij gelukkig en gezegend voel dat ‘ik niet hoeft te dealen met zijn persoonlijkheid’.
Ik herken volledig wat puntgewijs is beschreven over de strategie en de gevolgen van de relatie met een narcist.
Mijn dank voor de aanvulling!
Groet,
Caroline
Heel mooi artikel! Duidelijk en geeft een mooie kijk op narcist maar er staan ook veel elementen in om als slachtoffer te gebruiken.. want dat schuldgevoel dat wij verkeerd zijn blijft na 10 j nog hangen!
Wat een herkenbare verhalen.
Mijn narcistische moeder van 91 gooide vier weken geleden de telefoon erop omdat ik niet a la minute een lullig boekje kon komen brengen. Op vakantie ( ik heb haar nog een week mee naar Frankrijk genomen ) kreeg ik te horen dat ik nooit iets voor haar deed !
Ik doe alles!
Mijn hele leven kreeg ik last van schuldgevoelens. Heb haar in alles betrokken. Het is nooit genoeg en zal nooit genoeg zijn maar het vervelendste is dat mensen altijd zeggen dat ze oud is. Dat ze het waarschijnlijk niet zo bedoelt.
Zij heeft vele gezichten. Van heel charmant en geïnteresseerd tot een manipulatief onaardig oordelend persoon.
Mijn broer van 66 is nu hiervoor in therapie. Mijn andere broer die het minst naar haar omkijkt is haar gouden ei! Hij heeft dan ook nergens last van en moedigt aan het niet zo nauw te nemen allemaal.
Ik vermoed dat hij ook narcistisch is.
Nu voel ik me heerlijk zonder kontakt maar de feestdagen en verjaardagen komen eraan.
Hoe kan ik mezelf beschermen zonder mezelf tekort te doen?
Zij heeft letterlijk het komtakt verbroken.
Moet ik het gewoon zo laten?
Ik krijg de volle laag toch nog wel.
Graag advies.
Jullie sterkte allemaal.
Nienke
Dank jullie voor de verhalen… Ik zat/zit in het zelfde… Nu voor mij goede hulpverlening zoeken…
Vergeven is geen probleem maar ik laat me al jaren als een stuk vuil behandelen want ik ben de gek en anders mijn kinderen kwijt. Moet wel slijmen en overal ja op zeggen. Was het vandaag alleen spuugzat maar ja zal wel weer zeggen dat het me spijt en dat hij natuurlijk het recht heeft op mijn fiets. Ik kan best lopen. Dan wordt de lieverd niet moe. Je mot wat om je kinderen te kunnen zien. Instanties probeer ik al niet eens meer. Lijkt wel de Gestapo, dan is hij een stuk schappelijker als je maar braaf luistert.
Ik herken ontzettend veel in de effecten die mijn ex op mij heeft (4 jaar vechtscheiding, ouderverstoting etc.) en had (tijdens het huwelijk). Ik herken alleen het narcisme in haar niet zo vwb. dingen als superioriteit, arrogantie, groot ego. Integendeel eigenlijk; ze heeft/had eerder die dingen juist niet. Overige kenmerken dan weer wel. Een psycholoog waar ik veel over het huwelijk en het heden gesproken heb kwam ook wel uit op narcisme. Maar ja, zonder dat grote ego e.d.. Zelf heb ik meer het idee dat er sprake is van borderline.
Zit dit misschien voldoende ‘in de buurt’ qua persoonlijkheidsstoornis zodat de effecten zo ontzettend op elkaar lijken?
Antwoord op mijn eigen vraag: beiden zitten in het cluster B van persoonlijkheidsstoornissen. Gelijkaardig dus. Met dus dezelfde effecten op het slachtoffer.