Het is me opgevallen dat in de informatie over narcisme een aantal misverstanden bestaan. Deze misverstanden kunnen je op het verkeerde been zetten, waardoor je er niet uit komt. Ze zetten je namelijk vast in het land van de duisternis, dat je zo snel mogelijk moet zien te verlaten. Het maakt niet uit door wie de misleidende informatie gegeven wordt; door websites, mensen om je heen, zogenaamde deskundigen, wie dan ook. Het is gevaarlijk. Deze misverstanden luiden:
-
De narcist kan er niets aan doen
Het heersende idee hierachter is: het is pathologie, diegene is zielig, en kan er niets aan doen. Het is schrikbarend hoeveel sympathie er in deze wereld naar de dader gaat in plaats van naar het slachtoffer. Terwijl je als slachtoffer soms jarenlang ingrijpende mishandeling hebt moeten onder gaan, mag je het niet moeilijk hebben, mag je niet boos zijn, want diegene kan er immers niets aan doen. Hierbij wordt in mijn ogen uitgegaan van het idee van
ontoerekeningsvatbaarheid
, dat stelt dat daders onbewust mishandelen en daarom hiervoor niet verantwoordelijk kunnen worden gesteld. Klopt het, dat diegene met persoonlijkheidspathologie er niets aan kan doen? Nee, volgens mij klopt dit niet.De kern van narcisme en psychopathie is dat een aantal belangrijke vaardigheden niet werken en het empathiecentrum defect is (in mijn werkboek ga ik hier op in). Vaardigheden zijn te leren. Het proces is langdurig, en kan veel energie vragen. Narcisme is te behandelen, zij het moeizaam. Psychopathie is nog moeilijker te behandelen. De belangrijkste voorwaarde is hoe dan ook, dat de persoon erkent een groot probleem te hebben. En hier zit nu net het grootste probleem.
Als de persoon om te beginnen zelf zou erkennen dat hij of zij een ernstig probleem heeft en hier hulp bij zou vragen, dan zouden de mensen om hem heen niet meer de hoge prijs hoeven betalen voor zijn onbehandelde stoornis. Maar veel narcisten, en zeker psychopaten, ontkennen hun problematiek. Het is bizar om plaatsvervangende empathie op te eisen voor iemand die dit zelf niet kan opbrengen, voor de dader dus. Deze dader beschadigt anderen door die ontbrekende empathie. Daarbij vindt deze beschadiging soms doelbewust plaats. Verschillende slachtoffers getuigen over de controle die de dader in zijn of haar gedrag had. Een voorbeeld: de narcistische moeder scheldt het kind uit, de telefoon rinkelt en met een alleraardigste stem handelt zij het telefoontje af. Ze heeft de telefoon nog niet neer gelegd of ze vervolgt de tirade tegen haar
schuldige
kind.Wanneer gedrag valt te controleren, en de persoon in kwestie besluit om sommigen goed te behandelen en anderen slecht, dan kun je helemaal niet meer spreken van ontoerekeningsvatbaarheid. Dit is een complex onderwerp, en ik ga in mijn werkboek uitgebreid in op het waarom achter dit beschadigende gedrag. Waar het mij hier om gaat is dat de dader zelf verantwoordelijk is voor de beschadiging die hij aanricht.
-
Hij (of zij) bedoelde het niet zo
Ook dit idee klopt niet. De kern van deze pathologie is een groot gebrek aan inlevingsvermogen. De narcist wordt geregeerd door onvervulde behoeftes, en denkt vanuit die behoeftes. Wanneer hij niet krijgt waar hij recht op meent te hebben, worden er talloze manipulatiestrategieën ingezet om alsnog die behoeftes vervuld te krijgen, bijvoorbeeld de
narcistische aanval
. Er zijn veel mensen die deze vorm van mishandeling niet kennen. Ze kunnen zich helemaal niet voorstellen dat iemand op een dergelijke destructieve manier handelt. Daarom wordt het gedrag vergoelijkt, en wordt je als slachtoffer verteld dat het vast niet zo bedoeld is. Maar wat je voelt na een dergelijke aanval is verschrikkelijk. En dat was ook de bedoeling. De aanval is bedoeld om onwillige slachtoffers bij te sturen, door hen een ondraaglijk gevoel over zichzelf te geven. De narcist biedt zich vervolgens direct aan als redder: je hoeft alleen maar overstag te gaan en je niet meer te verzetten.Of iets werkelijk zo bedoeld is, kan alleen gezegd worden door diegene die het gedrag heeft moeten ondergaan. Ga na hoe je je voelt. Ik weet het; waarschijnlijk is je jarenlang door de narcist verteld dat je een drama maakt om niks, dat je weer alleen met jezelf bezig bent, of dat je zelf verantwoordelijk bent voor hoe je je voelt. Ik kan hiermee de grootste misvatting ontkrachten: hij (of zij) bedoelde het namelijk wel zo. Er wordt alleen geen schuld gevoeld, omdat er weinig tot geen empathie is. Bescherm jezelf dus. Als die ander geen empathie op kan brengen voor jou, zul je jezelf extra empathie moeten geven!
-
Het komt allemaal goed, als je je nog wat meer in hem (of haar) inleeft
Tot mijn schrik zijn er zelfs mensen die zich deskundig noemen in narcistische mishandeling, die deze boodschap verkondigen:
je weet toch hoe beschadigd hij of zij is, dus als je nu probeert zijn of haar gedrag te begrijpen, compassie te tonen, dan zul je merken dat het allemaal wat soepeler zal gaan
. De jarenlange training die iemand met deze pathologie je al gaf, wordt nu zelfs door een deskundige aanbevolen.Vergeef hem, maak hem niet van streek, laat het allemaal langs je afglijden, reageer vanuit liefde
. Ik kan vanuit de grond van mijn hart zeggen: dit soort adviezen werken averechts! Je wordt alleen maar dieper in het land van de duisternis getrokken. Ik heb zelf heel hard moeten knokken om uit die duisternis te komen, en alleen de mensen die aan mijn kant konden staan, hielpen me terug naar het licht. Dit waren de mensen die zich inleefden in mij, die mijn verhalen konden horen, die compassie toonden om wat ik had moeten doorstaan. Deze mensen kwamen net op tijd. Door de veelal spiritueel getinte adviezen die ik eerder kreeg; dat ik nog meer begrip moest tonden, nog meer moest incasseren, werd de duisternis enkel dikker. Er had zich nooit iemand om mijn welzijn bekommerd, ik was helemaal op, en nog moest ik meerliefde
tonen. Het deel van mij dat nog leefde was alleen nog met een grote zaklamp te vinden. Dat kleine plantje werd omringd door heel veel duisternis. Gelukkig kwam er een ommekeer. De enige voor wie ik die liefde nog wilde opbrengen (naast mijn man en kind), was mezelf. Dat plantje. Dat was het begin van mijn redding, en ik had dit niet gered als ik geen mensen om me heen had gehad die vonden dat ik, als slachtoffer, diegene was die nu wat liefde verdiende.De bittere waarheid is dat mensen die worden geregeerd door (onbehandelde) narcisme of psychopathie, heel erg vanuit zichzelf denken. Ze hebben baat bij gewillige slachtoffers, ze eisen van mensen om zich heen voortdurend empathie. Zelf kunnen ze die empathie niet of nauwelijks voelen. Waarom zouden ze anders zo met je omgaan? En waarom zou jij nog meer begrip moeten tonen voor het feit dat je als voetveeg behandeld wordt? Het enige dat werkt is duidelijke grenzen stellen, en als het mogelijk is, er helemaal buiten zien te blijven. Alle adviezen die aansturen op het goedpraten van destructief gedrag, trekken je er juist in.
Mensen met deze stoornis zullen altijd suggereren, dat als je nou iets beter je best doet, het allemaal goed komt. Het advies van sommige
deskundigen
, om je in hen in te leven, hen te begrijpen, klinkt hen dan ook als muziek in de oren. Doe gewoon nog iets beter je best! Wat ze er niet bij vertellen, is dat het moment dat hetgoed genoeg
is, nooit komt. Het wordt je voorgehouden als een fata morgana in de woestijn. De dader rekent erop dat zijn slachtoffer te moe, te dorstig en te verzwakt is, om deze strategie te doorzien. En voor veel slachtoffers klopt dit ook, helaas. -
Waar onenigheid is, hebben beiden schuld
De normale menselijke logica kan niet over persoonlijkheidspathologie worden neergelegd. Tussen
normale
mensen is het zo dat je bij een conflict allebei naar je eigen aandeel kijkt. Maar we hebben het hier niet over normale interacties. Deze voorvallen slaan de grond onder je voeten vandaan. Het is juist zaak uit die voortdurende staat van verwarring te komen. Bedenk goed dat een narcist helemaal niet aan de relatiewil werken
, hij of zij wil dat jij er aan werkt. Na het jarenlang obsessief piekeren over hoe je iets wel of niet had moeten zeggen (want hij raakte zo van streek), over dat je iets beter wel of niet had kunnen doen (want je wist toch hoe belangrijk het voor haar was), wordt het echt tijd dat je die verantwoordelijkheid voor zijn welzijn teruglegt waar hij hoort: bij hem (of haar)! Hij heeft altijd geprobeerd die verantwoordelijkheid te ontlopen, door te doen alsof alles aan jou lag. Blijf uit die val. Alle informatie die je uitnodigt naar je eigen stuk te kijken, omdat je zijn gedrag wel zal hebbenopgeroepen
, zou ik wantrouwen. Ze is mede gebaseerd op de misvatting dat alleen labiele, afhankelijke mensen een relatie aangaan met een narcist. Hier klopt niets van. De meest stabiele, levenslustige vrouwen (of mannen) vallen voor de fata morgana, om later te ontdekken dat deze ideale partner slechts een luchtspiegeling was. Na de jarenlange psychische en emotionele terreur ben je gewoon op. Vaak gaat dit gepaard met een enorm gevoel van falen, terwijl je dus slachtoffer was van een zeer destructief persoon! Laat je dus niet aanpraten dat de schuld bij jezelf lag, omdat je er voorkoos
slachtoffer te worden. Je bent slachtoffer. Nu is het alleen zaak om je aan de relatie te onttrekken en weer mens te worden. Je bent er zelf verantwoordelijk voor om de schade die je is aangedaan te herstellen, maar de schuld voor de beschadiging mag niet op jouw schouders worden gelegd. Dan kun je nog steeds de loyaliteit niet leggen waar deze eigenlijk hoort; bij jezelf. -
Narcisten zijn heel makkelijk te herkennen
De associatie die veel mensen bij
een narcist
hebben, is de vlotte, gladde praatjesverkoper. Maar dit is een eenzijdig beeld. Het griezelige is dat narcisten helemaal niet zo makkelijk te herkennen zijn. Het zijn vaak hele innemende, charmante en beschaafde mensen. Je zou het ook anders kunnen zeggen: ze hebben heel goed gekeken om te weten hoe zenormaal en ontwikkeld
kunnen overkomen. Ze zullen dan ook niet snel gewantrouwd worden, doordat hun stoornis vrijwel onzichtbaar blijft. Ze kunnen een heel positieve indruk maken, doordat ze het met je eens zijn, aandachtig luisteren, en zo op je lijken. Het is van groot belang om het positieve gedrag van een narcist in het juiste licht te zien: hij weet precies wat hij moet spiegelen en doet dit om verzekerd te zijn van de benodigde voorraad.Juist doordat narcisten zo normaal over kunnen komen, kampen veel slachtoffers met het probleem niet geloofd te worden als ze proberen over te brengen wie en wat er achter dat masker van perfectie huist.
-
Door te vergeven kan je de narcist
los laten
Ik moet echt iets zeggen over vergeven en het heersende idee dat je dan pas iemand kunt los laten. Ik realiseer me dat ik hiermee boze reacties kan oproepen, maar ik vind het onderwerp te belangrijk. In de context van persoonlijkheidspathologie vind ik aansturen op vergeven gevaarlijk. Je kunt geen tijdschrift openslaan, of er wordt gesteld dat je de dader moet vergeven, omdat je anders je eigen gezondheid benadeelt. Vervolgens wordt er geschermd met zogenaamde wetenschappelijke bewijzen, dat
niet vergeven
je eigen heling blokkeert. Hier kan ik dus echt boos om worden. Om te beginnen vind ik het een heel persoonlijke keus, of je iemand wil vergeven of niet. En het belangrijkste: narcistische mishandeling ondermijnt de relatie met jezelf. Je wordt zo tegen jezelf uitgespeeld, dat de enige relatie die echt belangrijk is om te herstellen, die met jezelf is. Het is de vraag of dat gebeurt als je alle energie aanwendt om die ander te vergeven, om vooral eengoed mens
te zijn voor die ander. Het gaat nu eens niet meer om die ander, het gaat om jou! Neem dus serieus wat je voelt, en laat je niet aanpraten dat niet willen vergeven hetzelfde is als geregeerd worden door haat en wrok.In alles wat ik heb gelezen en gehoord over vergeven valt me op dat het altijd zo zwart/wit wordt neergezet: je moet vergeven (want dan ben je Goed), en als je je niet op die manier met de dader wilt verhouden dan blijf je vast zitten in
wraak
. Wie zegt dat? In mijn beide boeken ga ik nog veel uitgebreider op het onderwerp in omdat het veel ervaringsdeskundigen bezig houdt. Ik behandel ook wat je allemaal kan doen om te herstellen (met veel praktijkvoorbeelden). Hier beperk ik me tot het allerbelangrijkste: richt je in je heling op jezelf. Herstel die relatie. Narcistische mishandeling is een complexe vorm van mishandeling, waarbij je niet geholpen wordt door jubelende kreten.Loslaten
suggereert dat jij, als slachtoffer, diegene bent die iets vasthoudt. De realiteit is omgekeerd. Mensen met persoonlijkheidspathologie trekken jou voortdurend in hun realiteit. Het gaat dus niet omloslaten
. Het gaat om hier buiten zien te blijven, door weer jezelf te worden, door uit te vogelen wat jouw waarden zijn, waar jij voor staat. Neem je eigen standpunt in over wel of niet vergeven. Dat is waar het mij om gaat. Ik zie niet vergeven trouwens niet als eenactie
, maar meer als een weg die je niet in slaat. Waarom zou je iemand die zijn eigen destructie niet erkent, die er geen verantwoordelijkheid voor neemt, in zo verre tegemoet komen? Alleen de dader zelf kan herstellen wat hij of zij heeft aangericht.
| « hoe kom je eruit? |
23 jaar ben ik in een relatie/huwelijk blijven hangen met een narcist.
Na 6 maanden samen wonen was het al verschrikkelijk.
En die vraag zou ik aan mijzelf willen stellen….waarom ben ik toen niet hard weggelopen? Toen mijn man een gerespecteerd ondernemer werd werd het narcisme nog veel erger. Hij had aanzien respect en bewondering.(ook van de vrouwen)
Ik werd enorm voor lief genomen en gekleineerd. Mijn eigenwaarde was totaal verdwenen. Ik werd depressief. Mijn liefde voor mijn kinderen is altijd mijn kracht gebleven en zij zijn de reden dat ik nog leef. 2x wou ik scheidden en 2x heb ik hem weer binnengelaten. Alles werd uit de kast gehaald en dan vond ik hem weer zielig. Mijn valkuil. In dat laatste jaar alleen met de kinderen zat ik in een soort detox. Al mijn woede en verdriet kwam eruit. Ik hing ‘s nachts spugend boven het toilet. Ik heb wel een half jaar non-stop gehuild. Ik was fysiek en mentaal totaal op. Sinds vorig jaar weet ik dat hij een narcistische persoonlijkheidsstoornis heeft. Met die kennis heb ik hem toch weer binnen gehaald en heb geprobeerd met die wetenschap hier een weg in te vinden. Het is niet te doen!! Ik heb afgelopen jaar gemerkt dat ik echt niet meer van hem hou. Dat jaar alleen ben ik waarschijnlijk toch goed afgekickt en sterker in mijn eigen kracht gekomen. Hij heeft de afgelopen 23 jaar mijn hart niet gebroken maar uiteindelijk compleet aan gruzelementen geslagen. Na een incident met ons jongste kind (en voor hem is de schade nog beperkt) heb ik mijn man zonder pardon de deur uitgezet. En sindsdien hebben we elkaar niet meer gesproken of gezien. 3x is scheepsrecht!
Verbijsterend, zoveel herkenning, in bijna iedere geschiedenis staat wel iets wat ik ook ervaren heb, met ouders en partner. het zijn voor mij herinneringen, ben nu 72. maar sommige herinneringen zijn nog zo levend, alsof het nog maar kort geleden was. Toen ik 15 jaar was moest ik ‘s avonds in m’n bed enorm huilen , ik voelde me vies, bezoedeld, besmeurd, en vooral ik was heel slecht., op het zelfde moment dacht ik ,hoe kan ik me nou zo voelen? en kon maar niet bedenken wat voor slechts ik al gedaan had. Volgens mij had ik nog niks echt slechts gedaan (misschien moest het nog komen)?Het bleef jaren lang een naar raadsel voor me.
herkent iemand dit?
Signalen
nog een herinnering,s avonds in m’n bedje, moest weer heel erg huilen, en was heel bang er hing een verschrikkelijke ramp boven m’n hoofd, snapte niet wat dit was . ,inmidels is dat wel duidelijk geworden nps ouders en partner.
na de scheiding kocht ik heel graag mooie kleren, keek trots in de pas spiegel, blij ging ik naar huis met de nieuwe aankoop. Het begon me op te vallen dat die mooie dingen in de kast belanden, en keek ik er niet meer naar om.Ik besloot toch beter op te letten bij m.n aankopen. Keek weer heel goed in de pas spiegel in een sfeervolle kledingzaak.
En schrok enorm toen de jurk in een flits, even, doorzichtig werd, en ik een zwaar ondervoed mager lichaam zag, mijn lichaam!! dat moest verborgen blijven onder die mooie jurk,niemand mocht dat zien, ik zelf eigenlijk ook niet.Ik schaamde me er verschrikkelijk voor. thuis gekomen was de betovering verbroken, en ging de jurk de kast in.
In werkelijkheid ben ik helemaal niet mager, eerder mollig.
Het was de psychische ondervoeding veroorzaakt door langdurige narcistische mishandeling, die me op dat moment duidelijk werd.
Ik vind mooie kleren nu nog altijd leuk, maar nu op een prettige manier.
Hi all,
Hier een reactie die ik nog niet gelezen heb: de narcistische minnaar(/echtgenoot).
Mijn verhaal:
Ik ben vrij van geest en heb een man ontmoet in een swingersclub (en ja, daar lopen ook ‘gewone mensen’ rond, die een keer wat spannender uit willen gaan, al is het eens in de 3 jaar). Ongeveer 4 jaar geleden. Het maffe was dat we ‘love at first sight’, meteen verliefd leken te worden, die avond. Zo voelde het. Er was geen houden meer aan. En dat in een gelegenheid, waar menig lezer hier wel een mening over zal hebben. Het werd de aanzet tot een affaire van een royale 3 jaar.
Langzaam aan kwam er steeds meer info over hem naar boven. Hij is getrouwd. Goede baan met aanzien, hoog salaris en status. Neem de laatste letters/klank van “psychopaat” en begin met een ‘a’. 🙂 Op moment dat we elkaar ontmoeten was zn vrouw 5 maanden zwanger. Ik ben van mening dat een huwelijk tussen 2 mensen is en dat die beiden samen verantwoordelijk zijn. En niet een buitenstaander. Ook al verdient het niet de schoonheidsprijs wat er gebeurde en wat mijn aandeel er in was.
Maar steeds meer kwam er informatie waardoor ik me schuldig ging voelen naar zijn vrouw. Ook al ken ik haar niet. Hij leidt al sinds het begin van zn relatie een geheim leven met veel (2 of 3-wekelijkse) buitenechtelijke -extreme- seks, drugs gebruik etc. Heeft zn eigen financiele toestand zo geregeld dat als zij weggaat, ze met lege handen staat en zij ondertussen geen inzicht heeft in zijn uitgaven. Zijn spullen (mobiel, laptop etc) zijn van hem en beveiligd. Beiden, zodat hij maximale vrijheid geniet om te gaan en staan waar hij zin in heeft en daar niet al te veel moeite hoeven te doen.
Ondanks de passionele affaire met alle heftigheid van dien, kwamen er kraakjes…Steeds meer kwamen er explosieve momenten dat we het niet eens waren of ik een grens aangaf. Alsof je een kind zijn speelgoed afpakt: alle manipulatietechnieken, drama, verbaal geweld, emotionele chantage, agressie etc alles kwam voorbij. Feedback geven of discussie (op inhoud) aangaan, was kansloos. Weer die explosie. En totaal geen inlevingsvermogen. Op het moment dat hij niet de controle had over een situatie, maar ik wel, kreeg hij grote angstige ogen en raakte vol in paniek. Alleen die roze bril, he?! Had ik em maar van mn gezicht gerukt en verpulverd onder mijn driftig springen.
Uiteindelijk heeft hij me veel (denk ik) van zijn levensverhaal verteld.
– Zijn structurele vreemdgaan met diverse extreme sexuele uitspattingen (uiteraard vindt hij dat hij daar recht op heeft, ook al heeft hij zn vrouw eeuwige trouw beloofd). Daarbij heeft hij een aandoening opgelopen buiten de deur, die zijn vrouw onvruchtbaar heeft gemaakt, maar desalniettemin gaat hij dat niet opbiechten en heeft zij 5 of 6 IVF-pogingen, een endometriose-operatie en zwaar darmonderzoek ondergaan om een 2de kindje te krijgen, vruchteloos. Hoe raar.
– Zijn desinteresse in zijn vrouw en kind. Als hij ergens met zijn vrienden kan zijn, gaat hij echt geen energie in zijn gezin steken. En dat blijkt in de praktijk met gelijkgestemde vrienden/(kennissen rekent hij ook goed), vrij vaak te zijn. Geen idee wat hij met de opvoeding van zijn zoontje wil bereiken. Geen idee wat voor vader hij zou willen zijn. Als hij met zn gezin op vakantie gaat, neemt hij een goede vriend mee, zodat hij niet de hele tijd met zn gezin opgezadeld is.
– Zijn aansluiting bij zn geloof waar hij minimaal 3 van de 10 geboden royaal met voeten treedt/trad en dan wel op zondag in de kerk gaan zitten. Met uitleg aan mij (atheist) dat god vergeeft en dat hij zich er niet zo veel zorgen over maakt. Ja, hij beseft wel dat het niet de bedoeling is, maar ja, hij heeft toch ook recht op een beetje plezier in dit leven?!
– Tijdens onze affaire heeft hij redelijk wat dingen met hand op zn hart aan mij beloofd. Met veel mooie praat. En ondertussen gewoon zijn gang gegaan. Waar ik hem regelmatig mee confronteerde. Het waren allemaal de omstandigheden, tja en daar kun je niets aan doen, he? Zijn normen en waarden waren vloeibaar en werden ingevuld door de sociale omgeving en situatie (en vooral welk persoonlijk voordeel hij er uit kon slepen) Maar in the end zat hij de lettertjes te tellen van de mail, sms of appjes of andere aandacht van mij, zodat hij niet meer moeite deed voor mij dan ik voor hem. Als ik hem betrapte op dingen die (voor mij) niet oke waren (meestal leugens of verzwijgingen), kwamen er in plaats van ‘sorry’, bergen nieuwe leugens, waardoor zijn onschuld zou blijken. En ik me echt had vergist. Aan het einde was ik iedere uitdrukking van hem aan het controleren en bleek er in iedere zin wel een over/ondernuancering, manipulatie of leugen te zitten.
Ondanks de verliefdheid. -Ja, je kunt verliefd worden op iemand die je niet eens aardig vindt. (heel onhandig, kan ik je vertellen…not.).- Heb ik de affaire beeindigd. Zo vaak belogen en bedonderd. Terwijl daar helemaal geen aanleiding voor was. Ik heb een affaire met een getrouwde man; ik kan wel iets buiten de kaders denken, hoor!
Kom op, niemand zit op leugens en valse beloftes te wachten, ook al is het f* lastig om dat te herkennen en te erkennen door een dikke roze bril. En bizar: ik kan me nog steeds niet inleven in de lege, gewetensloze geest. Ik kan het beredeneren, uitleggen, analyseren, ik heb me ingelezen. Sterker nog, ik geef les op HBO-niveau Psychologie! Echter is het zo bizar hoe iemand zo gewetenloos en zielloos in het leven kan staan! Ik kan het niet inleven. Ik blijf met mijn mond open van verbazing. Boeven zitten niet altijd opgesloten in de gevangenis met een streepjespak aan. Deze is uiterst charmant, innemend, welbespraakt, hoogopgeleid, goed gekleed, geen haantjes gedrag, maar sociaal bekwaam, netjes getrouwd met een zoontje, plaatst af en toe sociaal wenselijk foto’s in zijn social media, draagt een pak en in het weekend een braaf kraagje. Zonder een gladde prater te zijn of een snelle jongen, waar het van af druipt. Een man, die je zo zou vertrouwen. Zelfs zijn vrouw koopt al iets van 15 jaar al zijn gedrag en leugens. En hij komt in zijn huwelijk zelfs weg met een gevonden pakje condooms, zakje coke wat uit zijn broekzak valt, of een schouder vol zuig- en bijtzoenen. Dat is volgens mij heel knap.
Op mijn ‘halt’ reageert hij met alle drama van de wereld. Ik maak zijn leven kapot. Hij kan niet zonder mij. Hij schijnt nu bij een psycholoog te lopen (geen idee of dat waar is) om de ‘afwijzing’ te verwerken. Want ik ben de liefde van zn leven. Hij staat huilend op mijn werk met rozen. Hij schrijft de meest mooie liefdesverklaringen…het houdt niet op…
Ik voel vooral
1) triestheid/medelijden.
Waar hij claimde nog nooit zo verliefd te zijn geweest (en dat zou je kunnen geloven met zijn gedrag van de afgelopen jaren, maar dat hoeft het niet te zijn), zou hij een de beste versie van zichzelf moeten zijn. Wat wil je: verliefdheid =dopamine+serotonine+oxitocine bij elkaar opgeteld, maakt zelfs de meest primaire psychopaat in staat om enigszins geweten te hebben. Als je zelfs tijdens de allerbeste versie van jezelf er nog achter moet komen dat je bewust informatie achter houdt, liegt, bedriegt, verzwijgt, manipuleert, je eigen doelen nastreeft ten koste van je ‘liefde van je leven’. Wat moet je dan nog met de 2de helft van je leven, als je al 39 bent? Wetende dat je alle mensen die dichtbij je staan, structureel te kort doet. Aan de andere kant is psychopathie of narcisme een egosintone persoonlijkheidsstoornis. Dat betekent dat de persoon in kwestie er totaal geen last van heeft. En het uberhaupt niet eens herkent als probleem. Hij is gewoon hoe hij is. Zijn omgeving doet gewoon een beetje gek.
2) vies/besmettelijk/ondergeschikt/verachtelijk
Hij heeft mij belazerd. Belogen. Smoesjes opgehangen. Heeft zijn belang altijd nagestreefd, soms zelfs zonder na te denken over mijn veiligheid. En die in gevaar gebracht. Met een berg bewust berekenende manipulatie en egoisme. En ja, ik weet dat er nu een aantal lezers denken: dat heb je verdiend als je met een getrouwde man rotzooit. Prima. Dat mag. Maar ik ben altijd open en eerlijk. Ook over mijn discutabele kanten (zie hier deze reactie) en als ik iets beloof, staat het. Ook al is het niet volgens ‘hoe het hoort’. En er dan achter komen dat er zo met je is omgegaan..pfoe…hoe smerig kun je zijn. Hoe inferieur…
Ik wilde het even posten. Meer dan 95% van de mensen met een narcistische persoonlijkheidsstoornis/antisociale-persoonlijkheidsstoornis, wordt nooit in zijn leven ontmaskerd. En de enige mensen die kans maken om een narcist of een psychopaat (anti-persoonlijkheidsstoornis) te ontdekken, zijn mensen die heel dicht op ze leven. Zoals partners, kinderen van of ouders van. En alleen als ze zeer allert zijn. Maar ondertussen slopen deze mensen (meestal mannen) veel. Zelfs reguliere hulpverlening volstaat volstrekt niet. Een narcist of psychopaat een therapeut geven, is hetzelfde als Hannibal Lector een mes en vork geven, zodat hij zn lamskoteletjes kan opeten.
Ik hoop met dit verhaal mensen te bereiken, die al enige twijfel/gevoel hebben dat er iets niet klopt. Er is niets mis met je gevoel. Ga snel 1) zo veel mogelijk informatie opzoeken over deze stoornissen, 2) neem afstand. 3) ga niet in je eentje de strijd aan. 4) uberhaupt de confrontatie met de narcist/psychopaat aangaan is een dom plan, steek je energie in het versterken van je eigen identiteit. 5) als het je partner is, ga ongezien en onaangekondigd, op onderzoek uit. 6)geloof wat je vindt, ook al is het te bizar voor woorden.
Heel veel sterkte en lieve groet,
Nicole
Ook ik heb 3 jaar samengewoond met een narcist, ben sinds twee jaar van hem verlost maar ben nog steeds compleet de weg kwijt voor mijn gevoel. En vanavond (na 5 jaar) kom ik erachter dat hij een zware narcist is!!!
3 jaar lang angst, vernedering, stille behandelingen (dagen negeren en elders slapen), schuldgevoelens, paniek, dagelijks gedwongen seks (dat hoorde ik voor hem over te hebben), wreedheid, jaloersheid, redenen zoeken om boos te worden en mij straffen (mij niet kunnen vertellen wat ik misdaan had)
Een groot machtspel waarin ik mezelf compleet verloren ben, want ik was een sterke vrouw in het begin en hij lief, aan het eind was ik een klein, bang, verslagen, verloren muisje en hij een Tiran.
Voorheen was ik een hele leuke, vrolijke, gevoelige en gezellige meid.
Inmiddels ben ik uit alle hevige emoties die ik te verduren had bevroren.
Ben nu gevoelloos, emotieloos, er is niks/niemand meer belangrijk voor me.
Als iemand overlijd, boos is, verdrietig is (doet me niks meer).
En ik kom er niet meer uit, zit zo in de knoop…
Ik ben plotseling compleet omgeslagen, en ik vraag me af of dit weer goed komt (want zo voel ik me al een jaar nu) maar het is heel erg beangstigend…
Ik kan niet oprecht lachen, blij zijn, dankbaar zijn, geïnteresseerd zijn.
En omdat ik emoties niet wil faken, zit ik maar thuis de hele dag (daar ben ik het liefst)
Onbegrijpelijk dat 3 jaar leven met een narcist je helemaal kapot kan maken 🙁
ik wil hier ook wat zeggen… ik ben een vrouw die momenteel door inmiddels 4 a 5 instanties intakes krijgt, terwijl ik zeer duidelijk aangeef wat mijn hulp vraag is,.. nl.. ik lijd aan trauma’s opgelopen door mijn ex partner. Zodra je IQ redelijk is en je gewoon nog je nagels kan lakken en dan overal langskloppt , omdat je denkt dat je woorden ” je verhaal “.. er toe doen, dan kom je nergens en dan hebben we het over vele organisaties waar ik langs ben geweest…. het rijtje zal jullie vervelen , maar het ging van relatie-therapeut tot zeden-politie etc.. etc… inmiddels, want nadat je probeert je leven weer op te bouwen zonder iets, sterker nog, met zeer veel schulden en geen spullen te vinden in je huis,… want dat stond allemaal op zijn naam,… ben ik zwaar uitgeput ,toch doorgegaan met mijn leven, want ik had hoop… en inmiddels na anderhalf jaar niet slapen en niemand in de buurt laten komen, en veel stress door vele brieven enzovoort… inmiddels weet ik dat ik terecht kom ik tot dus ver geen therapie gevonden heb die me helpt om me er weer boven op te helpen.
Leuk hoor,.. ben je altijd zelfstandig geweest vanaf jongs af aan.. en inmiddels totaal ge-isoleerd en kan je door je paniek aanvallen of slaapgebrek terecht bij of een Jellinek of een gepuzzel- instituut die smijten met persoonlijkheids-stoornissen…
Deze wanhoop, en ik vermoed dat er meer mensen zijn die dit mee maken, ben je intelligent en raak je toevallig in een val “een grote val ” waarbij alles wat je opgebouwd hebt qua vriendschappen van 25 jaar, je eigen manier van denken, je doen en laten , je enthousiasme etc…. als je dat allemaal verliest en na anderhalf jaar nog niemand iets doet met inderdaad Trauma verwerking…. (oh,.. ook mijn baan gaat op de schop door dit bizarre verhaal ) …want het leukste is.. men gelooft je niet .de correcte persoon he.. Helaas, ook hoog opgeleid en helemaal in mijn kring opgenomen… ,…echt.. Je wordt afgerekend alszijnde iemand met een persoonlijkheids stoornis als je uiteindelijk totaal uitgeput je relatie verbreekt omdat die levens gevaarlijk was.
En dat is wat de dag anno 2014 me tot dus ver laat zien….
en dat doet pijn, heel veel pijn…..
oh en ik wil nog wat dingen zeggen over dingen die gebeurden..
1. sex was uitsluitend een soort van porno gebeuren, de kleertjes worden klaar gelegd en dan met drugs…dan was hij ineens “mens ”
2. ging je met een auto op pad en kreeg je onenigheid op de weg… dan kon het gewoon voorkomen dat de snelheid opgevoerd werd tot 180 of meer, of wat ook eens gebeurde..als ik reed, gewoon de sleutel eruit trekken.
3. bij woede aanvallen… dan moest dat op zijn manier besproken worden, zo niet, dan was het hollen.. of je buiten sluiten of je van een balkon af willen gooien.. wat hij zich daarna niet meer kon herinneren
4. zijn verleden… eigenlijk kende je bijna niemand.. dus let op! heb je zelf een mooie kring opgebouwd en de ander niet, geloof niet de verhaaltjes van… mijn ex heeft al mijn vrienden van me afgepakt.
5. pas op met mensen die heel veel accounts hebben, en constant in de weer zijn met hun computer, in mijn geval kwam ik (helaas na jaren ) erachter dat die gezamelijke account waar hij hoofd administrator van was, al mijn stappen heeft kunnen volgen
…dit klinkt paranoia ….
..als je zo iemand in je huis neemt omdat hij nog zoveel financiele troep heeft met zijn ex vrouw en vervolgens alles meeneemt tot het bed en wasmachine aan toe..
want dit protocol,..alle bonnetjes verzamelen en tegen jou zeggen.. we blijven toch altijd bij elkaar dus jij kan jouw spullen weg doen, nou dat heb ik geweten. … een fijn luchtbed en tuin meubels …
en dan je spaargeld…
maar het ergste is die constante wisselingen van personen.. dan weer dat jongetje van 6 die het niet weet en lief is en creatief , dan weer die afgesoten persoon die dagenlang naar tv kan kijken en dan weer een agressor als je in de buurt komt met je vragen…..
en dan vertel ik nog maar een fractie… iemand die zoveel gezichten heeft… en dat heeft me nu gemaakt tot iemand die alleen is ..en die bijna over de rand gaat van wanhoop….
Annie ik snap je helemaal, en ik zit in hetzelfde (nu eindelijk na 2 jaar radeloos in die grote val te zitten, psychische ellende en instanties, weet ik nu eindelijk wat het was, door deze website, want ik wist niet eens dat hier een naam bij hoorde (kan zelf ook niet vertellen wat er nou precies gebeurd is 3 jaar lang en hoe ik in godsnaam zo’n muisje ben geworden terwijl ik een sterke vrouw was).
Ik lijd zelf nu dus aan ptss en dissociatie, en krijg nu eindelijk na 2 jaar de hulp die ik nodig heb. Maar ik ben er zelf achter gekomen door heel veel zoeken op internet. En hier ben ik nu dus op getest.
Je bent in principe niemand meer (zo voelt het)
Ik had ook niets meer, geen huis, geen spaargeld, geen meubels, maakte het ene ongeluk na het andere, raakte mijn baan kwijt.
Gelukkig heb ik 2 hele goede vriendinnen door dik en dun, en hele lieve ouders.
Maar zij kunnen je niet helpen.
Hopelijk krijg ik nu de juiste hulp van de psycholoog en ik heb het werkboek van Iris besteld.
Daar wacht ik nu met smart op!!!
Lieve Annie, laat je niet uit het veld slaan en zoek iemand die je hierbij gaat helpen!
Ik heb bij een zorginstantie aangeklopt, en vanuit daar heb ik nu een begeleider die voor me praat en opkomt.
Zij gaan overal mee naartoe met me, omdat er niks meer uit mijn mond komt (ben helemaal leeg en doodop)
hallo allemaal,
Ik weet niet goed hoe ik moet beginnen maar ik ben er sinds kort pas achter dat mijn man een narcist is. Door dat ik een vervangende maatschappelijk werkster had en die de notities van de ander las. Ik ben natuurlijk gaan lezen en helaas ja alles klopt.Ben het toen gaan testen op hem hoe hij gaat reageren op situaties en verassend hoe voorspelbaar ineens alles was. Maar ook heel beangstigend.
Ik zie ineens zoveel dingen in hoe het verleden was en is gegaan en hoe de laatste tijden telkens die ruzies, onderdrukking, het kleineren naar mij ,het pesten en treiteren van de kinderen die er ook onder lijden, zijn manier van praten is dat alles om hem draait. Hij vind niks goed hij vind dat ik alles fout doe,ik vergeet alles, hij zegt dingen en vervolgens zegt hij dat hij het nooit heeft gezegt. mijn woorden gebruikt hij later tegen mij of dat wat ik van hem vond en uiteindelijk komt alles bij mij terecht.ik word er gek van. Al jaren zit ik met een probleem met hem maar kon mijn vinger er niet op leggen wat het was, en ja vaak dacht ik hij heeft gelijk zo doe ik ook,of oooh hij kan heel mooi praten en weet het wel hoe het hoort, waardoor ik weer de fout maakte.
Ik ben nu weggegaan met de kinderen en heb gezegd ga eens praten met iemand over wat ik allemaal fout doe…in de hoop dat iemand iets gaat zeggen tegen hem en dan zien we wel weer. Maar ik denk dat hij nooit gaat.Maar ik moet ook een keer terug naar huis en hoe blijf ik sterk? Hoe zorg ik ervoor dat ik niet in zijn praatjes val…of anders hoe zeg ik hem dat ik niet verder wil. Dat gaat hij nooit accepteren zeker niet dat ik dat zeg. Hij is al erg agressief de laatste tijden dat ik al bang ben te gaan slapen.En dan ik moet aan de kinderen denken; ik wil niet dat hij hun als ik terug ben gaat manipuleren of schuldgevoel gaat opleggen zoals hij nu al doet omdat hij alleen is en zij missen hem niet dat zegt hij aan de telefoon.
Ik weet het niet meer.diepe zucht…en soms voel ik ook weer medelijden met hem en denk ik het kan toch niet dat iemand zo doet en denkt hij wil gewoon aandacht en liefde?
Alleen zijn aandacht is ziekelijk, jaloers op iedereen zelfs op de kinderen, en iedereen waar ik maar mee praat.En liefde dat wat ik hem geef is nooit goed genoeg er is altijd wat mis mee wat ik fout heb gedaan. Als ik zo lees en terug denk nu dan denk ik echt; nee hier valt niet mee te leven ik weet al wat er gaat gebeuren als ik even niet lach of mijn gezicht nadenkend staat of als ik vergeet oorbellen in te doen of mijn kleding niet mooi genoeg is. Er is altijd wat op te letten en er zal altijd iets zijn om over te klagen. Ik blijf op mijn tenen lopen om enig ruzie te vermijden om er maar voor te zorgen dat hij niet boos wordt en telkens is er toch weer een nieuw onderwerp voor hem gevonden om dagen over door te gaan.
Ik moet een keer die stap nemen en kiezen voor mijzelf en de kinderen.Maar ben zo onzeker of dat hij toch nog kan veranderen of dat als hij ouder wordt wel veranderd enz…..Of dat ik het zo fout inzie zoals hij altijd zegt..
groetjes, danielle
Hoi Danielle,
je hebt gelukkig al contact met mij gezocht, want alle signalen van narcistische mishandeling zitten in jouw relatie. Nee, dit gaat niet beter worden. Het wordt alleen maar slechter, vermoed ik. Het is goed dat je nu bent weggegaan met je kinderen. Ik raad je om te beginnen aan om mijn boek te bestellen, omdat je hier naast de inzichten over zijn pathologie, ook de stappen in vindt die je kunt nemen om definitief bij hem weg te gaan. En hoe je hier met zo min mogelijk kleerscheuren uit kunt komen. Jij hebt lang genoeg op je tenen moeten lopen, en het is zoals jij zelf zegt; “hij vindt altijd wel weer iets dat niet goed is”.
Sterkte!
Iris
Beste Iris,
Ik heb twee lieve vriendinnen die met deze ellende te maken hebben. Eentje is al een tijdje bij haar man weg, de andere nog maar pas. Beiden hebben kinderen! Beiden doen er werkelijk alles aan om hun kinderen te beschermen en ze zonder kleerscheuren uit de strijd te krijgen maar krijgen steeds tegenwerking van de instanties! Opmerkingen als waar 2 vechten hebben 2 schuld…….. en waarom ben je dan niet eerder weggegaan……… (ook door professionals) zijn niet van de lucht. Beide partners heb ik goed, zelfs héél goed gekend! Mannen die héél charmant doen en waar menige vrouw voor zou vallen, super aardig en attent, maar thuis zijn ze echt anders. Vaak grote egoïsten, die geen rekening met een ander houden. Vooral van één van de twee heb ik de stiekeme lichamelijke mishandeling regelmatig gezien (uiteraard zonder sporen achter te laten) omdat ik een tijd lang veel bij hen over de vloer kwam. Beide vrouwen staan zo alleen in hun strijd, instanties reageren niet of te laat. Hun kinderen zijn schimmen van wat ze ooit waren maar zelfs psychologen zeggen dan dat het de schuld van moeder is dat de kinderen geen contact met vader willen. Moeder indoctrineert hen! De vaders blijven steeds buiten schot en worden als slachtoffer gezien door de instanties. Jeugdzorg verplicht de kinderen contact te hebben met hun vader, zelfs vrouwenhulp vindt dat de moeders de strijdbijl moeten begraven en moeten stoppen met het tegenhouden van het bezoekrecht van vader. Het is om moedeloos van te worden. Eén van de twee wordt zelfs niet geloofd door close familieleden en sommige vrienden, sterker nog de ex wordt uitgenodigd op feestjes en partijtjes bij zijn ex-schoonfamilie…………… Ik wil beiden zo graag helpen Iris, maar ik weet niet hoe, heb je alsjeblieft tips voor mij? Alvast bedankt voor je reactie!
zomaar een vriendin
Lieve vriendin van,
Bedankt voor het plaatsen van deze reactie. Ik zou willen dat het anders was, maar dit komt zo vaak voor. Er is een grote blinde vlek in onze samenleving; en die vlek heet “narcistische mishandeling”. Ondertussen blijven narcisten en psychopaten hun toneelstukje spelen, leiden ze hulpverleners om de tuin, en worden de werkelijke slachtoffers gezien als de daders. Dit is iets waar ik in mijn boek al op inga (hoe je op te stellen bij instanties, familie, vrienden), en in het vervolg van dit boek nog uitgebreider zal behandelen. Dus om te beginnen wil ik je voorstellen om mijn boek te bestellen. Door de juiste inzichten kan jij ze nog beter tot steun zijn. Zij zullen zelf veel inzichten in het boek opdoen, en ook steun en herkenning vinden.
Ik zou willen dat mijn boek door meer hulpverleners gelezen werd. Dit probleem wat jij hier beschrijft, is zo schrijnend, zo onrechtvaardig. Ik kom het in mijn coaching van slachtoffers ook vaak tegen en zoek soms contact met betrokken instanties. Ook adviseer ik de slachtoffers hoe zich op te stellen.
Er is een belangrijke verandering nodig in deze samenleving; hulpverleners moeten zich open willen stellen voor het gruwelijke leed dat narcisten en psychopaten veroorzaken.
Ten slotte wil ik jou teruggeven dat ik het geweldig vind, dat jij er zo voor je vriendinnen en hun kinderen wilt zijn en hier aandacht voor vraagt. Ik hoop dat je alvast iets met dit antwoord kan. Ik zou iedere lezer van deze site met perscontacten willen vragen om dit onderwerp meer op de kaart te helpen krijgen. Ik ben persoonlijk te bereiken via het contactformulier op deze website…
Hartelijke groet,
Iris
Dag Iris,
Ook ik wil vriendin graag een compliment maken voor de steun aan haar vriendinnen. Ook ik was slachtoffer van narcistisch/psychopathische mishandeling. Pas na het lezen van jouw boek heb ik me gerealiseerd welk risico ik onbewust gelopen heb door niet langer mee te willen gaan in de onzinnige eisen die mijn ex mij stelde en me te verzetten tegen de terreur die hij op mij uitoefende, ook in het bijzijn van de kinderen en dan praat ik over psychisch, seksueel en fysiek geweld. Ik heb dit dan ook bijna met de dood moeten bekopen.
Mijn familie, met name mijn zus, bleef mijn ex ontvangen en ging rondjes met hem wandelen over de hei na zijn bezoeken aan de psychiater. Want doordat ik niet meer met hem verder wilde, raakte hij depressief en eiste alle aandacht van iedereen op. Toen hij al heel snel een nieuwe partner kreeg, ontving mijn zus hen beiden met open armen. Ik heb toen het contact met haar verbroken en verloor daardoor ook het contact met de rest van de familie. Hij liet zijn meest charmante kant liet hij aan mijn familie zien. En zij geloofden hem ondanks mijn blauwe ogen en sporen van verwurging in mijn hals. Over de verkrachtingen vlak na mijn bevallingen heb ik 25 jaar uit schaamte gezwegen.
Dat ik zwaar getraumatiseerd was, werd niet opgemerkt. En zelfs nu, na 30 jaar, kamp ik nog met de gevolgen. En dat wordt mede veroorzaakt omdat mijn ex nu onze zonen lijkt te manipuleren. Het feit dat ik bang ben om te verschijnen op feesten en partijen als mijn ex daar ook is, wordt gebagatelliseerd. Na 30 jaar moet je er nou maar ‘s overheen zijn. ‘Ja, maar mam, hij is nu echt veranderd!’
Daarom ben ik ook zo blij met mensen als jij, Iris, en ook Jan Storms. Met jullie boeken leggen jullie de vinger op de zere plekken van narcisme en psychopathie genadeloos bloot.
Sinds enige tijd ben ik gepensioneerd en actief voor de Stichting Zijweg. Deze stichting behartigt de belangen van vrouwen en hun kinderen die te maken hebben of hebben gehad met huiselijk geweld en/of stalking (www.stichtingzijweg.nl). Dit geeft mij veel voldoening.
Ik maak mij vooral zorgen over de gevolgen van de wet gedeeld ouderschap na een relatie met een persoon met een narcistische/psychopathische stoornis. Ik denk dat er in die gevallen voor alle partijen een verplicht therapeutisch traject moet worden ingesteld en zolang de therapie loopt moet het gedeelde ouderschap worden uitgesteld en moet de juridische verantwoording van eventuele kinderen bij de ouder komen te liggen die geen psychische stoornis heeft. Let wel, ik ben niet tegen omgang met de niet verzorgende ouder, maar ik wil een situatie creëren die voor de kinderen het minst beschadigend is.
En hoe beschadigend een narcistische ouder kan zijn weet ik uit eigen ervaring. Mijn ex had een kind uit een eerder huwelijk. Hij zag dit kind wekelijks in het weekend, maar besteedde er nauwelijks echte aandacht aan en zette het kind voortdurend op tegen de moeder en haar nieuwe partner. Dit kind is als puber zwaar verslaafd geraakt aan verdovende middelen en heeft uiteindelijk zelfmoord gepleegd. De schuld van de zelfmoord kan dan wel niet bij de vader worden gelegd, maar ik acht de vader wel schuldig aan het ontstaan van de problemen die tot verslaving hebben geleid.
Als de persoonlijkheidsstoornis van deze man eerder was geconstateerd en mogelijk behandeld, hadden veel problemen voorkomen kunnen worden. Daarom nogmaals: hulde aan jou en Jan Storms en aan allen die de problematiek rondom deze persoonlijkheidsstoornissen in de publiciteit brengen.
Een hartelijke groet, en sterkte voor allen die hiermee geconfronteerd worden.
Tineke Franssen
hai iris,
dank je wel voor je reactie ik ben er heel blij en zeker met deze site. Maar ondanks alles te lezen en te beseffen dat het zo is voel ik me nog zo alleen,zo bedrogen zo gebruikt en het ergste is dat ik niet kan geloven dat mensen zo zijn. En dat is waarschijnlijk mijn fout. Ik ben naief, goedgelovig denk altijd voor een ander zie altijd het goede in de mens.Ik kan niet bedenken dat iemand iets doet om er beter van te worden of om een ander pijn te doen dat je daar over nadenkt over hoe je dingen zegt of brengt.
ik ben direct en zeg wat ik voel zonder na te denken of dat ik dan hem er mee raak (Hou me eerder in want anders heb ik ruzie). En het besef dat hij alles expres deed doet me zooo pijn terwijl ik werkelijk alles voor hem heb gedaan. Hij had echt niks toen ik hem ontmoette nou is dat niet erg in een gewone relatie maar uiteindelijk manipuleerde hij mij dat ik zou denken hem gekocht te hebben met mijn geld en dat ik me daarom zo gedraag naar hem toe en niet luister en denk dat ik alles kan doen. Hij heeft altijd gezegt je krijgt je geld nog wel terug maar nu is er een lening van 10.000 op mijn naam en ik ben al mijn spaargeld kwijt.Ik probeer dat elke keer maar goed te praten voor mijzelf.En dat is nog niet eens het ergste daar kom ik wel uit. Het zijn de beschuldigingen en dat hij altijd praat voor mij dat hij weet hoe ik denk en doe. Ik ben ongevoelig in zijn ogen ik ben hard ik doe alles uit wraak tegen hem,of one by one,ik doe alles expres ik ben altijd tegen hem neem het voor iedereen op behalve hem ik ben aardig voor iedereen behalve hem….al die dingen doen me zo n pijn Ik ben namelijk helemaal niet zo integendeel maar dat hij dat elke keer zegt degene voor wie ik zoveel deed dat ik nu al mijn creativiteit kwijt ben mijn altijd vrolijke gezicht elke dag moe voel leeg, huil,denk,pieker over alles wat is gebeurt me schuldig voel naar mezelf en kinderen soms nog boos wordt op herinneringen waar ik zeker wist dat ik gelijk had maar toch heb geaccepteerd wat voel ik me dom echt dom waarom deed ik dat waarom accepteerde ik dat allemaal je liet je in de maling nemen.En zo vaak dacht ik ik stop ermee ga weg en waar ben ik weer teruggegaan.En ik ben zo bang dat ik dat nu weer zal doen.En dan weer spijt krijg.
ik heb je boek besteld maar hoelang heb ik nodig om weg te blijven en alles te begrijpen voor hij me weer in zijn web heeft.
danielle
Hoi Danielle,
Gelukkig heb je mijn boek besteld. Alles wat je hier namelijk beschrijft; hoe je partner zich met jou verhoudt, komt voort uit ZIJN pathologie. Alles wat hij zegt over jou doet hij zelf. Het punt alleen is, dat het zulke rasmanipulators zijn, dat het slachtoffer er naar luistert en het zich aantrekt. Daarom zoom ik in mijn boek zo in op die pathologie, vertel wat ze doen en waarom, welk effect ze weten dat het heeft, etc. Dan kun jij je gaan afsluiten, grenzen stellen (vooral in jezelf), en je conclusies trekken over deze man. Ik wens je veel sterkte. Ik verwacht dat je na mijn boek nooit meer terug zal gaan. En mocht je aanvullende begeleiding nodig hebben in dit proces, dan weet je me te vinden. Ik coach diverse slachtoffers door hun breuk heen. Je kunt je eigen leven weer terugkrijgen.
Liefs, Iris
lieve allemaal. Ik wil mijn grenzeloze respect en bewondering voor jullie uitspreken. Ik moet huilen als ik jullie verhalen lees, maar tussen de regels door lees ik zoveel kracht, zoveel oprechtheid en empathie/liefde voor lotgenoten. Dat jullie zulke goede mensen zijn, ondanks wat je hebt meegemaakt, dat vind ik ongeloofljk knap, en ik word er blij van en hoopvol. Want daardoor zie je dat er ook veel begrip en steun en warmte tussen mensen kan zijn. Ik heb een narcistische vader, geen moeder of verdere familie, en ik was 20 jaar met een narcist getrouwd. Ik herken zo veel! Iris wat geef je veel mensen een onbetaalbaar geschenk door deze site. Hou vol allemaal, geloof in het goede. Ik maak een hele diepe, liefdevolle buiging voor jullie. Anka
Hi Iris,
Mooi en scherp stuk. Ik ben ook niet vergevingsgezind naar mijn narcist. Integendeel: ik moest erg lachen om de vergiffenis die niet mag worden gevonden bij de lijkschouwing…
Eigenlijk is het grootste probleem van mensen die niet bekend zijn met narcisme, maar wel mentaal gezond zijn, dat zij de “normale” waarden en normen set leggen over een persoon die zich hier niets van aantrekt. De narcist WEET dat hij bepaalde waarden en normen (cognitief) moet hanteren, maar in werkelijkheid trekt deze zich hier niets van aan. En mocht hij in de ogen van de ander toch over deze waarden of normen heen gaan, dan volgt er een excuus die bijna zonder kritiek wordt genomen: wegens de waarden en normen van de mentaal gezonde mens.
Hierdoor lukt het veel, erg veel narcisten om onontdekt te blijven. En als je er dan eentje publiekelijk aanwijst (lees: je vertel je ervaringen aan een ander) dan ben jij degene die niet goed wijs is.
Vergeven? Nooit! Vergeten? Nooit! Negeren? Zo veel mogelijk!
Fred
Een relatie of familieband met een narcist maakt je zoooo onzeker! Je kunt je eigen kompas niet lezen, geen grens stellen. Mijn zelfbeeld is nooit goed tot stand gekomen (vader, en echtgenoot narcistisch). Ik heb erg veel gehad aan het boekje “vergroot je zelfvertrouwen”van Sigrid Engelbrecht, te bestellen bij o.a. managementboek.nl. Sterkte allemaal.
Hallo,
Ik zit momenteel in een relatie die zeer destructief is en waarin ik mezelf verlies hoewel ik niet gedacht had dat ik daar vatbaar voor was,en toch is het zo. De leugens en manipulaties zijn van een intensiteit en grootorde die moeilijk te vatten is, alsook het feit dat dit een continu gegeven is. Het enige wat ik kan proberen te doen is het doorzien en mezelf blijven verwonderen over hoe elk woord van hem gewikt en gewogen wordt en berekend is, alsook elke handeling, het handig inspelen op situationele omstandigheden en het instandhouden van zijn ‘clean’imago bij derden. Daar waar hij bij anderen vele maskers opzet en instant zijn houding en toonhoogte schijnt te kunnen lijken aanpassen, heel vaak aan mirroring doet en anderen of mijn eigen gedrag en intonatie,stemtimbre nabootst en copieert, is er niemand die dit doorheeft. Dit alles omsluierd in een charme-offensief. Ik had dit in het begin ook niet door en hoe hij op die manier de werkelijke sterke mens in jezelf leegzuigt en uitzuigt, hoe hij schijninteresse toont en schijnbegrip maar in werkelijkheid alleen maar informatie wil om tegen je te gebruiken, je klein te maken en te houden en die informatie alleen maar wil owv de controle over je als mens. De hele dag door is het ‘ik’ ik ik en hij zuigt alle aandacht op, het moet allemaal om hem draaien. Het lichtpunt van de dag of de laatste dagen is dat mijn gevoel voor hem volledig aan het uitdoven is, na de vele slapeloze nachten en het systematisch afnemen van mijn slaap en rust en mij zo te beroven van mijn energie en het tot rust kunnen komen. Op die manier kan ik ook niets ontladen of verwerken in zijn buurt wegens altijd moe en het feit dat hij de natuurlijke spontane ontlading en verwerking van dingen in mezelf tegenwerkt en onderdrukt,Bv. door veel lawaai te maken en mij zo constant uit mezelf te duwen en van mezelf te verwijderen of door uren op de pc te zitten in mijn ogen vaak aan ‘nutteloze tijdsbesteding’te doen via chats en facebook.en dit alles met de koptelefoon op zodat hij nooit eens hoeft te luisteren of zich kan afsluiten …. Het is heel zwaar en uitputtend en het wordt inderdaad niet beter, het wordt alleen maar erger, macht heeft nooit genoeg en een bodemloos vat geraakt toch nooit gevuld. Het gaat om behoeftebevrediging na behoeftebevrediging, impuls na impuls volgend, niet nadenken ooit, nergens bij stilstaan en het zich vergrijpen aan de ene verslaving na de ander instant in het moment. wordt vervolgd. dank. Mitiko
Beste allen.Of je iemand vergeeft of niet bepaal je zelf vanuit je hart en de rekening die je maakt voor jezelf van wat kan en niet kan (je eigen ethisch gevoel en normen- en waardenschaal/grenzen) en wat je wil vergeven, bereid bent te vergeven en wat niet. In mijn persoonlijke ervaring zou vergeving betekenen dat ik mijn waardigheid en integriteit opgeef en manipulatie laat winnen en de bovenhand laat krijgen bovenop de zo getrouw mogelijke versie van de situatie zoals die werkelijk is. En dan zit ik in die draaikolk waar de narcist me intrekt en in meesleurt. Ik prefereer om me daar langzaam maar zeker toch uit los te trekken en uit te bevrijden, al is dit moeilijk door de vele continue manipulaties,chantage en intimidaties,machtsspelletjes die toegepast worden door in dit geval zijn ego en hoog IQ ( narcisten zijn vaak hoogbegaafd en enorm inventief en creatief in het manipuleren)op mijn eigen brein en op mijn eigenheid. DIe continue brainwashing dag in dag uit en ook ‘s nachts is te intens om erbuiten te blijven staan en het te observeren vanuit mijn eigen kracht. Ik had mezelf voorgenomen mezelf niet te verloochenen en te verliezen boven alles en toch lijkt het alsof manipulatie en machtsmisbruik tientallen malen sterker is dan integriteit en eerlijke openheid. gr. Mitiko
Ik heb dit met tranen in de ogen gelezen. Loslaten is zo moeilijk. 19 maanden lang heb ik alles gegeven. Om na een vakantie bij thuiskomst te horen te krijgen voor de zoveelste keer dat ik en mijn dochter zoveel spanningen oproepen.en dat hij al heel lang niet meer van me houdt. Zwart gemaakt en al mijn spaarcentjes besteed aan de verbouwing van zijn huis….zodat we 3 samen konden wonen…. mag ik nu met dochter alsnog naar mijn moeder. Zonder spullen rechten of sorry. Samenlevingscontract kon nog niet. Maar ik zet alles voor je op papier…. echt… Met blauwe plekken op lijf en ziel als een schuldige zonder bezittingen(wan’t die stelden niks voor bij zijn design inrichting) en een dochtertje die stiekem is verteld dat mama niet spoort. Weg hier…. weg bij die nare narcist. Ik ben opgebruikt. Hij slaapt bij zijn nieuwe vriendin. …en ik? Ik durf niemand meer te vertrouwrn
Stel een narcist ziet bv op tv gruwelijke oorlogsbeelden. Kan het zo zijn dat het hem/haar toch ergens raakt?
Hoi Rob,
Ja, dat kan. Die vraag kijk ik vaker…hoe kan het dat een narcist zo kil en ongevoelig kan reageren als jou iets naars overkomt, terwijl hij die zelfde avond tranen met tuiten kan huilen om iets schokkends op tv? Ik zou eigenlijk nog een misverstand aan deze pagina toe moeten voegen, namelijk dat narcisten geen gevoelens hebben. Dit wordt door sommige bronnen met grote stelligheid beweerd, terwijl dit niet klopt. Ze hebben wel gevoelens; voor zichzelf m.n. En voor mensen die hun rol als narcistische voorraad goed vervullen. Die gevoelens schakelen ze ook met gemak weer uit. Maar bij de tv kunnen die emoties heerlijk geventileerd worden, om het maar even bot te zeggen.
Iris
“Mijn” narcist zei altijd als iemand iets vreselijks overkwam of als er een afschuwelijke ramp plaatsvond: Ja, dat soort dingen gebeuren nu eenmaal. Het is afschuwelijk, maar het leven is eerlijk. Dit soort rampen kent geen rangen of standen.
Maar hij claimde wel alle parels van het leven voor zichzelf en overkwam hem iets vervelends – ook al riep hij dat in mijn ogen over zichzelf af – dan was het altijd de schuld van de ander en eiste hij dat ik de bittere pil voor hem verzachtte.Zo niet, nou dan was dat liefdeloos van mij.
Hoi Iris,
Ik zit nu een week op je site en heb alles gelezen. Ik wil ook beslist je boek bestellen. Alles, alles is zo herkenbaar. Ik wist wel dat mijn ex narcistisch was (ik heb een psycho-analytische achtergrond) maar hoe gruwelijk het echt was, wordt me nu pas duidelijk (ontkenning?). Dat mijn moeder mij had mishandeld, wist ik ook, maar zij is ook duidelijk PD-NOS met borderline erbij. Mijn ex had trouwens ook die trekken.
Ik ben nu tien jaar gescheiden, mijn dochter woont bij hem, ik zie haar niet dankzij het totale onbegrip van Jeugdzorg. Hij heeft zelfs ook geprobeerd om mij het ouderlijk gezag via de rechter te ontnemen. Dat is hem niet gelukt, maar hij heeft het bij BJ zo gedraaid dat ze nu al anderhalf jaar niet bij mij is geweest en ik kan het na tien jaar terreur ook niet meer aan. Ook was er bij mij veel angst en minderwaardigheidsgevoelens. Zelf ben ik in behandeling voor een bipolaire stoornis, daar schermt hij dus ook mee, enerzijds door mij daarom de schuld te geven van alles en anderzijds door te suggereren dat ik ‘wanen’etc. zou hebben en dat ik dit allemaal bij elkaar heb gefantaseerd.
Nog niet zo lang geleden viel bij mij eindelijk het kwartje dat mijn omgeving me al zo lang voorhield: Ik moet voor mezelf kiezen en sindsdien is er ook het een en ander gaan veranderen. Maar mijn dochter dan? Ik laat haar gewoon in de steek voor mijn gevoel. Dit is gewoon de hel. Maar ik heb ook een forse PTSS met veel uitputtingsklachten, ik kan er gewoon niet tegenop.
Mijn moeder heeft gezorgd dat de hele familie met mij brak toen ik zwanger wilde worden en ik heb een afschuwelijke zwangerschap gehad, ik raakte diep in de rouw. Nu, na jaren, blijkt uit mijn dochters mond dat er al die tijd wel contact is geweest met mijn kind zonder dat ik het wist. Ik heb nu wel weer de relatie met mijn moeder opgepakt, waarschijnlijk niet verstandig als ik dit zo allemaal lees. De trekkende put, het lijkt wel een obsessie of een verslaving, ik wil haar weer steeds meer bellen en krijg steeds minder terug, daardoor ga ik weer meer bellen, zij kan me lekker leegzuigen enz. enz. En de terreur komt ook alweer om de hoek kijken, nu is het voor de zoveelste keer dat ik zoń verschrikkelijke belasting ben met mijn ziekte: Klets, ik ben al jaren goed en heb vanaf mijn 16e, toen ik uit huis werd gezet, met ziekte en al, mezelf gered. Ze waren er namelijk niet, behalve toen ik cum laude afstudeerde natuurlijk. Ik neeem tenminste de verantwoordelijkheid voor mijn stoornis en wat die met anderen doet en mijn ex heeft dat ook enorm opgeblazen, ik was dan zo’n belasting. En ik mezelf maar schuldig voelen, schamen etc. En ja, de busjes. Ik denk niet dat ik eraan toe ben om precies dit soort gruwelijke dingen op te schrijven of erover te praten. Veel ben ik ook ‘vergeten’ (veel dissociatie).
Na vier jaar huwelijk heb ik met deze man gebroken, hij was ook zwaar alcoholist. De tijd daarna was een hel: het ongeloof van de omgeving, mijn kind niet zien, zo uitgeput, zo gehersenspoeld, inderdaad een heel klein bang muisje. En ik was altijd zo sterk. Ook dit leek wel een verslaving, ik bleef me onweerstaanbaar tot hem aangetrokken voelen, ik heb al tien jaar geen seksuele gevoelens meer, ik was alleen nog maar bang, raakte steeds meer geisoleerd door de misverstanden die jij zo raak op een rij hebt gezet, het vergevingsprobleem, de hulpverlening die het totaal liet afweten. En ik heb er nog steeds last van, nu met mijn moeder ook weer, ze trekt me aan als een magneet en ik wil haar dan zo graag begrijpen en van haar houden, maar het kan gewoonweg niet en ik vind dat ik gevaarlijkk bezig ben met dat bellen met mijn moeder, het maakt me angstig en onzeker naar anderen toe, die wel echt kunnen geven en houden van. Het gif begint zich weer een weg in mijn leven terug te wroeten.
Ik heb tot nu toe afgezien van een behandeling voor de (complexe) PTSS, NVS dus, omdat ook mijn stemming erg aangetast was, ik wilde eerst op dat vlak stabiel worden met nieuwe medicatie instellen en mijn leven en zelfstandigheid opbouwen alvorens een therapie aan te gaan die dit soort heftihge gevoelens oprakelt. En ik ben ook voorzichtig met het zoeken van therapie, in mijn ervaring spelen jouw ‘misverstanden’ altijd mee en dat wil ik niet meer, dan maar alleen. Maar ik heb wel forse klachten die me op alle vlakken van mijn leven belemmeren, ook en vooral als het erom gaat mensen te vertrouwen, want dat kan ik nog steeds niet meer. Ik voel me ook erg eenzaam en geisoleerd, nog steeds. Ben in de war omtrent mezelf en mijn partnerkeuze (er is nog een narcistische partner geweest), kan ik ooit weer iemand vertrouwen???
Ik zal in ieder geval je boek lezen, maar wellicht kun je me ook helpen om behandeling te zoeken door iemand die wel serieus neemt dat ik feitelijk al bijna mijn hele leven mishandeld wordt door iedere keer dezelfde soort persoon. Herhalingsdwang, ik weet het allemaal zo goed, maar dan ligt het weer aan mij, ik zit muurvast en ik weet niet waar ik naartoe moet. Een ding weet ik wel: Nooit meer. Maar via mijn kind zit ik nog steeds met deze ellendelingen opgescheept. Breken kan ik, dat weet ik. Ik zou ook erg opgelucht zijn als ze doodgingen. Maar dit?
L.
PS Trouwens, ken je het boek Leven in je leven van Jeffrey Young? Er staat daariin ook een hoofdstuk over dit soort kwaadaardig narcisme, de valkuil van de veeleisendheid noemt hij dat en in niet mis te verstane bewoordingen bespreekt hij hoe misdadig dit gedrag is. Dat is in al die tijd eigenlijk het enige geweest waar ik houvast aan had.
Lieve L,
ik vind het afschuwelijk wat jij hebt moeten doorstaan, en dat je door de blinde vlek die op veel plekken in Jeugdzorg zit je dochtertje niet kan zien. Als je nog een therapeute zoekt dan kan ik je de lijst verstrekken van therapeuten en coaches die vanuit het Verdwenen zelf slachtoffers begeleiden. Het boek van Young ken ik, een goed boek en ik ga het betreffende hoofdstuk nog eens nalezen! Heel veel sterkte voor jou,
Iris
Via een goede vriend lees ik wel eens rechtbankverslagen (van openbare strafzaken uiteraard). Wanneer daarin sprake is van mishandeling, misstanden in relaties, van huiselijk geweld en van manipulatie of afpersing, dan staat er in die verslagen, bijna zonder uitzondering een narcistisch component vermeld. Vaak wordt vermeld: “… narcistische karaktertrekken bij de dader.” of iets van die strekking…
Als het bij Justitie een dusdanig bekend fenomeen is, dan zou je verwachten dat er binnen de gerechtelijke organisatie iets meer mee gedaan zou worden…
Het enige dat ik weet, is dat deze stoornis in Amerika en in de ons omringende landen veel beter erkend wordt dan in Nederland. Nederlandse instanties doen het vaak af met: “Tja, dat iemand een persoonlijkheidsstoornis heeft, wil niet zeggen dat hij/zij geen goede ouder kan zijn”. Ik kan de mensen die dat zeggen inmiddels wel bijna wurgen!
Laatst nog, bij een speltherapeut, die gesprekken voert met mijn dochtertje:
ik haalde NPS aan in relatie tot mijn ex-partner, waarop de speltherapeut een rondje tekende en daar een kwart van zwart maakte. Hij wees op dat kwart en zei doodleuk: “Kijk, dít is het narcistische element van zijn karakter èn dìt (waarbij hij wees op de andere drie-kwart) is het gezonde deel van zijn karakter.
Serieus… mijn mond viel open! Ik heb er niet eens op gereageerd…
Is NPS dan zo onbekend bij therapeuten en psychologen?
Hoe kan dat?
James Fallon (zie hieronder 16 sept.) is een hoogleraar psychiatrie en een psychopaat. Ons gezin heeft te lijden onder een psychopate die bedrijfspsychologe is. Het diploma bij uitstek om te controleren en manipuleren. Me dunkt dat je vanuit die beroepsgroep niet meer begrip voor slachtoffers van psychopaten moet verwachten dan vanuit enige andere. De kennis over het bestaan van psychopathie staat nog steeds in zijn kinderschoenen. Maar er is hoop. Slachtoffers moeten uit de anonimiteit komen en van zich laten horen. Niet makkelijk vanuit de situatie waarin ze zich bevinden, vaak gedomineerd door angst en onzekerheid. Laat dus van je horen. Anoniem als het niet anders kan. Stilzwijgen levert nooit iets op. Goed zo voor alle getuigenissen op deze en andere sites.
P.s.: Hoeveel narcisten zouden er mee lezen op sites zoals deze? (Brrrrr… rillingen lopen me over de rug… begin zelf achterdochtig te worden… belachelijk!).