Huiselijk geweld is lang niet altijd fysiek geweld, zoals wij al weten. Sterker nog, meestal is er bij huiselijk geweld sprake van psychisch geweld. Toch is deze bijzonder schadelijke vorm van mishandeling bij veel instanties nog een blinde vlek. Want, in tegenstelling tot fysieke mishandeling is psychisch geweld niet zichtbaar en de pleger is uitermate goed in staat om een doelbewust verkeerde voorstelling van zaken te geven, waardoor hulpverleners geen juiste analyse maken en slachtoffers niet adequaat worden ondersteund. Dit leidt tot machteloosheid en wanhoop bij slachtoffers. We zien dit vaak gebeuren bij ‘vechtscheidingen’.
Onderzoek Pointer
Pointer, het onderzoeksjournalistieke platform van KRO-NCRV, is een groot onderzoek gestart naar hoe instanties omgaan met huiselijk geweld. Eerder leidden andere onderzoeken van hun hand al tot verrassende doorbraken en daadwerkelijke verandering. Wij juichen dit initiatief daarom van harte toe, maar vinden het enorm belangrijk dat de complete scope van huiselijk geweld in beeld wordt gebracht en het onbegrip en de onkunde bij instanties ten aanzien van psychisch geweld een prominente plaats krijgt. Daarom roepen we slachtoffers te maken hebben (gehad) met psychische mishandeling en zich niet gezien en gehoord voelden bij instanties op om mee te doen aan het onderzoek > Anna kan haar kinderen niet beschermen tegen gewelddadige ex-man: ‘Aangifte helpt niet’ | KRO-NCRV Lees verder “Onderzoek Pointer kans om blinde vlek psychisch geweld bij instanties in kaart te brengen”
‘𝘋𝘰𝘰𝘳𝘥𝘢𝘵 𝘬𝘪𝘯𝘥𝘦𝘳𝘦𝘯 𝘥𝘪𝘦 𝘪𝘯 𝘩𝘶𝘯 𝘫𝘦𝘶𝘨𝘥 𝘻𝘪𝘫𝘯 𝘣𝘭𝘰𝘰𝘵𝘨𝘦𝘴𝘵𝘦𝘭𝘥 𝘢𝘢𝘯 𝘱𝘴𝘺𝘤𝘩𝘪𝘴𝘤𝘩 𝘨𝘦𝘸𝘦𝘭𝘥 𝘰𝘰𝘬 𝘪𝘯 𝘩𝘶𝘯 𝘭𝘢𝘵𝘦𝘳𝘦 𝘭𝘦𝘷𝘦𝘯 𝘨𝘦𝘦𝘯 𝘦𝘪𝘨𝘦𝘯 ‘𝘪𝘬’ 𝘦𝘳𝘷𝘢𝘳𝘦𝘯 𝘬𝘦𝘯𝘯𝘦𝘯 𝘻𝘦 𝘨𝘦𝘦𝘯 𝘨𝘳𝘦𝘯𝘻𝘦𝘯. 𝘝𝘢𝘢𝘬 𝘬𝘰𝘮𝘦𝘯 𝘻𝘦 𝘪𝘯 𝘳𝘦𝘭𝘢𝘵𝘪𝘦𝘴 𝘵𝘦𝘳𝘦𝘤𝘩𝘵 𝘮𝘦𝘵 𝘪𝘦𝘮𝘢𝘯𝘥 𝘮𝘦𝘵 𝘦𝘦𝘯 𝘻𝘦𝘭𝘧𝘥𝘦 𝘱𝘦𝘳𝘴𝘰𝘰𝘯𝘭𝘪𝘫𝘬𝘩𝘦𝘪𝘥𝘴𝘴𝘵𝘳𝘶𝘤𝘵𝘶𝘶𝘳 𝘢𝘭𝘴 𝘥𝘦 𝘱𝘭𝘦𝘨𝘦𝘳 𝘷𝘢𝘯 𝘪𝘯𝘵𝘪𝘦𝘮𝘦 𝘵𝘦𝘳𝘳𝘦𝘶𝘳 𝘪𝘯 𝘩𝘶𝘯 𝘫𝘦𝘶𝘨𝘥.’ Gebi Rodenburg, psychologe uit ons netwerk vertelt in dit stuk over de impact van psychisch geweld. Zij keek in voor het magazine van Augeo, namens het Verdwenen Zelf, de Britse film 
Met deze mooie, heldere samenvatting van ons werk opende interim
En dan is er ineens een wespennest in mijn tuin. Een tuin die ik met zo veel liefde vorm geef en verzorg. Een tuin die ik langzaam maar zeker tot mijn paradijsje maak. Ik bepaal wat er wel en wat er niet mag groeien. Soms komt er spontaan iets op waarbij ik me bedenk of het wel of niet welkom is. Soms twijfel ik, laat ik het even gaan om dan later alsnog te beslissen dat deze gast te veel gaat woekeren, andere schatjes gaat verdringen en ruk ik het alsnog harteloos de grond uit. Het is mijn zelf gecreëerde paradijsje waarin ik mij veilig waan. Waarin mijn geluk niet op kan als er per ongeluk een roodborstje op mijn voet landt als ik ontspannen in mijn hangmat neerplof of wanneer een vlinder even bij mij uitrust. Ik kan er oprecht vol van schieten. Oh help, de ouderdom krijgt genadeloos grip op mij.