Het is me opgevallen dat in de informatie over narcisme een aantal misverstanden bestaan. Deze misverstanden kunnen je op het verkeerde been zetten, waardoor je er niet uit komt. Ze zetten je namelijk vast in het land van de duisternis, dat je zo snel mogelijk moet zien te verlaten. Het maakt niet uit door wie de misleidende informatie gegeven wordt; door websites, mensen om je heen, zogenaamde deskundigen, wie dan ook. Het is gevaarlijk. Deze misverstanden luiden:
-
De narcist kan er niets aan doen
Het heersende idee hierachter is: het is pathologie, diegene is zielig, en kan er niets aan doen. Het is schrikbarend hoeveel sympathie er in deze wereld naar de dader gaat in plaats van naar het slachtoffer. Terwijl je als slachtoffer soms jarenlang ingrijpende mishandeling hebt moeten onder gaan, mag je het niet moeilijk hebben, mag je niet boos zijn, want diegene kan er immers niets aan doen. Hierbij wordt in mijn ogen uitgegaan van het idee van
ontoerekeningsvatbaarheid
, dat stelt dat daders onbewust mishandelen en daarom hiervoor niet verantwoordelijk kunnen worden gesteld. Klopt het, dat diegene met persoonlijkheidspathologie er niets aan kan doen? Nee, volgens mij klopt dit niet.De kern van narcisme en psychopathie is dat een aantal belangrijke vaardigheden niet werken en het empathiecentrum defect is (in mijn werkboek ga ik hier op in). Vaardigheden zijn te leren. Het proces is langdurig, en kan veel energie vragen. Narcisme is te behandelen, zij het moeizaam. Psychopathie is nog moeilijker te behandelen. De belangrijkste voorwaarde is hoe dan ook, dat de persoon erkent een groot probleem te hebben. En hier zit nu net het grootste probleem.
Als de persoon om te beginnen zelf zou erkennen dat hij of zij een ernstig probleem heeft en hier hulp bij zou vragen, dan zouden de mensen om hem heen niet meer de hoge prijs hoeven betalen voor zijn onbehandelde stoornis. Maar veel narcisten, en zeker psychopaten, ontkennen hun problematiek. Het is bizar om plaatsvervangende empathie op te eisen voor iemand die dit zelf niet kan opbrengen, voor de dader dus. Deze dader beschadigt anderen door die ontbrekende empathie. Daarbij vindt deze beschadiging soms doelbewust plaats. Verschillende slachtoffers getuigen over de controle die de dader in zijn of haar gedrag had. Een voorbeeld: de narcistische moeder scheldt het kind uit, de telefoon rinkelt en met een alleraardigste stem handelt zij het telefoontje af. Ze heeft de telefoon nog niet neer gelegd of ze vervolgt de tirade tegen haar
schuldige
kind.Wanneer gedrag valt te controleren, en de persoon in kwestie besluit om sommigen goed te behandelen en anderen slecht, dan kun je helemaal niet meer spreken van ontoerekeningsvatbaarheid. Dit is een complex onderwerp, en ik ga in mijn werkboek uitgebreid in op het waarom achter dit beschadigende gedrag. Waar het mij hier om gaat is dat de dader zelf verantwoordelijk is voor de beschadiging die hij aanricht.
-
Hij (of zij) bedoelde het niet zo
Ook dit idee klopt niet. De kern van deze pathologie is een groot gebrek aan inlevingsvermogen. De narcist wordt geregeerd door onvervulde behoeftes, en denkt vanuit die behoeftes. Wanneer hij niet krijgt waar hij recht op meent te hebben, worden er talloze manipulatiestrategieën ingezet om alsnog die behoeftes vervuld te krijgen, bijvoorbeeld de
narcistische aanval
. Er zijn veel mensen die deze vorm van mishandeling niet kennen. Ze kunnen zich helemaal niet voorstellen dat iemand op een dergelijke destructieve manier handelt. Daarom wordt het gedrag vergoelijkt, en wordt je als slachtoffer verteld dat het vast niet zo bedoeld is. Maar wat je voelt na een dergelijke aanval is verschrikkelijk. En dat was ook de bedoeling. De aanval is bedoeld om onwillige slachtoffers bij te sturen, door hen een ondraaglijk gevoel over zichzelf te geven. De narcist biedt zich vervolgens direct aan als redder: je hoeft alleen maar overstag te gaan en je niet meer te verzetten.Of iets werkelijk zo bedoeld is, kan alleen gezegd worden door diegene die het gedrag heeft moeten ondergaan. Ga na hoe je je voelt. Ik weet het; waarschijnlijk is je jarenlang door de narcist verteld dat je een drama maakt om niks, dat je weer alleen met jezelf bezig bent, of dat je zelf verantwoordelijk bent voor hoe je je voelt. Ik kan hiermee de grootste misvatting ontkrachten: hij (of zij) bedoelde het namelijk wel zo. Er wordt alleen geen schuld gevoeld, omdat er weinig tot geen empathie is. Bescherm jezelf dus. Als die ander geen empathie op kan brengen voor jou, zul je jezelf extra empathie moeten geven!
-
Het komt allemaal goed, als je je nog wat meer in hem (of haar) inleeft
Tot mijn schrik zijn er zelfs mensen die zich deskundig noemen in narcistische mishandeling, die deze boodschap verkondigen:
je weet toch hoe beschadigd hij of zij is, dus als je nu probeert zijn of haar gedrag te begrijpen, compassie te tonen, dan zul je merken dat het allemaal wat soepeler zal gaan
. De jarenlange training die iemand met deze pathologie je al gaf, wordt nu zelfs door een deskundige aanbevolen.Vergeef hem, maak hem niet van streek, laat het allemaal langs je afglijden, reageer vanuit liefde
. Ik kan vanuit de grond van mijn hart zeggen: dit soort adviezen werken averechts! Je wordt alleen maar dieper in het land van de duisternis getrokken. Ik heb zelf heel hard moeten knokken om uit die duisternis te komen, en alleen de mensen die aan mijn kant konden staan, hielpen me terug naar het licht. Dit waren de mensen die zich inleefden in mij, die mijn verhalen konden horen, die compassie toonden om wat ik had moeten doorstaan. Deze mensen kwamen net op tijd. Door de veelal spiritueel getinte adviezen die ik eerder kreeg; dat ik nog meer begrip moest tonden, nog meer moest incasseren, werd de duisternis enkel dikker. Er had zich nooit iemand om mijn welzijn bekommerd, ik was helemaal op, en nog moest ik meerliefde
tonen. Het deel van mij dat nog leefde was alleen nog met een grote zaklamp te vinden. Dat kleine plantje werd omringd door heel veel duisternis. Gelukkig kwam er een ommekeer. De enige voor wie ik die liefde nog wilde opbrengen (naast mijn man en kind), was mezelf. Dat plantje. Dat was het begin van mijn redding, en ik had dit niet gered als ik geen mensen om me heen had gehad die vonden dat ik, als slachtoffer, diegene was die nu wat liefde verdiende.De bittere waarheid is dat mensen die worden geregeerd door (onbehandelde) narcisme of psychopathie, heel erg vanuit zichzelf denken. Ze hebben baat bij gewillige slachtoffers, ze eisen van mensen om zich heen voortdurend empathie. Zelf kunnen ze die empathie niet of nauwelijks voelen. Waarom zouden ze anders zo met je omgaan? En waarom zou jij nog meer begrip moeten tonen voor het feit dat je als voetveeg behandeld wordt? Het enige dat werkt is duidelijke grenzen stellen, en als het mogelijk is, er helemaal buiten zien te blijven. Alle adviezen die aansturen op het goedpraten van destructief gedrag, trekken je er juist in.
Mensen met deze stoornis zullen altijd suggereren, dat als je nou iets beter je best doet, het allemaal goed komt. Het advies van sommige
deskundigen
, om je in hen in te leven, hen te begrijpen, klinkt hen dan ook als muziek in de oren. Doe gewoon nog iets beter je best! Wat ze er niet bij vertellen, is dat het moment dat hetgoed genoeg
is, nooit komt. Het wordt je voorgehouden als een fata morgana in de woestijn. De dader rekent erop dat zijn slachtoffer te moe, te dorstig en te verzwakt is, om deze strategie te doorzien. En voor veel slachtoffers klopt dit ook, helaas. -
Waar onenigheid is, hebben beiden schuld
De normale menselijke logica kan niet over persoonlijkheidspathologie worden neergelegd. Tussen
normale
mensen is het zo dat je bij een conflict allebei naar je eigen aandeel kijkt. Maar we hebben het hier niet over normale interacties. Deze voorvallen slaan de grond onder je voeten vandaan. Het is juist zaak uit die voortdurende staat van verwarring te komen. Bedenk goed dat een narcist helemaal niet aan de relatiewil werken
, hij of zij wil dat jij er aan werkt. Na het jarenlang obsessief piekeren over hoe je iets wel of niet had moeten zeggen (want hij raakte zo van streek), over dat je iets beter wel of niet had kunnen doen (want je wist toch hoe belangrijk het voor haar was), wordt het echt tijd dat je die verantwoordelijkheid voor zijn welzijn teruglegt waar hij hoort: bij hem (of haar)! Hij heeft altijd geprobeerd die verantwoordelijkheid te ontlopen, door te doen alsof alles aan jou lag. Blijf uit die val. Alle informatie die je uitnodigt naar je eigen stuk te kijken, omdat je zijn gedrag wel zal hebbenopgeroepen
, zou ik wantrouwen. Ze is mede gebaseerd op de misvatting dat alleen labiele, afhankelijke mensen een relatie aangaan met een narcist. Hier klopt niets van. De meest stabiele, levenslustige vrouwen (of mannen) vallen voor de fata morgana, om later te ontdekken dat deze ideale partner slechts een luchtspiegeling was. Na de jarenlange psychische en emotionele terreur ben je gewoon op. Vaak gaat dit gepaard met een enorm gevoel van falen, terwijl je dus slachtoffer was van een zeer destructief persoon! Laat je dus niet aanpraten dat de schuld bij jezelf lag, omdat je er voorkoos
slachtoffer te worden. Je bent slachtoffer. Nu is het alleen zaak om je aan de relatie te onttrekken en weer mens te worden. Je bent er zelf verantwoordelijk voor om de schade die je is aangedaan te herstellen, maar de schuld voor de beschadiging mag niet op jouw schouders worden gelegd. Dan kun je nog steeds de loyaliteit niet leggen waar deze eigenlijk hoort; bij jezelf. -
Narcisten zijn heel makkelijk te herkennen
De associatie die veel mensen bij
een narcist
hebben, is de vlotte, gladde praatjesverkoper. Maar dit is een eenzijdig beeld. Het griezelige is dat narcisten helemaal niet zo makkelijk te herkennen zijn. Het zijn vaak hele innemende, charmante en beschaafde mensen. Je zou het ook anders kunnen zeggen: ze hebben heel goed gekeken om te weten hoe zenormaal en ontwikkeld
kunnen overkomen. Ze zullen dan ook niet snel gewantrouwd worden, doordat hun stoornis vrijwel onzichtbaar blijft. Ze kunnen een heel positieve indruk maken, doordat ze het met je eens zijn, aandachtig luisteren, en zo op je lijken. Het is van groot belang om het positieve gedrag van een narcist in het juiste licht te zien: hij weet precies wat hij moet spiegelen en doet dit om verzekerd te zijn van de benodigde voorraad.Juist doordat narcisten zo normaal over kunnen komen, kampen veel slachtoffers met het probleem niet geloofd te worden als ze proberen over te brengen wie en wat er achter dat masker van perfectie huist.
-
Door te vergeven kan je de narcist
los laten
Ik moet echt iets zeggen over vergeven en het heersende idee dat je dan pas iemand kunt los laten. Ik realiseer me dat ik hiermee boze reacties kan oproepen, maar ik vind het onderwerp te belangrijk. In de context van persoonlijkheidspathologie vind ik aansturen op vergeven gevaarlijk. Je kunt geen tijdschrift openslaan, of er wordt gesteld dat je de dader moet vergeven, omdat je anders je eigen gezondheid benadeelt. Vervolgens wordt er geschermd met zogenaamde wetenschappelijke bewijzen, dat
niet vergeven
je eigen heling blokkeert. Hier kan ik dus echt boos om worden. Om te beginnen vind ik het een heel persoonlijke keus, of je iemand wil vergeven of niet. En het belangrijkste: narcistische mishandeling ondermijnt de relatie met jezelf. Je wordt zo tegen jezelf uitgespeeld, dat de enige relatie die echt belangrijk is om te herstellen, die met jezelf is. Het is de vraag of dat gebeurt als je alle energie aanwendt om die ander te vergeven, om vooral eengoed mens
te zijn voor die ander. Het gaat nu eens niet meer om die ander, het gaat om jou! Neem dus serieus wat je voelt, en laat je niet aanpraten dat niet willen vergeven hetzelfde is als geregeerd worden door haat en wrok.In alles wat ik heb gelezen en gehoord over vergeven valt me op dat het altijd zo zwart/wit wordt neergezet: je moet vergeven (want dan ben je Goed), en als je je niet op die manier met de dader wilt verhouden dan blijf je vast zitten in
wraak
. Wie zegt dat? In mijn beide boeken ga ik nog veel uitgebreider op het onderwerp in omdat het veel ervaringsdeskundigen bezig houdt. Ik behandel ook wat je allemaal kan doen om te herstellen (met veel praktijkvoorbeelden). Hier beperk ik me tot het allerbelangrijkste: richt je in je heling op jezelf. Herstel die relatie. Narcistische mishandeling is een complexe vorm van mishandeling, waarbij je niet geholpen wordt door jubelende kreten.Loslaten
suggereert dat jij, als slachtoffer, diegene bent die iets vasthoudt. De realiteit is omgekeerd. Mensen met persoonlijkheidspathologie trekken jou voortdurend in hun realiteit. Het gaat dus niet omloslaten
. Het gaat om hier buiten zien te blijven, door weer jezelf te worden, door uit te vogelen wat jouw waarden zijn, waar jij voor staat. Neem je eigen standpunt in over wel of niet vergeven. Dat is waar het mij om gaat. Ik zie niet vergeven trouwens niet als eenactie
, maar meer als een weg die je niet in slaat. Waarom zou je iemand die zijn eigen destructie niet erkent, die er geen verantwoordelijkheid voor neemt, in zo verre tegemoet komen? Alleen de dader zelf kan herstellen wat hij of zij heeft aangericht.
| « hoe kom je eruit? |
Autisme is echt iets anders dan narcisme, maar het is duidelijk ook een uitdaging voor de mensen die van ze houden.
Ik heb allebei meegemaakt. Een persoon met ASS kan er echt niks aan doen. Een narcist is kwaadaardig.
Autisme is zéker iets anders dan narcisme. Zelf heb ik een vorm van autisme. Mijn overleden moeder had zeker een vorm van narcisme. Mijn autisme was zelfs de inzet van de familievete. Er werd bewust geen rekening mee gehouden, dan zou het als vanzelf verdwijnen. In mijn ontwikkeling naar volwassenheid werd ik stelselmatig tegengewerkt. Zowel depressies als eetstoornissen zijn ooit mijn deel geweest. In de hulpverlening zijn autisme enerzijds en psychopathie en narcisme anderzijds zéér gescheiden disciplines. Aan hulpverlening heb ik zou altijd maar voor een deel wat. Anderen zie ik er geweldig van opveren. Voor mij werkt dat nooit zo, want er is altijd nog weer een ander deel waar de therapie nou net niet voor werkt. Hulpverlening is helaas ook verschillende keren verkeerd uitgepakt, wat op zich weer langdurige psychische gevolgen kreeg. Lange tijd wist ik noch van mijn eigen autisme, noch van de geestelijke stoornis van mijn moeder. Omdat ik zelf communicatief vooral traag ben en mijn moeder vijf kwartier in een uur kon lullen, ellenlange monologen ophing, kreeg mijn moeder doorgaans het voordeel van de twijfel, of de waarheid werd minimaal in het midden gelegd. Op die manier kan ik helaas niets met de familie van mijn overleden moeder. Wat mijn moeder ooit vertelde wordt voor waar aangenomen, ook al beweren ze zelfstandig na te denken en zijn ze vrijwel allen hoger opgeleid dan ik. Verschillende leden van mijn moeders familie willen wel zogenaamd contact met me. Geen ècht contact, want dan zouden ze ook naar mij moeten gaan luisteren en dat doen ze pertinent niet, en dus houd ik de boot af. Mijn moeder met narcisme was voor mij een veel grotere handicap dan mijn eigen autisme om mee te moeten leven. Ik heb gelukkig wel mijn werk, mijn vrienden en mijn hobby’s. Het duurt doorgaans net wat langer voordat mensen mij enigszins op doorkrijgen wie ik ben. Ze moeten eerst aan bijv. mijn opvallende stem wennen en ook mijn wat afwijkende manier van leven. Het aangaan van een relatie is helaas altijd een probleem gebleven, enerzijds vanwege mijn autisme waar ik bovendien vanwege mijn hersentraagheid als eerste over moet beginnen, en anderzijds mijn familieomstandigheden. Het komt erop neer dat een partner wel met een van beiden wil leven maar niet met allebei. Dan ben ik te veeleisend. Op een keer gaf het mij teveel negatieve energie en het leverde niets op waarmee ik, ondanks teleurstelling toch verder kon komen.
Ook een punt in deze is het “Eer Uw ouders” uit de Bijbel. Verschillende keren was ik in contact met mensen van geestelijke stromingen die stellen dat je als kind vóór je geboorte je eigen ouders kiest, ofwel het is allemaal mijn eigen verantwoordelijkheid. Qua kerk kom ik bij de Remonstranten en die stellen dat dit “Eer Uw ouders” ook het meest misbruikte artikel is uit de Bijbel. Aan geestelijk leven heb ik veel gehad. Er was ooit een persoon die ook pedoseksueel was die mij in eerste instantie een stuk op weg heeft kunnen helpen. Ik noem dit vanwege de eenzijdige negatieve benadering van deze mensen. Aan het IKON-pastoraat, dat helaas niet meer bestaat, heb ik ook veel gehad en via hen kwam ik ooit aan een goede therapeut.
Mijn verhaal kan ik nog veel langer maken. Indien er vragen zijn, reageer vooral. Reageer ook vooral indien mijn verhaal herkenning oproept. Door de combinatie van factoren vind ik moeilijk tot geen echte lotgenoten.
Eert uw vader en uw moeder – dit gebod kent een tweede deel; als ze goed voor u zijn. Zo luidt het volledig.
Ik heb t niet gecheckt in de Bijbel maar ik beloof bij deze het op te zoeken.
We zijn met narcistische ouders dus vrijgesteld van dit gebod. Het christendom is niet helemaal achterlijk, het zijn de kerkautoriteiten die er misbruik van maken.
Autisme en narcistisch misbruik is een zware combinatie. Ouders begrijpen een autistisch kind toch al niet en een autistisch kind kan niks met een wispelturige moeder die vooral op zichzelf gericht is en hasr kinderen misbruikt om zich beter te voelen.
Dat geeft een cocktail van gestoord emotioneel leven waar inderdaad weinig mensen wat mee kunnen. Zo krijg je als kind van narcistische ouders levenslang. Ik wens je desalniettemin het allerbeste. Sterkte en ik hoop van harte dat je nog eens iemand treft die je begrijpt. Nu je jezelf begrijpt wordt die kans groter
Hoi Willem,
Ik herken veel in je verhaal.
Ik heb geen autisme maar ik heb ADD type SCT en herkenbaar is ook voor mij die “hersentraagheid”, in combinatie met een narcistische moeder die ontzettend veel praat. En dat ze hierdoor vaak geloofd wordt.
Ik kan dingen soms niet goed verwoorden en krijg daar ook de kans niet voor terwijl haar leugens en verdraaiingen voor waar aangenomen worden.
In de hulpverlening is het heel lastig om de juiste hulp te vinden, want sowieso krijgt een slachtoffer van narcistische mishandeling al vaak te horen dat het aan hem of haar zelf ligt, maar als je dan ook nog eens ADD hebt, of zoals jij, autisme, dan is dat nog erger.
Ik kan me vaak slecht verdedigen tegen verbale agressie, raak dan van streek.
Dus kalm blijven in de buurt van een narcistisch persoon is soms gewoon een onmogelijke opgave voor mij, daarom heb ik afstand genomen van de betreffende narcistische persoon, wat me zeer kwalijk genomen is door de omstanders. Want zij denken dat ik de problemen veroorzaak, in plaats van dat ze voor me opkomen.
Het is erg moeilijk, ik had altijd al een klein netwerk van mensen om me heen maar hierdoor is dit netwerk nog kleiner geworden terwijl met ADD of autisme een netwerk van mensen om je heen heel belangrijk is.
Wel is het zo dat sinds ik weet dat het hier om Narcistische mishandeling gaat, ik beter kan zien welke mensen te vertrouwen zijn en welke niet en de paar mensen om me heen daar heb ik meer aan dan de wat grotere groep mensen die er eerst waren. Uiteindelijk ben ik nu beter af maar het is een lange en moeilijke weg.
Met veel interesse lees ik hier…en soms ook met veel verontwaardiging! Zelf zou ik me als gevoelig omschrijven, reeds als kind iets meer dan doorsnee…
De raadgevingen die je van sommige mensen krijgt i.v.m. samenleven of contacten met personen met een moeilijke manier van zijn zijn ronduit onbegrijpelijk voor mij, en niet toepasbaar voor …narcistisch, theatraal, psychopatisch geweld…ik heb ze allemaal ontmoet-. Negeer maar eens een ouder die alleen maar zichzelf als refentie ziet voor juist denken, onredelijk autoritair is en je de kans niet geeft een gezond zelfwaardegevoel op te bouwen, een eigen identiteit te ontwikkelen… Breken met thuis was voor mij geen optie…want ik probeerde ze allemaal te begrijpen…hun kwetsuren, frustraties, mogelijkheden…Ik begrijp ook niet goed dat vele onbegrip, gebrek aan steun, zoals ook weer bij jou Bianca. Lopen zoveel mensen dan met oogkleppen, of willen ze niet zien?! Mij heeft mijn vele begrip alleszins niet geholpen, je wordt als een speelbal voor iedereen die nood heeft aan een zwart schaap. Loopt als een rode draad door mijn nu toch al vrij lange leven…mij terugtrekken is voor mij soms de enige optie. Van mijn psychiater kreeg ik de tip om het boek Van Tara Westover te lezen, ‘Leerschool’, heel aandoenlijk, maar ik las vooral, zij wilde niet breken met haar ouders en familie, ze werd er zelf uitgezet, vol onbegrip, niet geloofd! Je moet al heel hard zijn om daar emotioneel geen last van te hebben?! Afkeur, terwijl je al zoveel negatieve zaken diende te ondergaan, wie van jullie verdraagt dit, zonder af en toe eens in tristesse onder te gaan?
Liefs aan iedereen!
Hoi Bianca,
Ja, voor mij allemaal maar al te herkenbaar. Je vrienden kun je gelukkig zelf uitzoeken, maar pijnlijk blijft het. In de loop van de tijd, en met de ontwikkeling van mijn verhaal, ben ik er helaas ook weer velen van kwijtgeraakt. Gelukkig heb ik nog wel vrienden over, waarvan sommigen die er al tientallen jaren zijn en ook wel zullen blijven.
Van mijn moeders familie heb ik ook afstand moeten nemen. Dat was, net zoals je beschrijft, aan de ene kant erg pijnlijk. Je doet er feitelijk afstand van om erbij te mogen horen, terwijl je dat véél liever wel zou doen. Aan de andere kant was er naderhand de opluchting mij los te hebben gemaakt van een (familie)band die volkomen op slot zit en waar op geen enkele manier meer beweging in viel te krijgen. Kalm blijven is een onmogelijke opgave wanneer je grenzen met voeten worden getreden en je dit al heel vaak ook hebt uitgelegd. Ik deed dat dan schriftelijk, had ik geen last van snelle reageerders, maar dat werd door de anderen weer niet op prijs gesteld. Degenen die het contact willen herstellen zijn vooral degenen die op de hand zijn van mijn (overleden) moeder. De anderen lijkt het allemaal weinig uit te maken. En ze nemen het woord van mijn moeder voor waar aan, dus enige uitleg van mijn kant werkt sowieso al niet.
Hulpverleners in het algemeen snappen het niet en willen de familie juist herenigen, op zich logisch gedacht wanneer je het achtergrondverhaal niet hebt meegekregen. Zo kan ik helaas ook weinig met autisme-deskundigen en belangenorganisaties van en/of voor mensen met een vorm van autisme. Deze mensen nemen me vooral kwalijk dat ik zelf conclusies trek wat volgens hen uitsluitend is aan een psycholoog of psychiater. In mijn geval is dat al niet meer mogelijk en in jouw geval durf ik met aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid te stellen dat degene in kwestie daaraan nooit zal meewerken, want die stelt haar eigen rol en functioneren nimmer ter discussie. Op deze manier ben ik ook verschillende mensen kwijtgeraakt. Waar het om gaat is voor mij boven iedere twijfel verheven, dus dan laat ik deze mensen toch maar gaan, uiteraard bij gebrek aan een betere oplossing.
Om innerlijke rust te vinden heb ik langere tijd stemtherapie gehad. Mijn stem was en is gedeeltelijk nog steeds luid, hoog en monotoon. Heeft vrijwel zeker ook te maken met het achtergrondverhaal en het mij daardoor opgejaagd voelen. En verder ben ik sinds het verschijnen in 2010 van ‘Destructieve relaties op de schop’ in contact met Jan Storms. Hij heeft mij o.a. een vorm van meditatie bijgebracht die ik nog steeds beoefen. Deze werkt ook rustgevend en brengt me meer bij mezelf.
Ik herken veel van wat je noemt al is mijn situatie anders. Mijn dochter van 14 heeft zeer complexe ASS én neemt veel narcistische trekken over van haar vader. 19 jaren heb ik samengeleefd met ex een extreme narcist waarbij ik ternauwernood ontsnapt ben. Met een begeleider van het SWW erbij heb ik uiteindelijk aan hem verteld dat ik van hem wou scheiden. Hij had mij meerdere keren gemanipuleerd en bedreigd dat hij mij zou doden als ik met de kinderen weg zou gaan. Ik ging pas weg toen ik merkte dat het mijn kinderen teveel begon te beinvloeden. Angst voor reactie van hun vader door bijvoorbeeld wat speelgoed op de grond. Het explosieve reageren daarop. Het eisen dat ze stil waren maar de kinderen de vrijheid geven om altijd in huis te mogen spelen. Het manipuleren van de kinderen. Het dreigen met bizarre straffen: die je niet wat ik zeg dan slaap je maar in de schuur/gooi ik al je speelgoed weg….
Beste Janita,
Frustrerend, dat van je dochter. Vrijwel zeker begrijpt ze niet wat ze aan het doen is. Zelf was ik een jaar of 18 toen ik de situatie goed in de gaten kreeg. Mensen met ASS zijn op verschillende levensgebieden in verschillende stadia van ontwikkeling. Ofwel, deels lopen zij op hun leeftijdgenoten vooruit in hun ontwikkeling, deels lopen zij min of meer sterk achter. Overigens neemt de familie van mijn moeder, waarin geen autisme voorkomt, gedragingen van haar over. Hoe het met mijn autisme werkt heb ik uitvoerig geprobeerd ze uit te leggen. Echter, ik kom daarmee geen millimeter verder. Ze geloven mijn overleden moeder op haar woord en in haar daad, ook al is het narcistisch misbruik. Dat lampje gaat bij degenen die zogenaamd contact willen niet branden. De anderen staan erbij en kijken ernaar. Ik liet niets meer van me horen, ging niet naar bijeenkomsten, zoals me door o.a. de dominee werd geadviseerd. Ze hadden me gewoon mogen bellen of schrijven met vragen, maar dat deden ze niet. Tijdens het afscheid van mijn vader, ruim een jaar geleden begonnen ze erover en wilden ze meteen een afspraak maken. Dat ging helemaal mis en waren we meteen terug bij af, de reden dat ik juist geen contact meer zocht, een lange reeks van jaren. Zoiets komt dus nooit meer goed. In mijn geval is mijn autisme de inzet van het probleem. Ik ga te diep overal op in en dat is duidelijk de steen des aanstoots. Na ruim een jaar schreef ik ze dat wat gebeurde inhoudelijk voor heel veel, méér staat, dat ik hun kant juist niet op wil, iedere vorm van uitleg genegeerd wordt, dat daar ooit een einde aan zit en om deze reden wellicht nog ooit tot ziens bij een bijzondere gelegenheid. In dit geval gaat het om mensen van liberale snit met allen een Academische of minimaal HBO-opleiding.
Ik wens je heel veel sterkte toe met je scheiding evenals met de verdere opvoeding van je kinderen. Kunst is te voorkomen dat zij voor hun vader gaan kiezen en ze op den duur te laten zien dat hij in feite een lege huls is zonder enige vorm van eigenheid.
Het eren van je ouders houdt, aldus de Remonstranten, niet in dat je verplicht tegen je ouders aardig moet blijven doen als ze je onmogelijk behandelen en daar bovendien in volharden. Ook in kerken, new age en andere religieuze stromingen komen mensen met een narcistische stoornis voor. Het narcistisch misbruik heeft in feite de gevolgen van mijn autisme aanzienlijk verergerd, met alle consequenties van dien voor mijn leven. Daar geheel vanaf komen gaat zeker niet lukken. Mijn moeder was in de kern diep ongelukkig. Na haar scheiding van mijn vader wilde zij perse ergens wonen waar niemand haar kende en zij wilde geen levensverlengend medisch handelen maar sterven aan de eerste doodsoorzaak die zich aan zou dienen.
Gelukkig bestaat mijn leven uit aanzienlijk méér dan deze kwesties, van mijn autisme en het narcistisch misbruik. Ik heb mijn werk, mijn vrienden, mijn hobby’s, de kerk. Daar deed ik ooit belijdenis over de tekst uit Johannes 9 over de blindgeborene. Noch deze heeft gezondigd, noch zijn ouders dat hij blindgeboren is, maar de werken Gods moesten in hem openbaar worden. In het verleden deed ik geruime tijd een politieke werkgroep voor/door mensen met een handicap of chronische ziekte omdat ik erachter kwam dat misbruik en discriminatie op deze gronden juridisch allerminst goed geregeld waren. Dat was ook nog weer een verhaal apart, wel moeilijk met allemaal mensen met verschillende gebruiksaanwijzingen. Ik organiseer natuurwandelingen soms, heb langer geleden NLP gedaan. Pas tien jaar geleden werd mij meer duidelijk zowel inzake mijn autisme als wat het misbruik betreft, maar ook voor die tijd al zocht ik zo passend mogelijke oplossingen voor datgene waar ik tegenaan liep in de praktijk.
Wie weet op een ander moment nog eens een volgend stukje. Vragen zijn zeer zeker welkom!
Hier nog mijn reactie op het stukje van Marleen. Ja, iedere situatie is weer verschillend. Narcisme is slechts een deel van wie je bent, evenals trouwens autisme. En verder pakt een geestelijke stoornis ook nog eens verschillend uit bij iedere persoon in kwestie. Een algemene raadgeving hoe ermee om te gaan bestaat dan ook niet. Iemand die daarin anders redeneert maakt zichzelf zo automatisch verdacht met een meer dan gezonde vorm van narcisme te maken te hebben.
Onbegrip vanuit mijn omgeving is ook mijn deel. Om te beginnen heb je met “een beperking” het nadeel i.p.v. het voordeel van de twijfel bij het gros van de samenleving. Om welke reden zou het anders zo’n groot probleem zijn om mensen met makke in de samenleving te laten participeren, zelfs ten tijde van een schreeuwend gebrek aan arbeidskrachten? Afstand nemen van mijn familie was in zekere zin geen vrijwillige keuze, het was de minste van de kwaden. Door het geen rekening houden met mijn hersentraagheid ging ik als vanzelf rare dingen doen, zonder het op het juiste moment door te hebben. Het wordt ook nog eens beschouwd als je eigen keuze en je bent er niettemin zelf verantwoordelijk voor, ook al heb je niet de gelegenheid ooit gehad bewust ergens voor te kunnen kiezen. In de strafrechtspraak bestaat zo wel het begrip toerekeningsvatbaarheid. Zo had ik eerder in mijn leven op verschillende momenten wel veroordeeld kunnen worden indien ik zou zijn aangeklaagd. Dat ik over mijn grenzen dan heen ga merk ik juist totáál niet aangezien mijn gevoel en bewustzijn zich juist uitschakelen. Daarvan ontving ik dus nooit een innerlijk signaal waaraan ik kon merken dat ik aan mijn grens zat, waar mijn familie mij dus overheen wilde hebben, waardoor alles aan mij leek te liggen. Ermee kappen en iedere boot afhouden bleek zo de enige optie om uit deze spiraal te ontsnappen. Door vele anderen werd ik daar vervolgens weer op afgerekend. Bij aangaan van nieuwe contacten is het voor mij sowieso al een verplicht nummertje om als eerste over mijn hersentraagheid te beginnen. Dat heeft immers zijn directe invloed op alles wat daarna evt. kan volgen. Niet zelden riep dat bij de ander nou juist de vraag op hoe de relaties met mijn familie erbij staan en daar kon ik vervolgens moeilijk een positief antwoord op geven wat dan verder meteen het verdere verloop van zo’n nieuw contact bepaald. Het kon dan alleen nog (weer) gaan over hoe de relaties met mijn familie te verbeteren. Wie ik verder ben en wat ik voor die ander zou kunnen betekenen leek ik zijn totaliteit irrelevant te zijn geworden. Of die ander wil met óf mijn familieomstandigheden óf mijn autisme rekening houden maar niet met beiden, zit ook een zekere logica in. Zo deed ik nog eens ooit een hernieuwde poging, niet wetende op dat moment wat er werkelijk precies speelde. Uiteindelijk maakte deze het er uitsluitend pijnlijker op, zowel voor mijzelf als voor mijn familie en nieuwe mensen begonnen óók nog eens niet aan een contact met mij. Omdat ik het niet met mijn familie kon uithouden was ik wellicht voor hen een onbetrouwbaar persoon. Naarmate het vaker misgaat grijpt iedere nieuwe teleurstelling ook nog eens des te dieper in, dus het werkt tegengesteld uit aan het opbouwen van een sportconditie waarbij je beter wordt naarmate je meer oefent. Dat ik dit er min of meer bij liet zitten uiteindelijk daar heb ik ook weleens een zwaar een moeilijk gesprek over gehad met een psychotherapeute die het asociaal vond omdat zoveel mensen ongewild alleen zitten. Die moeten dan wel met mij kunnen en willen leven en ook nog iets van mijn context kunnen begrijpen. Dat deed zij waarschijnlijk ook maar ten dele.
Beste Marjet, Ik betwijfel of narcisten er altijd iets aan kunnen doen. Als diegene zon enorme blinde vlek heeft dat hij of zij het eenvoudigweg niet ziet, dan is dat evenzeer onmacht als bij iemand met autisme. Waarmee ik allerminst wil zeggen dat de malignant variant niet een enorm schadelijk effect kan veroorzaken. Alleen, als de blinde vlek juist is dat deze persoon niet in staat is om zijn eigen verantwoordelijkheid te zien, dan is het aan jou om die wel te nemen en je te onttrekken aan de invloed van die ander. Meer kun je niet doen. NB Ik spreek uit ervaring.
Door een van de begeleiders van mijn moeder (de narcist) ben ik gewezen op deze site en zijn vermoeden dat mijn moeder een narcist is. Ik was zelf al jaren geleden tot die conclusie/diagnose gekomen. Ze is niet alleen narcistisch, pathalogisch maar ook bi-polaire en neigt naar schizofrenie met meerdere persoonlijkheden. Voor haarzelf is zo erg in haar nopjes dat zo veel therapeuten haar zo interessant vinden. Ze is ze namelijk allemaal te slim af, zegt ze. Ik weet niet wat uit haar mond komt de waarheid is want kortom het kan allemaal verzonnen zijn. Ze heeft me als kind niet alleen geestelijk mishandeld maar ook lichamelijk. Daarom denk ik ook niet dat ze alleen maar narcistisch is. Ze is in mijn ogen bijna een psychopaat die nog net niet overgaat tot zware misdrijf door een moord te plegen in klaar daglicht, het wel zou willen, maar uiteindelijk het beneden haarzelf vindt en haar handen niet vies wil maken. Inderdaad intens kwaadaardig. Heel treffend om te lezen allemaal.
Beste Sophielief,
Een nogal zéér gecompliceerd verhaal wat je over je moeder vertelt. Je moet veel te doorstaan hebben gehad tijdens je ontwikkeling en dat heeft lange nawerking. In mijn geval had mijn moeder op z’n minst (verborgen) narcistische trekken en was mijn autisme inzet van het misbruik. Nu inmiddels tien jaar geleden werd mij veel helder bij het uitkomen van “Destructieve relaties op de schop”, geschreven door Jan Storms. Je kunt dan beginnen met e.e.a. een plek te geven. Jan Storms schrijft expliciet over psychopathie. Zijn boek maakt zonneklaar dat psychopaten niet louter seriemoordenaars zijn. Zij kunnen onder vele dekmantels te werk gaan zodat vrijwel niemand iets opmerkt. Jan Storms heeft het dan over huis-, tuin- en keukenpsychopaten. Daarmee bedoelt hij mensen met een dergelijke stoornis die destructief in hun eigen omgeving te werk gaan en hun slachtoffer in geestelijke zin het leven volledig onmogelijk kunnen maken, terwijl omstanders medelijden krijgen met de dader. Iris Koops, grondlegger van dit gebeuren, “Het Verdwenen Zelf”, schrijft in haar werkboeken zowel over narcisme als over psychopathie en over de betrekkelijk kleine verschillen tussen beiden. Ook dit maakt tevens duidelijk dat psychopathie een vele malen ruimer begrip is dan waar jij vanuit gaat. Ofwel, er is nog ruim voldoende literatuur hierover om je in te kunnen verdiepen en ik kan je dit ook zeer aanraden. En er zijn overigens nog véél meer boeken. “Het Verdwenen Zelf” biedt verder de mogelijkheid tot het volgen van workshops. Ik wens je heel veel succes hiermee en bovenal (h)erkenning!
Dankjewel Willem. Ik ben reeds begonnen met het vergaren over meer informatie over dit onderwerp. Zelf gebruik ik schrijven in mijn blog om om te gaan met bepaalde problematiek/levens obstakels in mijn leven. Het krijgen van een kind heeft me ook veel gegeven om voor te leven. Een goede niet narcistische partner en een therapeute die EMDR succesvol heeft toegepast om mijn trauma een plekje te geven, het werkte als een harde reset en reboot als het ware en kon mijn leven weer oppakken na mijn laatste zelfmoordpoging. Ik zou liegen als ik niet soms nog het gevoel heb dat ik te moe ben om door te vechten, maar ik hou vol. Bedankt voor je tips en jij ook veel succes!
Mijn zoon is bijna 42 en ik heb nooit gezien (of willen zien) dat hij narcistische trekjes had. Natuurlijk, ik vond wel altijd dat hij soms wat afstandelijk reageerde naar mij en zijn zus, maar ging ervan uit dat dat een fase was. Maar nu ben ik er echt van doordrongen. Gelukkig is dat niet uitgemond in crimineel gedrag. Bij hem uitte zich dat meer in dingen als zich verschuilen achter zijn werk, tot in het absurde toe. Nooit kon iemand een beroep op hem doen, wanneer zijn vader, moeder of zusje jarig was kon hij niet komen, zogenaamd omdat hij het druk had, maar ook hij had echt een vijfdaagse werkweek, net als iedereen. In het ongunstigste geval kregen wij op de avond van de dag dat wij jarig waren een sms met felicitatie, nooit een telefoontje. Op een dag besloot hij dat hij een eigen restaurant wilde beginnen (hij is kok). Hoewel ik mijn twijfels had over of dat wel geschikt was, gezien zijn fanatisme voor het koken, klinkt gek maar bij een zaak komt er heel wat meer kijken, kon ik toch niet anders dan hem zijn gang laten gaan. Het kon bijna niet uit blijven, de zaak was volgens hem te klein dus het moest een veel groter pand worden en als hij wat wilde gebeurde het ook. Dus het kwam er, en daarmee ook de grote problemen. Doordat het pand veel groter was moest er ook meer personeel komen en daar was het al, personeel dat niet aangestuurd en een baas die zich terugtrekt achter de pannen, dat moet wel fout gaan, en dat gebeurde dan ook. Nu woonde hij in die tijd samen met een vrouw die ook bij hem werkzaam was als restaurantmanager. En wat gebeurde er? Zij kreeg van hem de schuld van het faillissement. Onterecht, ik kan het weten, heb hem in de laatste maanden geholpen met de administratie, maar kon echt niets bereiken zonder zijn input, en die was er niet.
Al heel snel vond hij een baan en begon de volgende toestand. Iedereen bij dat bedrijf deed het fout, alleen hij niet, vreemd als je bedenkt dat her bedrijf al jaren heel goed draaide zonder hem en nu ook alweer jaren goed gaat.
Toen kwam de volgende ellende, weer een eigen restaurant beginnen, nu samen met een zakenpartner, die ook voor een groot deel voor de financiën zorgde. Een deel moest hij zelf inleggen, dat had hij niet dus hebben wij het spaarpotje dat wij aangelegd hadden voor na onze pensionering aan hem geleend. Mooie beloftes, binnen 3 jaar terugbetalen, rente enzovoort. Vanaf dag 1 werd dat dus een strijd.
Na een jaar ging ook hier de boel fout en natuurlijk was het ook dit keer niet zijn schuld.
Wat er daarna gebeurde? De ene baan na de andere, dagelijkse telefoontjes naar mij, zijn moeder, met klachten over hoe fout de anderen wel zaten.
Totdat ik na 43 jaar huwelijk met zijn vader, een uitgesproken narcist, besloot te gaan scheiden en mezelf te verlossen van die eeuwige terreur en manipulatie.
Toen bestond ik niet meer voor hem. De telefoontjes hielden op, als ik hem zelf belde kreeg ik de voicemail en verder was ik ook overal geblokkeerd. De enige manier was nog via Messenger, via die weg heb ik vele berichtjes gestuurd. Niets hielp, tot er na 1,5 jaar toch ineens een reactie kwam. Ik blij, we zijn toen samen wezen eten. Dat heeft zich nog een paar keer herhaald, maar elk contact ging moeizaam, ik heb zoveel onterechte verwijten gehad dat ik meestal
triest thuis kwam na zo’n avond. Maar, omdat ik het contact niet wilde verliezen, nam ik dat maar op de koop toe, ook het verwijt dat hij zo moeilijk zat omdat hij nog steeds bezig was die lening terug te betalen.
Nu heb ik zelf even hulp nodig, niet veel hoor, moet voor een onderzoek naar het ziekenhuis en heb daar begeleiding bij nodig, het gaat om ongeveer een halve dag. Ik heb hem gevraagd mij daarbij te helpen, maar opnieuw wordt ik doodgezwegen.
Dit alles maakt mij erg verdrietig, ik ben nog bezig alle narcistische streken van zijn vader te verwerken en krijg dit er nuj overheen. Het is allemaal zo weer van hetzelfde, dezelfde manier van doen tegenover de vrouwen in de familie.
Mieke. wat je verteld is m.i. typerend voor veel relaties tussen een moeder en haar NPS-zoon. Ik herken dat van mijn exen, broer, zwagers etc. Moeders zijn er als er geld nodig is of andere diensten maar verder zijn ze totaal blind, doof en verstoken van empathie tuurlijk, naar behoeften van hun moeders toe, geen krimp als een hoogbejaarde moeder met gebroken heup weken alleen thuis op bed lag (wel andere hulp v buitenaf)
Mijn oudste NPS-zoon, op zn 16e door zn zwaar NPS vader bij de Scientology (sekte) ‘ingelijfd’, heb ik al jaren niet gezien, amper gehoord en die stuurt mij onlangs doodleuk uit het niets een trouwfoto van zichzelf uit Australië, met tevens zn schoonouders (ook sekte) erop. Laat me je dit vertellen Mieke, als je wéét dat je kind NPS heeft, moët je leren wat dat inhoudt anders is het niet te verwerken hoe je behandeld wordt. Gewoon uit zelfbescherming! Geef niets, vraag niets en helemaal….verwacht NIETS. (schrijf je geld af, dat blijft voor jullie beiden een soort manipulatie) Het is hard maar ik denk bij mezelf: tenminste begrijp ik wat er speelt, daarbij denkend aan de vele moeders met een NPS kind, zonder beseft hiervan die nog jaren zullen blijven hopen op verandering, dus blijven lijden. Heel veel sterkte gewenst en laat alleen gezonde mensen toe in je leven. Familie of niet
Ik ben 16 jaar bij een narcist geweest, gelukkig kon ik toch op een gegeven moment wegglippen hij heefd mijn 3 jaar gestalkt 4x verhuisd en iedere keer woonde hij er ook in een mum van tyd. Ik heb ook een dochter die narcisme heeft ze heefd zelfs mijn andete dochter die beperkinngen heeft en invloedbaar is. Zover gekregen om haar in te laten zien hoe slecht ik wel was. Je komt er nooit overheen. Nu naar 20jaar alleen te zijn geweest heb ik weer wat vertrouwen in mannen heb 3 jaar een nieuwe relatie maar waarschijnlijk weer een narcist. Zijn er nog wel normale mensen op de wereld. We maken elkaar ziek. Zo erg om dat te zien. Kon ik maar helpen,maar dat kan niemand.
inmiddels is de situatie behoorlijk veranderd,. Heb nog steeds niets van hem gehoord en dat zal ook niet gebeuren. Sinds een paar maanden weet ik dat ik ongeneeslijk kanker heb. Heb hem dat ook laten weten via een brief maar natuurlijk geen reactie gehad. Het jammere is ook dat ook mijn dochter waarschijnlijk narcistisch blijkt te zijn. Op het moment dat ze hoorde van mijn ziekte heeft ze afgehaakt terwijl we altijd een goede verstandhouding hadden. Sindsdien heb ik de meest nare verwijten van haar gekregen, dat ik haar nooit heb willen hebben, haar altijd verwaarloosd heb en zo. Niet waar, ik was dat niet maar haar narcistische vader.
Wat er nu aan de hand is? Ik zal onder ogen moeten zien dat ik binnenkort ga sterven zonder mijn kinderen en zelfs zijn ex nog te zien en te spreken. Dat is hard. Gelukkig had ik mijzelf het laatste jaar al een beetje bij elkaar geraapt, na mijn scheiding, en contacten gezocht. Dat heeft geresulteerd in een paar heel lieve vriendinnen waarvan er één, ondanks haar eigen beperkingen , altijd voor me klaar staat, zodat ik niet helemaal alleen zal zijn. Het is vreemd je te realiseren dat je, na meer dan 40 jaar voor je gezin geleefd te hebben, nu als een soort van vrijgezel de wereld verlaat
Beste Mieke,
Wat ontzettend droevig is dat, je staat zo alleen en je mist ook nog je pensioenpotje waarmee je nog wat vreugde zou kunnen beleven. Zelfs niet met je moeder naar het ziekenhuis, nu ze er alleen voorstaat, dat is extreem egoïstisch van je zoon, die toch de leeftijd heeft om eens iets terug te doen.
Toch lijkt me dat hier meer aan de hand is dan alleen narcisme. Het narcisme maakt hem egoïstisch en laat hem in een grootheidswaan leven. Hij onderneemt te grote dingen en als het mislukt krijgen anderen de schuld. Maar dat zijn leven mislukt is een ander probleem. En die problemen wentelt deze N dan af op anderen. De mislukkingen, dat ligt maar ten dele aan het narcisme, aan het gebrek aan realiteitszin. Voor het overige is het een reeks flagrante zakelijke fiasco’s, wat de zaak voor jou als moeder nog akeliger maakt. Je wilt toch graag je kinderen succes zien hebben.
Je kunt niet anders dan je verdriet nemen, verwerken, rouwen om het gemis aan liefde van je ex-man en je zoon. Je op jezelf richten en hopen dat er nog een deel van leven voor jou komt. Richt je niet meer op die uitzuigers, dat brengt je alleen maar meer verdriet en kost je nog meer van jezelf.
Als ik jouw situatie bezie, en die naast mijn familie leg, dan zie ik toch een patroon van erfelijk narcisme. Mijn vader is een rasnarcist, zijn moeder en oma waren het en mijn jongste zus heeft ook trekjes. Wat me vooral opvalt is het gevoel overal recht op te hebben. Op dingen die ze anderen niet gunnen, nee, want zij zijn bijzonder en de rest van de wereld wordt gemarginaliseerd. Ongeveer iedereen wordt naar beneden gehaald, op een paar nieuwe kennissen na, die iets hebben gepresteerd en een tijd worden opgehemeld. Tot het moment dat zij ook bij de rest gaan horen, tot de N ook bij hen fouten ziet vooral wanneer ze hem of haar doorhebben waarschijnlijk.
Het is erg triest. Het maakt ons als slachtoffer eenzaam en wantrouwend. En daarmee heb je jezelf nog een keer te pakken.
Wees lief voor jezelf, houd je ogen open en aanvaard vriendschap waar je die krijgen kunt, maar verlies je niet meer in empathie. En regel die lening zo zakelijk mogelijk en vraag hem anders het geld bij de bank te lenen. Stel grenzen: bij drie termijnen achterstand kan hij naar een loanshark want een gewone bank zal die lening vast niet aangaan. Wees hard, van deze zoon heb je niets te verwachten. Alleen dan zal hij je respecteren.
Je snapt, ik zeg dat niet alleen tegen jou, maar ook tegen mezelf.
Sterkte en liefs,
Marjet
Wat een goed artikel. Intussen ben ik er ook achter en herken het. Elk van die punten is me decennia lang toegeroepen door familie en bekenden, dat ging vooral over moeder. Altijd zo aan mezelf getwijfeld..en maar weer proberen, en maar weer…codependent en het leidde tot helemaal nada niks aan verbetering, integendeel, tot wanhoop zag ik de boel alleen maar verslechteren, ondanks al mn inzet en pogingen. Ik begreep er helemaal niks meer van. Tot voorjaar 2018…toen ik gewezen werd op deze website.
Zo herkenbaar dit alles . Kom net uit een ” gelukkig ” kortstondige relatie met een vrouwelijke narcist . Wel door haar charmes en mooie praatjes nog eens verliefd geworden op mijn 50ste . Een vrouw van Spaanse komaf , ik was voor haar degene waar ze een relatie tot aan de dood zou krijgen , en mocht er ooit iets zijn dan hoopte zij dat we het als volwassenen op een normale toon met praten op konden lossen . Ik stond versteld en dacht nog dat is geweldig . Kort daarna vond ik het wel vreemd dat ze al zoveel relaties achter de rug had , het altijd over haar exen had , daar ook het liefst gewoon contact mee hield , er ook al over gelogen werd of iets zo verdraaid werd dat het voor haar gunstiger leek . Ook vond ik dat ze overdreven veel aandacht van andere mannen opeiste terwijl we net een relatie begonnen waren en het respectloos uitwisselen van gegevens daarmee zag ze ook niet als een probleem . Ieder keer zei ze dat ze gewoon sociaal was en graag nieuwe vrienden maakte , huh hallo het zijn alleen maar mannen voornamelijk vrijgezellen , ja ook getrouwde uit het stapcircuit . Ik kreeg op een gegeven moment zelfs van haar te horen dat ik maar drinken moest gaan halen zodat ze met de kerel die achter mij stond kon gaan praten . Ik dacht nog ; wat krijgen we nu zeg . Ik was jaloers en moest dat snel oplossen en anders moest ik maar naar een psycholoog gaan . Er waren al genoeg exen die ze ook daar naar toe heeft gestuurd . De twijfel sloeg toe bij mij , is dat dan normaal al die aandacht opeisen van andere mannen terwijl je net een nieuwe partner hebt , ben ik dan zo’ n rare dat ik dat niet normaal vind . Mannen die ze maar amper kent werden gelijk gekust , zelfs als ze maar 1 keer had gezien , iets wat ze nooit deed vertelde ze mij in het begin . Altijd antwoorde ze als een vreemde op messenger een gesprek begon of als iemand via via haar tel.nr had en begon te appen met haar en schunnige plaatjes stuurde ging ze gewoon mee in het gesprek . Kijk vrienden waar ze woont en al jaren mee omgaat , oké .maar hier deugde geen moer van . Feestjes van bekende en familie ging ze alleen naar toe , ik werd niet eens gevraagd . Feestjes waar zij al kaartje van had waren allemaal uitverkocht en werd niet eens moeite gedaan om mij mee te krijgen en ondertussen hele dagen met de iPhone van alles aan het doen , mocht daar niet wantrouwend over doen maar er werd van haar uit ook niet gezegd met wie ze bezig was of waar het over ging . Iemand verwijderen weigerde ze , alle exen en mannen waar ze mee afgesproken had en alle gesprekken stonden nog op haar telefoon . Gewoon omdat ze bang was dat ze daarop aangesproken zou worden . Eindelijk een avondje weg met een ander stel wat haar vrienden waren . Diezelfde week hoefde ik geen appjes meer naar haar te sturen , geen lieve tekstjes want dat was kinderachtig ineens en toen we die zaterdag weg gingen zag ik al dat ze met een vriendin had gepraat , zo koel en afstandelijk terwijl ik er zoveel zin in had . Kreeg vrij snel in de gaten dat ze er niks aan vond en halverwege de avond stond ze met iemand de hele tijd te appen en werd ik gewoon genegeerd . Toen ik erbij kwan staan werd het gesprek snel afgeschermd en was ik er klaar mee. Ben s’nachts naar huis gereden om de volgende ochtend terug te komen naar haar huis om te praten . De deur ging niet meer open , de politie was gebeld en kreeg een scheldkanonade naar mijn hoofd waar ik stil van werd . Wie was dit ineens , waarom werd er niet gepraat zoals zij wilde . Dit had ik zo nog nooit meegemaakt . Naderhand er alles nog aan gedaan om verder te gaan met de relatie . De vraag gesteld of dat ze liever aan onze relatie zou willen werken of dat ze liever weer met de volgende kerel in bed duikt , en die daarna en zo verder waarschijnlijk . En ja hoor , ze ging liever met weer een nieuwe vent naar bed , ze had overleg gehad met haar vriendinnen en ze had er geen vertrouwen meer in . Wat 51 jaar en dan zo’ n kleutersmoes krijgen . Dus klaar en het deed haar helemaal niks . Alles was één grote leugen
Duidelijk stuk, fijn om bevestiging te lezen in mijn gevoel. Om nog even in te gaan op het laatste stukje, vergeving.. reden die beschreven wordt, waarom het geen nut heeft ben ik het helemaal mee eens. Het heeft geen (meer)waarde als diegene zijn gedrag niet erkent en verantwoordelijkheden niet neemt. Zal ook niet gaan gebeuren. De toekomst kun je het best voorspellen door naar het verleden te kijken.. Het is veel belangrijker om jezelf te vergeven, niet boos zijn op jezelf, zodat je weer vooruit kunt kijken en loslaten. Je bent zoveel mooier en liefdevol waar je dankbaar voor kunt zijn.
Survivor
WoW gewoon zo herkenbaar alles. Ik ben opgegroeid met een narische vader. Die altijd zijn speeltjes belangrijker vond, dan dat ik en mijn zus met honger naar school moesten. Maar het was ook zo dat wanneer hij weer geld te kort kwam voor zijn sigaretten dan verkocht hij zijn speeltje waar hij op uitgekeken was, maar niet voor eten. Hij is nu overleden aan de gevolgen na amputatie van zijn been door zijn diabetes gevolgen.
Na een periode waarin ik langzaam aan het herstellen was van twee intensieve jaren met een narcist gebeurde onlangs het volgende. Ik ging sinds ruim een jaar geregeld, 1 x per week, soms 2 x, naar een kringloopwinkel in de buurt. Om spullen te brengen en te halen, maar vooral ook voor de gezelligheid en de goede gesprekken met de lieve, goedwillende medewerkers. We hadden veel plezier en ik had veel steun aan deze bezoeken. Ik had ze indertijd verteld over de problemen met de narcist, die mijn onderbuurman was. Zijn naam heb ik nooit genoemd, ook uit angst voor wraak. Eerder had hij me verweten dat ik hem zwart maakte, toen een vriendin die me de vernieling in zag draaien na een jaar vroeg hoe mijn onderbuurman eigenlijk heette. Ze bleek hem te kennen – naar haar had hij zijn leuke, charmante kant getoond – en heeft hem sindsdien niet meer gegroet. Daar was hij woedend om. Hij is er herhaaldelijk op teruggekomen.
Een van de vrijwilligers in de winkel, een man met wie ik goed bevriend was geraakt, kent het hele verhaal, hoe ver het is gegaan, de zeer zware depressie waarin ik was beland, de moeizame weg naar herstel.
Vorige week liep tot mijn ontzetting de narcist de winkel in. Hij bleek zich aangemeld te hebben als vrijwilliger, en werd door de medewerkers, mijn vriendenclubje, hartelijk verwelkomd. Hij zag mij, negeerde me. Ik hem ook. Ik ben direct weggegaan.
De vrijwilliger die het hele verhaal kent heb ik later gesproken, hij zei het heel vervelend te vinden maar er niets aan te kunnen doen. Dat snap ik. Er komt bij dat deze man kortgeleden avances maakte naar mij, waar ik niet op in ben gegaan, daar is hij onderliggend nog boos om. (Ik hoopte nog dat dit weer goed zou komen en dat we de vriendschap weer konden oppakken.)
Een andere vrijwilliger, degene die mijn buurman in principe al had aangenomen, heb ik uitgelegd dat ik niet meer naar de winkel kom. Hij kende ook het verhaal over mijn onderbuurman, was geschrokken dat het dus om deze man ging. Maar hij is, net als de anderen, goedhartig en goedwillend, stelt zich tegenover iedereen vriendelijk op, wil mensen een kans geven…
Zo was ik vroeger ook. : ) En nog wel, gelukkig, maar nu met meer kennis en wijsheid. Ik vind het niettemin heel erg om te zien hoe de narcist mijn vrienden heeft ingepakt, hoe aardig ze voor hem zijn. Mijn ondersteunende clubje waar ik zoveel plezier had!
De narcist had kunnen weten dat hij mij daar zou tegenkomen, hij weet dat ik van kringloopwinkels houd en dat het in de buurt is. Hij weet ook dat ik niets meer met hem te maken wil hebben. Er is geen andere optie voor mij dan daar niet meer te komen.
Het is niet mogelijk om aan de mensen daar uit te leggen wat er gebeurd is, hoe de narcist te werk gaat, wat voor gevolgen het kan hebben. De vrijwilliger zei dat hij zich daar bescheiden opstelt. Natuurlijk doet hij dat! Hij weet precies hoe hij het aan moet pakken. Ik ben ook bang voor nieuw gedoe (stalken bv.) omdat hij denkt dat ik hem zwart maak, dus ik heb het naar de vrijwilliger kort gehouden. We hebben afgesproken dat er niet over mij gepraat wordt, geen informatie gegeven. Het voelt zo vreemd! Alsof je jezelf uit moet gummen voor je veiligheid.
Maar uitgummen ga ik mezelf niet, ik zoek op een andere manier wel weer kracht. Gelukkig heb ik nog enkele vrienden, die dan wel verder weg wonen. En ik was al een eind op weg met mijn herstel. Dat is hiermee niet verdwenen. Een tegenslag is het, geen ramp.
Liefs en veel goeds voor jullie allen!
Lonne
Dat is echt een leuke situatie, erg frustrerend maar ik zou het wat tijd gunnen want zijn masker zal af vallen en als hij zijn ware zelf toont, zal het niet blijven duren. Ook zal hij het zelf snel saai vinden want het was maar om jou te raken en als je zo weinig mogelijk toont dat het je raakt, zal hij zich gauw vervelen en ermee stoppen. Vanop een afstand lijkt me dit wat er zou kunnen gebeuren, ondertussen veel sterkte !
Heel herkenbaar allemaal tot in de details! Ik wil iedereen inclusief mijzelf 😌 heel veel sterkte wensen! Het is ongelooflijk wat er in je hoofd gebeurt… Laatst toch weer contact gehad en het duurt weer even voordat ik de spoken verdreven heb….
Deze misverstanden kunnen wat mij betreft niet vaak genoeg worden aangekaart, totdat heel Nederland ze uit hun hoofd kan opdreunen. Zet ze in de grondwet van mijn part. Het zijn telkens extra klappen in het gezicht van het slachtoffer die al zoveel heeft meegemaakt. Compleet schandalig om als samenleving dit toe te laten.
Met veel verdriet lees ik hier…terwijl mijn moeilijke vader er straks niet meer zal zijn. Hij is 89 jaar en terminaal ziek en wordt momenteel palliatief gesedeerd. Jarenlang verdroeg ik zijn onredelijk gedrag, werd als jonge vrouw zwaar depressief, klom eruit, bouwde toch een eigen leven op, maar de psychische letsels die hij aanbracht heelden nooit volledig. Zes jaar geleden, terwijl ik rouwde om mijn schoonzus en goede vriendin heb ik de eerste keer tijdens de jarenlange scheldtirades die ik over me heen kreeg, teruggeroepen dat ik geen slecht kind was en het nooit geweest was, dat ik het niet meer verdroeg…Resultaat was dat ik 4 jaar lang mijn vader niet meer kon bezoeken, want mijn zus nam zijn taak over. Mijn dochter slaagde erin om me terug binnen te loodsen…ik mocht op woensdagnamdiddag op bezoek, ik hield dit met pijn en verdriet 1,5 jaar vol omdat een volledige breuk niet lukte voor mij. Mijn dochter ging steeds mee, zodanig dat ze getuige zou zijn indien het fout liep. Ik had mijn zus mails gestuurd om de situatie uit te leggen, omdat zij ook niet aanspreekbaar was….maar nee, alles was mijn schuld zelfs die mails. Familie, mensen van het dorp waar ik opgroeide lijken nu op de hoogte van mijn ‘slecht zijn’. Toen mijn vader begin februari in het ziekenhuis terecht kwam, kon mijn zus, na tussenkomst van mijn man, het toch hebben om met berichtjes af te spreken wie wanneer bij vader langsging in het ziekenhuis. Ik heb heel hard mijn best gedaan, vele uren verzorgd en liefde gegeven…Na twee dagen nachtelijk waken, is gisterenmiddag de situatie geëscaleerd, samen met een tante en oom heeft mijn zus de uitvaart reeds geregeld, speelt ze in het zorgcentrum waar hij terug verblijft de liefhebbende dochter, ben ik voor minstens een nicht (verpleegster) respectloos…zo een lieve oom…zucht. Gisterenavond was de sedatie reeds zeer diep, geen contact meer mogelijk, waarschijnlijk is het voor vandaag…Ik kan niet naar de uitvaart, de blikken van…daar loopt ze, die slechte dochter…Ik val in duizend stukjes uit elkaar, ik begrijp er niets meer van! Een warme groet aan iedereen die spijtig genoeg dit soort ervaringen deelt.
Marleen
Lieve Marleen, wat herkenbaar dit! Degene die zich uit de cirkel ontworstelt krijgt met de toorn van een ieder te maken. Niet uit elkaar vallen hoor, laat ze het maar mooi bekijken! Ik heb met zo’n zelfde zus te maken, ik kom uit een nest met narcisme , zoals ik het nu op mijn 66e eindelijk zie, heb met een 91 jarige narcistische moeder, een zus die het ook heeft, een zoon van mij ook, die wil geen contact meer met ons… Wat is het dan toch moeilijk om je rug recht te houden he Marleen! Maar weet: we staan niet alleen he, er is veel moed voor nodig om je eraan te ontworstelen, en jij hebt die moed getoond. Hopelijk gaat het nu wat beter met je, en geef de narcisten geen mogelijkheid meer om je onderuit te halen hoor! Heel veel sterkte en een lieve groet van mij
Dag lieve Maria,
Wat doen je mooie woorden en begrip deugd…alles is ondertussen voorbij. Ik liet een tekst voorlezen over mijn vader zijn leven, zonder een enkel verwijt, het mooie dat ik mocht ervaren, want hij was slim en creatief. Mijn zus vroeg via mijn man om deze tekst te schrijven, ik verbrak het contact…kon niet meer, ik was er ook niet bij. Mijn zus schreef en las een afscheidsbrief over de mooie relatie die ze met mijn vader had en hoeveel ze voor hem gedaan had…zijn meiske…
Het gaat niet zo goed momenteel, ondanks de steun van mijn man, kinderen en partners voel ik me zeer neerslachtig. De harde herinneringen beuken verder in mijn ziel…en ik krijg het niet gestopt. Straks moet ook de erfenis geregeld worden en ik zie dit helemaal niet zitten. Eigenlijk wou ik gewoon begrip van mij zus, en dat ik niet alleen schuld had aan zijn gedrag…ik kreeg het als een boemerang in eigen gezicht terug. Mijn zus wou rust en ik zorgde voor de problemen…slik!
Liefs,
Marleen
Ben 61 jaar en voel me nog steeds dat kleine, slechte kind.
Het was niet jouw schuld, Marleen. Het was onbegonnen werk. Je vader is nooit in staat geweest zich in een ander in te leven. Hoe gek het ook klinkt, het was ook hem niet aan te rekenen, ook hij is liefde te kort gekomen in zijn jeugd. Maar jij bent daar slachtoffer van. Jammer dat niemand anders dat ziet, maar nogmaals voel je niet schuldig, hij heeft jouw liefde eigenlijk nooit verdiend en je gaf het hem toch.
Pieter
Dank je voor je deugddoende reactie…waar en lief, alleen blijf ik hangen in tristesse en neerslachtigheid.. Hoe ik ook probeer overdag, ‘s nachts ben ik overgelaten aan mijn brein dat voortdurend al dat verdriet naar boven brengt. Zo word ik elke ochtend wakker, begin dan hard te werken om te vergeten…als een hamster in een rad voel ik me.Ik contacteerde een bemiddelaar om zaken te kunnen uitpraten met zus…ze weet niet of ze nog ooit met mij wil praten…met ongeloof blijf ik incasseren…machteloos.
Beste Marleen,
Mijn moeder wordt in juli 85. Ging ze maar dood! Ik herken veel in je verhaal. Mijn broer heeft bij mij de rol van jouw zus. En mijn zus overleed 10 jaar geleden. Indirect aan de gevolgen van onze afschuwelijke jeugd. Haar dood heeft nut gehad. Ik heb me langzaam los gemaakt van mijn moeder, ben gescheiden van de man waarmee ik 23 jaar samen was en 3 kinderen kreeg. Een heel ongezonde relatie. Uiteraard: ik kende niks anders en voelde me tot een paar jaar geleden doodongelukkig bij gelijkwaardigheid. Uiteindelijk heb ik ook gebroken met mijn moeder. Mijn broer spreek ik sporadisch. Mijn vader leeft ook nog (mijn ouders zijn gescheiden toen ik 6 was), maar mijn moeder heeft mijn relatie met mijn vader vanaf het begin vakkundig om zeep geholpen. Hij heeft Asperger (autisme). Volgens mij heeft die eigenschap hem gered van mijn moeder. Hij hield het niet vol en redde zichzelf, maar was niet bij machte zijn kinderen ook te redden.
Wat ik wilde zeggen tegen je: maak je los van je familie, van mensen die je geen goed doen. Het is een gigantisch offer en niemand ziet wat je doormaakt. Maar het is de enige manier om je waardigheid terug te vinden, om te ontdekken dat er méér is, dat er goede mensen bestaan, dat vertrouwen zich kan herstellen naar een aanvaardbaar niveau. Ja, het is afschuwelijk om ergens rond te lopen en te weten dat je moeder/vader/broer/zus/ex de grofste leugens over je vertelt. Jij weet beter. Op een gegeven moment weet je t nóg beter. Dat jij niks verkeerd hebt gedaan, dat je goed bent zoals je bent, dat je beter verdiende en beter verdient. Dat je domweg pech hebt gehad. Ik heb pech gehad. Jij ook. Het is nauwelijks te verteren dat sommige mensen zo’n spoor van vernieling trekken. Tot op hun sterfbed. Ze veranderen NOOIT.
Heel veel sterkte.
Leonie
Hi Leonie,
Ik bevind me in exact dezelfde positie. Dank je wel voor je openhartige reactie. Het voelt heel raar om je ouder dood te wensen, ook al zie je die persoon niet. Ik weet van eenvriendin in een vergelijkbare positie dat t helpt wanneer de NP dood is, dat je dan meer verlost raakt van het misbruik. Dan kunnen ze anderen niet meer voor hun karretje spannen, wat flying monkeys wordt genoemd. Je raakt steeds meer mensen kwijt en durft niemand meer te vertrouwen.
We kunnen alleen zeggen dat de tijd meehelpt. Iemand van in de 80 heeft niet meer zo lang te leven. Ik hoop voor jou en voor mij en voor iedereen in dezelfde ellende dat er nog tijd van leven overblijft, genoeg om nog een beter deel van leven te krijgen. De vriendin die ik aanhaalde lijdt nog onder haar jeugd maar ze zegt wel dat t minder is nu haar narcistische vader is overleden.
Mijn gezondheid is kapot, geestelijk ben ik sterk maar wel misvormd door zo’n jeugd. Lichamelijk is t een worsteling. Het is een niet onderkend lijden. De miskenning doet ook nog eens pijn. Alsof het opnieuw jouw schuld is allemaal.
Ik verzucht regelmatig: wat mensen elkaar toch allemaal aandoen…. verschrikkelijk. Sterkte!
Bedankt Leonie!
Bedankt! veel lefs
Ik herken jou woorden van ging mijn moeder maar dood. deze wens heb ik al meer dan 10 jaar helaas leeft ze ook nog steeds. Ze heeft het wel voor elkaar gekregen dat ik ook mijn kinderen niet meer zie. Ze heeft me totaal vernietigd me alles afgenomen wat me lief is. Ik heb idd geen mensen meer om me heen vertrouw niemand meer. Heb zelfs geen geloof meer in de mensen denk altijd dat er een agenda achter zit. Heb nog nooit iemand gehaat in mijn leven maar heb dat van me moeder geleerd ik haatte haar. Wat ik heel erg vind is dat ik haar in mijn eigen gedachte zo vaak vermoord vind dit echt zwaar niet normaal dat ik dit voel en ervaar. Neem dit mezelf vaak ook erg kwalijk. Denk dan ik ben niet normaal dat ik zo denk. wat wellicht ook zo is.
Ik ben ook niet normaal en twijfel zo vaak over mezelf. Misschien ben ik wel de narcist misschien ligt het toch aan mij? Ik weet het niet ik houd die vraag maar open zodat er ruimte is voor evt verbetering in of met mezelf. Want ik weet heus wel dat ik ook geen normaal mens ben en vele fouten heb. Ik ben zeer kwetsbaar, goedgelovig emotioneel overdreven en soms zelfs agressief. Meestal verbaal dus ben ik misschien wel een narcist en harstikke fout. Ik weet wel dat ik wel vaak denk dat ik fout was anders had moeten reageren en dat het mijn schuld was. Dit brengt me dan weer in een dal omdat ik beter had moeten weten en een ander iets heb aangedaan.
Vind het leven echt lastig en complex en ik wacht tot alles over is en ik eindelijk kan rusten in mijn graf. Rust en vrede en me nooit meer zo ellendig schuldig en naar hoeven te voelen daar verlang ik naar al vanaf jongs af aan. Niet het gevoel te hebben dat je toch niks waard bent en dat niemand van je kan houden om wie je werkelijk bent. Vraag regelmatig of ze me komen halen en misschien is dit wel eerder dan ik denk. Heb tegenwoordig erg veel pijn in me hart. misschien omdat ik sterf van verdriet en gemis. Ik mis mijn kinderen ik mis vrienden ik mis familie zit 24/7 alleen en ben het behoorlijk zat. Werken kan ik niet dus er is niets om voor te leven behalve me hondjes. Daar ben ik nog voor op deze aarde. En zelf daar zeg ik sorry tegen omdat ik te depri ben op dit moment om ze fatsoenlijk uit te laten. Ik kook wel voor ze maar niet oor mezelf. SOms denk ik dat ik hun een nader huis moet geven omdat ze meer verdienen want ik kan ze niet geven wat ze nodig hebben of wat ik ze zou willen geven wat ben ik toch een triest geval zeg!
Beste Moos,
Waar kan je leven nog méér over gaan dan over je familie? Je familieomstandigheden kunnen zo dramatisch zijn; je kunt jezelf afvragen wat je wél energie kan geven je daarop gaan richten en daarin andere mensen ontmoeten waarmee je wellicht incidenteel eens iets kunt afspreken. Misschien is er wel een wandelclubje waarbij ook honden welkom zijn. De mogelijkheid van vrijwilligerswerk is er altijd ook nog. Om van je leven buiten je familie om wat te maken is toch echt in het geheel je eigen verantwoordelijkheid! En daar hoef je je familie in het geheel geen verantwoording over af te leggen. Zet ‘m op!!!
Ik heb het weer gedaan! Geloofd dat het mogelijk is een vriendschappelijke relatie op te kunnen bouwen met mijn narcistische ex-man. Het leek te werken, heeft 4 maanden geduurd, en stiekem begon ik te geloven dat er toch nog een beetje een soort van geluk voor mij weggelegd was. Hoe hard was de val vandaag. Hij beloofde er voor me te zijn, nu, in een tijd waarin zowel een broer als een zus van mij terminaal ziek zijn, mijn zoon me volledig uit zijn leven heeft gewist. Vanmorgen stuurde ik hem een appje, ik had even een schouder nodig. toen ik om 10 uur nog niets gehoord had heb ik hem gebeld om te vragen of hij alsjeblieft mijn appje wilde lezen. Het antwoord wat ik toen kreeg was verbijsterend. Hij moest eerst tv kijken en de berichten op zijn tablet en daarna zou hij mijn appje bekijken. Op mijn latere vraag waarom dat zo ging kreeg ik als antwoord dat dat nou eenmaal zijn volgorde was en dat hij daar niet van af week. En dat ondanks dat hij wist dat ik echt op een beetje troost zat te wachten.
Ik heb het gevoel dat het die maanden zo goed is gegaan omdat hij mij nodig had om een aantal problemen voor hem op te lossen, zoals het invullen van zijn belastingaangifte, een bezwaarschrift indienen in verband met de huursubsidie en de zorgtoeslag, het schoonmaken van zijn huis en de rommel die daar in de laatste 2 jaar was ontstaan, het adviseren met betrekking tot een paar nieuwe meubels en last but not least het in elkaar zetten van een kastje, wat hij zelf niet kon.
Ook gebeurde het afgelopen zondag dat ik een appje kreeg dat zijn tv het niet deed en of ik daar een oplossing voor wist. Dat kan natuurlijk niet op afstand dus ben ik er heen gegaan, een uur heen en een uur terug met de bus. Bij aankomst bleek het een kleinigheid te zijn waarvoor hij echt wel een buurman had kunnen vragen, hij kent er een die er verstand van heeft, zei hij, maar hij wilde dat liever niet doen, dus mij maar geappt. Maar ja, het werd wel gewaardeerd. Enig idee wat het betekent om 2 uur in de bus te zitten voor 2 minuten werk?
Nu is alle werk dus gedaan en kan ik verrekken. Nu is die schouder er ineens niet meer voor me.
Ja, ik weet het, een narcist verandert niet, maar hoop blijf je altijd houden, je blijft altijd het idee houden dat 43 jaar huwelijk toch op een of andere manier zijn sporen achtergelaten moet hebben. Hoe stom kan een mens zijn, als ze willens en wetens alles weer opnieuw gaat beleven en weer terug bij af is?
Dag Mieke,
Loyaal blijven ondanks…ik ken er ook iets van…misschien kunnen zij niet begrijpen hoe wij denken, -ook aan de ander-, en wij niet dat het mogelijk is om zo hard te kunnen zijn? Het moet pijnlijk zijn om dit mee te maken!
Een warme groet,
Marleen
Marleen, en alle anderen, grootgebracht op een gruwelijke Kutmanier, excusez le mot..
Wij kunnen er niks aan doen!
Bij toeval kwam ik, 3 weken geleden, na weer eens door mijn moeder totaal de grond in gestampt te zijn ( ze is nu 80).. ik nog altijd loyaal.. want.. was toch dat domme stomme, aanstellerige treiterende kind.. dat de boel altijd verdraaide.. dat geen gevoel had voor mijn moeders leed.. dat.. nou ja.. kan nog bladzijden vullen! ) via Facebook erachte wat narcisme inhoudt.. en wat destructief narcisme inhoudt.. en kling kling kling kling .. de kwartjes begonnen rinkelend te vallen!! En ze vallen nog steeds!
Mijn zusje was ziekelijk, twee jaar jonger.. en haar prinsesje.. werd ook thuisgehouden uit school omdat ze zoooo ziek was.. ( mijn moeder, dramaqueen van de bovenste plank..kon niet alleen zijn).. en Zusje werd.. wurgend doodvertroeteld.. en ik was het mispunt! Ik werd geslagen, aan de haren getrokken, gestampt.. en volgescholden..altijd zonder iemand erbij. Mijn vader wist van niks..altijd hard aan t werken..
Zodra hij thuiskwam ( dan was ik blij! Want.. ander soort, verdraaglijker spanning)
Dan richtte ze zich op mijn vader.. en deed ze lief.. ..
Ik werd ook steeds liever.. want.. wilde toch..positieve aandacht.. maar dat werkte averechts.. ik was een slijmkind, een aandachtvrager, een verdraaikont.. ik leek leek volgens haar nét op haar schoonmoeder, de persoon die ze het meest haatte.. ach.. ik werd vernederd tot op het bot! Moest beschimmeld voedsel eten.. het werd mij letterlijk de strot ingeduwd! Enzovoort enzovoort!
Ik word me ernu van bewust.. dat ze langzaamaan ( ik verdrietig, bang vooral!, en me terugtrekkend op mijn kamertje) me geïsoleerd heeft van mijn zusje en mijn vader. Zo was ik immers een nóg gemakkelijker mikpunt!
Tegen anderen deed ze bezorgd over mij: ik groeide niet goed, ik had bloedarmoede.. altijd.. en ik sliep heel slecht, snap nu pas hoe dat komt!… oh woedend ben ik!) en zo wekte ze de indruk een zeer goede moeder te zijn.
Als ze me ijsbeentjes op de arm sloeg..zodat arm totaal gevoelloos werd.. lachte ze en zei dat ik niks kon hebben.. en dat ze dat deed om me ‘harder’ te maken, want ik was toch zo’n zielig klein onderkruipseltje..
Mijn zusje is zich dit nog niet bewust.. heeft( natuurlijk ) een heel andere relatie met mijn moeder.. maar ook zeer ongezond..symbiotisch ongezond.
Ik was wel eens jaloers.. want idd, zus kreeg meer dan ik.. maar was ook blij als moeder haar aandacht op haar richtte.. want dan was ik even ‘veilig’..
Het is puur overleven geweest.. ik heb gelukkig heil kunnen vinden in natuur, in muziek in kunst, in mijn werk.
Natuur oordeelt niet.. zo heilzaam
Muziek: ik zong.. en zong mooi! Zeiden anderen.. mijn moeder zei alleen ..nu zing je vals!
Ik hebdaardoor een heel goed gehoor ontwikkeld en kan goed zingen.. helaas heb ik dat nu weer stukgerookt.. maar geeft niet!
Ik zing nog altijd in een koor. Dat geeft me veel energie!
Het misbruik van haar broer.. en dat bagatelliseren.. spande de kroon. Toen wist ik helemaal niet meer hoe, wat.. heb vaak gedacht aan zelfmoord.. maar gunde het haar niet!
Mijn vader heeft wat gemerkt..toen hij ziek thuis kwam te zitten… ik was toen 18 jaar.. en heeft me toen gezegd ( eeuwig dankbaar! ) dat hij er misschien meer voor mij had moeten zijn..Toen ..slik.. omhelsde ik hem.. heel voorzichtig.. eerste fysieke contact met mijn vader in.. jaaaaaaaaren.. het heeft mij gered.
Hij heeft er toen ook voor gezorgd dat ik wat meer positieve aandacht kreeg.. maar al gauw.. dreef ze ons weer uit elkaar ( was ziekelijk jaloers! ) door verhalen over mij op te hangen..waarop ik niks terug durfde te zeggen..totaal geen weerbaarheid.
Vluchtend in een huwelijk.. met een dominante man.. die zelf ook een heel moeilijke jeugd had gehad..( ik zou hem gaan redden.. mijn moeder kon ik niet redden..maar hem wel! Dacht ik..) viel,langzaam wat spanning van mij af. Dominantie was ik gewend.. en dat was lang niet zo erg als thuis..Toen ik daardoor heel langzaam wat weerbaarder werd wat meer geloofde in mezelf..begonnen de eerste kraakjes.. dat werd niet door mijn man geaccepteerd.. want ik had me altijd totaal dienstbaar aan hem opgesteld.. mijn overlevingsstrategie.. en dus..liep het huwelijk op de klippen.
Twee prachtige kinderen hebben we gekregen.. waarmee ik een heel goed contact heb.
Die kinderen zijn voor mij altijd de drijfveer geweest om verder te kunnen.
Maar mijn opvoeding ( zeeer beschermend, vooral naar de oudste toe, mijn lieve zoon, net gescheiden uit een huwelijk met zeer dominante vrouw) .. heeft wel zijn weerslag gehad.. slik..met hun vader hadden ze ook contact.. maar anders.
We hadden een totaal verschillende opvoedstijl.. vaak ruzie daarover. Hij wou ze weerbaar maken.. ik herkende stukjes van mijn moeders gedrag.. en ben erg beschermend geweest.
Na 26 jaar huwelijk opgegeven.
Dat ik het zoo lang met deze man heb uitgehouden.. komt door mijn onderkruiperijen gedrag.. mijn aangeleerde overlevingsstijl.. zie ik nu in.
En snap ook dat dat voor mijn exman moeilijk moet zijn geweest.
Ach ja.. ik kan boeken schrijven!
Maar Marleen, besef goed.. jij bent niet verantwoordelijk voor wat jou is aangedaan!
Ik heb vanaf twee weken geen contact meer met met moeder.. eindelijk!
Eindelijk durf ik dat .. eindelijk.. eindelijk besef ik.. het ligt.. niet aan mij!
Slik.. nog vers.. moeilijk.
Heb mede te danken aan Griet Op de Beeck.. en Karin Bloemen.. dat ik er nu eindelijk mee naar buiten kom..
Veel sterkte allemaal.. vecht terug! Door te schrijven, te zingen, te schilderen.. op te gaan in de natuur.. want die oordeelt niet!
.. lieve groet, N.
Hello Blogster,
Ik las met veel interesse je verhaal over de ingesteldheid van een narcist ik werd 13 jaar geleden slachtoffer van een schoondochter met deze stoornis. Mijn zoon is nog steeds gehuwd met haar. Zij hebben een dochter. De “terreur” die ik onderging van haar, ook lange tijd mijhet vanonbegrip van mijn zoon zelf (maar nu gelukkig niet meer !) mijn ex-man, familie die allemaal maar vonden dat IK begrip moest opbrengen, de andere wang moest geven, het blad elke dat moest omdraaien. Het gevecht om mijn kleindochter te kunnen/mogen zien !!! Net nu voor ik je artikel las, heb ik zelf, tegen mijn zoon en familie in dat het genoeg is geweest en ik duidelijk maak dat Niemand mijn gevoel màg laten wankelen én afnemen. Ik knip de draad door, breek volledig met haar en tot mijn groot verdriet ook met mijn eigen kleindochter , nog een kind maar zodanig gemanipuleerd door haar moeder, dat ik de slechte oma ben. Mijn hoop is dat zij op een dag beseft dat er ergens een oma is die haar graag ziet en op een dag wil omhelzen. Het klinkt in de ogen van familie en haar omgeving laf van mij om op te geven!! Hét is niet opgeven, ik kies nu voor mezelf én mijn eigen gevoel!! En dàt laat ik door niemand meer afnemen!! Liefs , een moeder met haar hart bij haar zoon en een oma met haar hart bij haar kleindochter X
Ik ben er ook ingetrapt, althans zo voelt het achteraf, ook al weet ik dat het alles over hem zegt en zijn zieke geest. Ik was een gemakkelijke prooi met mijn kwetsbaarheid rondom mijn misbruikverleden en mijn kwetsbaarheid rondom mijn huidige ziekte/beperking.
Gelukkig waren het “maar” 7 maanden, maar die waren lang genoeg om me zo te verwarren, te laten twijfelen aan alles en aan mezelf, waardoor ik nu zo’n chaos voel in mijn hoofd. Ik, een voormalig hulpverlener die veel te maken heeft gehad met persoonlijkheidsstoornissen, is gevallen voor een verborgen narcist. Je vraagt je toch af hoe het mogelijk is met dit soort ervaring. Damn, wat zijn deze mensen goed in het misleiden en een façade ophouden.
Ik heb heel helder zijn ware gezicht gezien, een paar dagen geleden en toen werd alles in één klap duidelijk. De manipulaties, de leugens, het stiekeme getreiter, de loze beloftes, het constante onderbuikgevoel bij mij. Het diep in je weten dat het niet klopt, je kan er je vinger steeds maar niet opleggen, je voelt constante achterdocht, maar voelt je schuldig dat je durft te twijfelen aan een man die kampt met een ernstig ziek zoontje dat zijn gedrag zou kunnen verklaren. Een kompleet verzonnen verhaal om mij te kunnen bespelen en me schuldig te laten voelen.
Pas toen de man me mee wou slepen in een illegaal en walgelijk seks”avontuur”, werd ik wakker geschud en had ik bevestiging van mijn constante wantrouwen en heb ik acuut al het contact verbroken en hem geblokkeerd.
Iedereen die nooit te maken heeft gehad met de geniepige manipulatie van een narcist, zal moeilijk kunnen snappen hoe het voelt om zo mee gezogen te worden in het vieze spel van mindfucking. Je wordt op een zieke manier langzaam maar zeker gek gemaakt tot genoegen van zo’n gestoorde gek. Velen die niet gevoeld hebben hoe dat is, zullen zich afvragen waarom je in hemelsnaam in zo’n val bent gelopen. Aan deze mensen zou ik zo graag willen zeggen: stop met victimblaming en ga het zelf eens ervaren.
Ik ga nu eerst helen, zorgen dat ik weer mezelf word. Dat zal wel wat werk zijn, want trauma’s zijn getriggerd en bloot gelegd. Met dank aan dit monster.
Hi m.
Goed en fijn dat je weg bent. Super snel achtergekomen hoor, wauw! Je mag trots op jezelf zijn. You go girl!!!
Het zijn gewoon mindfuckers en de slimste mensen trappen er in. De zielige verhalen van de narcist, ik ken ze allemaal. Ik kots ervan!
Het klopt ook dat de meeste mensen het niet begrijpen, als ze het zelf niet mee gemaakt hebben. Ik vraag me ook nog steeds af waarom ik erin getrapt ben… maar ja… dan denk ik, het ligt niet aan mij.
Na een relatie van 2,5 jaar met deze man ben ik met onze dochter gevlucht…. wat een hel was dat…nog steeds aan die eikel vast… wel aan de andere kant van het land. Dat zorgt voor rust. Maar onze dochter van net 3 moet er heen…(gelukkig beperkt 1x in de 2 weken). Op den duur geeft hij wel op… zuur voor haar… maar uiteindelijk beter. Soms hoop ik op beter voor haar.
Nu inmiddels twee jaar geleden. De enige tip die ik je kan geven is het te verwerken. Zelf zo’n 5 maanden gepraat met een therapeut… daarna nog 5x met een psycholoog.
De situatie is wat het is. Ik kan het niet veranderen.
Het enige wat ik kan veranderen is de moeder zijn die zij verdient. Na twee jaar voel ik dat ik terug kom. Een oud huisgenoot zei laatst: fijn, ik zie weer dat je ogen anders staan, je kan weer stralen. Poehhh dat raakte mij… Een van de weinigen die ik nog over heb trouwens, na zijn manipulatieve spelletjes.
Ga leven, verdoe je tijd niet aan die zak! Maak nieuwe vrienden, volg je dromen en blijf ver van die narcist vandaan. Wees trots op jezelf! Je bent 1 van de weinige die hem zo snel doorziet. Er zijn vrouwen die jaren bij een narcist blijven. Te erg!
Het is vandaag een speciale dag: Bevrijdingsdag… van een narcist verlost zijn voelt als een bevrijding!! Ga dit vieren! En natuurlijk mag je je verdriet eruit gooien.
Sterkte!!
Hi
Knap dat je na zo’n korte tijd uit de relatie bent gestapt. Zelf zit ik 22 jaar in een relatie waarin ik pas in de afgelopen jaren ben gaan realiseren dat ik een relatie heb met een narcistische man. Het voelde al lange tijd niet goed kon er geen grip op krijgen het enige wat ik merkte was dat ik mij volledig aan hem wijde en geen tijd had voor mijzelf. Het was mijn man, kinderen, familie, bedrijf waar al mijn energie naar toe ging. Ik ben uitgeput door te sporten, goed te eten en ontspanning probeer ik mijn kracht terug te vinden. Probeer nu een eigen leven op te bouwen en ik ben nu zover dat zijn gedrag mij niet meer raakt. Voorheen werd ik boos daardoor vondt mijn man mij labiel. Dat ben ik niet. Ik was 22 jaar geleden een zelfbewuste vrouw die wist wat zij wilde maar totaal mij zelf ben verloren en nu weer beetje bij beetje bij mijzelf weer terug kom. Ik heb aangegeven dat ik wil scheiden en hij begrijpt niet waarom. We hebben het financieel goed en ik zorg nog steeds. Zijn manipulatieve gedrag ben ik zat en neem er zoveel mogelijk afstand van. En door steun uit mijn omgeving hoop ik dat ik dit jaar weer gelukkig kan zijn en dat mijn kinderen mij weer vaker willen zien.
M.
Dankjewel voor je lieve reactie. Je hebt gelijk, het is inderdaad een bevrijding. Pfff, wat ontzettend moeilijk moet het voor je zijn om je dochter naar hem toe te moeten laten gaan. Daardoor blijf je verbonden met hem. Ik hoop voor je dat het niet steeds drama geeft door zijn zieke gedrag.
Ja, ik ben ook heel blij dat ik na 7 maanden wakker werd geschud. Bizar genoeg had ik hem i.e.i. al na 6 weken door, maar ja, de hele situatie werd toen door hem zo gedraaid dat ik me schuldig voelde dat ik überhaupt zo slecht over hem durfde te denken. Tsja….
Ik heb het oprecht te doen met mensen die jaren met een narcist van doen hebben. Heb in het verleden zelf 6 jaar gewerkt met, wat ik nu weet, ook een narcist was. Wat een hel was dat. Tsja, door alles wat ik nu ervaren heb, snap ik wel wat dat destijds was met die collega. Waarom ik me zo heb laten manipuleren toen. Jaren heb ik me dat afgevraagd en mezelf dat kwalijk genomen. Nu snap ik het. Narcisten kunnen je zo verstrikt laten raken in een web en zelfs, zoals als dat toen met die collega was, een heel bedrijf in de greep houden. Bizar, echt bizar hoe ver ze kunnen gaan.
Ik ontdekte dat ik te maken had met een verborgen narcist pas nadat ik de relatie had verbroken. Al die jaren. Al die twijfels bij mezelf. Ik begreep het niet. Zoveel energie in deze relatie gestoken. 4 jaar gelat..liefde van mijn leven..hij droeg me op handen.. en op de dag dat ik met mijn kinderen bij hem ging wonen veranderde dit in 1 klap. Het lag altijd aan mij. Na 3 jaar ellende veranderde ik van een leuke gezellige meid in een depressief wrak. Maar mijn liefde voor hem was zo groot dat ik tòch wilde blijven. Hulp gezocht en ik kwam er weer een beetje bovenop en onze liefde bloeide weer op . De dag dat ik stopte met therapie begon regelrecht de hel wederom. Negeren.. verbaal agressief.. treiteren…en altijd als ik alleen met hem was. In gezelschap de meest charmante lieve grappige man. Nu ik ben vertrokken wordt ik door niemand van onze vriendenkring begrepen.” Hoe kon ik weg gaan bij zo ‘ n fantastische vent” . Ze geloven me niet. Na 2 weken had hij al andere vrouw. Niemand ziet zijn trucjes…zijn lege blik…wat een leerproces is dit ! Ben daarom heel blij met deze site en alles wat ik erover kan lezen. Het helpt me met het rouwproces. Dat ik 9 jaar van mn leven ben voorgelogen. Alleen diegenen die hetzelfde hebben meegemaakt begrijpen het.
Hallo T.
Ik geloof je, ik ken het. Ik probeer te accepteren dat het zo is. Dat anderen het niet zien en niet kunnen of willen snappen. Ik wil ook niet blijven hangen in het verhaal dat ik al 48 jaar voor mezelf en voor anderen repeteer. Want dat kan het gevolg zijn van een jeugd met zo’n moeder en een relatie met zo’n man: je bent er zo van doordrenkt dat iedere vezel in je brein met niks anders bezig is. Volkomen logisch, maar nu niet meer nodig. Dus ik ben aan het afkicken :o). Ik haal diep adem: kijk weer naar wat wél goed is, waar ik van geniet. Ik maak een ander verhaal. Er is meer in het leven dan dát. En ook al zegt mijn innerlijk heel vaak iets anders: ik weet dat ik goed ben zoals ik ben. Blijven oefenen helpt, merk ik. Heel pijnlijk dat het nodig is, dat het niet gezien wordt. Maar ik kan dat niet veranderen. Ik weet hoe het zit, daar wil ik genoeg aan hebben.
Ik heb een nieuwe relatie. Ik wist dat het risico groot was dat ik er weer in zou tuinen. Ik heb veel energie gestoken in het voorkomen daarvan. Langzaam, heel langzaam zakte de mist weg. Ik ben steeds beter gaan begrijpen waar t in zat en zit: ik wilde te graag pleasen, was te veel op de ander gericht, miste een reeel beeld van een gelijkwaardige relatie en kón simpelweg mezelf niet redden als ex over mijn grens ging. Ik verstijfde. Had dan nog maar 1 doel: gladstrijken, de harmonie herstellen. Mijn nieuwe vriend is niet gewéldig, maar ‘gewoon’. Dat woord gewoon is een grote rol gaan spelen. Want wat dat was, wist ik niet. En ik wilde ook niet gewoon. Ik was gewend aan allesbehalve gewoon. Het heeft heel wat denkwerk gekost (en lezen en praten met mensen) om te begrijpen dat ik moest afkicken, illusies kwijt moest raken, me moest richten op ‘saai’ en ‘gewoon’, maar wel prettig, rustig, menselijk. Inmiddels – 3 jaar verder – pluk ik voorzichtig vruchten. Ik begin te zien dat mijn onderbuikgevoel me niet bedrogen heeft bij mijn vriend: hij deugt. Is gewoon :o). En lief en betrouwbaar. Hij doet wat hij zegt. (Bij narcisten moet je letten op wat ze DOEN, he. In plaats van wat ze zeggen.) Maar verder moet ik mezelf redden, me niet láten redden of laten vertellen wat ik moet doen. Dat moet wennen.
Dat een mens je zó kan bedonderen. Dat er zúlke kwaadaardige mensen zijn. Ik wist het niet. Terwijl ik opgevoed ben door een buitengewoon kwaadaardig mens. Juist dát heeft me blind gemaakt begrijp ik. Maar er valt te leren. Heel wat illusies en mensen armer, maar veilig. En herstellend. Het klopt: het heeft tijd nodig. Ik ontdek dingen die ik niet kende.
Ik wens je heel veel goeds.
L.
Beste T,
Ik wens je eerst en vooral sterkte voor Jou en je kinderen. Niemand buiten jijzelf weet wat er zich binnen vier muren afspeelt. Vrienden die zich de rug toekeren,zijn geen échte vrienden, maar geef niet op. Blijf contact houden en na verloop van tijd, zullen ze hé misschien begrijpen, misschien ook niet maar that’s life.. Ik heb geen relatie met een narcist, mijn zoon wel . Mijn schoondochter heeft een persoonlijkheidsstoornis.Zij zegt dat manisch depressief is vastgesteld. Ik geloof dit niet. Zij is narcist. Ik ben slachtoffer, mag mijn kleindochter niet meer zien en mijn zoon laat àlles gebeuren. Diep in mijn binnenste ben ik ook boos op hem omdat alles te laten gebeuren.
Hij zegt herhaaldelijk Ik blijf bij haar.
Professioneel ben ik heel mijn leven bezig geweest met problematische gezinnen, kinderen met problemen, ouders met problemen. Tal van psychologische cursussen gevolgd, raad gevraagd aan dokter en psychologen. Antwoord is dat je alleen met een narcist kan optrekken is om de onderdanige rol op u te nemen en alles te ondergaan. Ik heb gekozen om volledig te breken met haar,Je niet met mijn zoon. Het blijft moeilijk. Jij hebt een moeilijke en moedige keuze gemaakt. Veel sterkte,T.
Vorige week zat ik bij de huisarts en tot mijn grote verbazing gaf zij mij het advies te mijn narcistische moeder maar vooral te blijven vertellen hoe gekwetst ik me voelde door haar gedrag. Door te blijven herhalen zou het ooit wel tot mijn moeder doordringen volgens de huisarts.
Mijn moeder vertellen wat haar gedrag met me doet zou hetzelfde zijn als vrijwillig in een bad vol bloedzuigers te gaan liggen…
Het stemde me triest dat een hulpverlener (die binnenkort de praktijk verlaat om te gaan werken in een kliniek waar vrouwen behandeld worden voor geestelijke en emotionele mishandeling/verwaarlozing) zulke adviezen geeft aan iemand voor wie het gevoel te bestaan en te zijn toch al niet vanzelfsprekend is.
Wauw, inderdaad helaas heel herkenbaar. Mensen die bij mijn familieopstelling waren en zelfs mijn psychotherapeut heeft mij dit aangeraden. Doordat de deskundige mij niet begreep en ik toen vol in de symptomen zat heeft dit traject toen meer schade opgeleverd dan de heling die het moest brengen. Helaas lijkt niemand die het zelf nooit heeft ervaren dit te willen zien en laat staan hier meer over te willen leren, dus er is een lange weg te gaan…
Sophia, die huisarts heeft nog veel te leren, hopelijk staat ze open voor feedback. Misschien zou jij dat nog aan hem/haar kunnen schrijven. Narcisten hebben geen inlevingsgevoel, net als autisten, alleen mensen met autisme kunnen het aangeleerd worden, mensen met N. zien niet wat ze fout doen en staan er dus niet voor open. Ze hebben totaal geen zelfreflectie. Dus, maar dat weet jij ook al lang, het is zonde van je energie en je tijd om je moeder nu nog wat duidelijk te maken. Daar komt bij dat je misschien dan toch nog hoopt ooit door te dringen en dat geeft alleen maar nog meer frustraties. Sterkte!
Herkenbaar! Ze snappen er helemaal niks van! Je eigen weg volgen. Ik heb overigens wel een psycholoog gevonden die mij begreep.
Ach die huisarts, die komt er nog wel achter dat haar psychologie van de koude grond niet op gaat bij een echte stoornis.
Pappen en nathouden dat kunnen ze. En schade doen.
De eed van Hippocrates luidt voor een deel: Als eerste geen schade berokkenen.
Gelukkig weet jij beter. Maar wrang is t wel, om zo’n dom advies aan te moeten horen. Weet je gelijk wat je (niet) aan haar hebt.
Mijn advies zou zijn: grey rock techniek. Alles mag op jou afketsen. En anders No contact.
Wat eng, want dit is echt precies mijn verhaal!! Maar dan ook écht elk woord. Sinds afgelopen vrijdag ben ik er dus achter dat mijn man waar ik al 15 jaar mee samen ben, een narcist is. De diagnose was autisme, maar dat was natuurlijk een hele fijne manier om je te verontschuldigen voor je foute gedrag.
Vooral het niet gehoord worden heeft bij mij een hele diepe wond achter gelaten. Gelukkig steunt, begrijpt en hoort iedereen me nu, zelfs zijn vrienden. Dat betekent voor mij zo veel! Ik heb vanavond ook besloten om hem niet te vergeven, want dat gaat me nooit meer lukken. Maar ik ga niet zijn wereld kapot maken. Ik weet dat iedereen mij gelooft, en dat is voor mij genoeg. Ik kan mijn verhaal kwijt en word ook voor t eerst in jaren serieus genomen. Een verademing en dat is heel zacht uitgedrukt!
Wel heb ik angst, ik ken hem niet. 15 jaar samenleven met iemand die eigenlijk niemand was, is heel raar. Ik geef er mezelf niet meer de schuld van, hij is verantwoordelijk voor zijn daden en heeft doelbewust mij en mijn omgeving kapot gemaakt. Ik kan niet eens meer zelf nadenken of keuzes maken. Dat moet ik weer gaan leren. Ik merk dat 5 dagen “vrijheid” me al zo goed heeft gedaan.
Ik moet op zoek naar de nieuwe Dees, die eigenlijk gewoon de oude dees is. Ik vind het fijn om er over te praten met mensen die dit ook hebben meegemaakt. Mensen zeggen dat ze het snappen, en dat is heel erg lief natuurlijk, maar écht begrijpen doen ze het nooit. Dat is te moeilijk om uit te leggen en heeft ook alles te maken met je gevoel. Het was een raar gevoel merk ik nu ik er uit ben. Als ik mijn WhatsApp terug kijk van hem en mij, is het overduidelijk. Waarom heb ik dat toen nooit gezien??? Nooit reageren en de enige appjes waren appjes waarin hij zichzelf goedpraatte na een aanvaring en mij zoals gewoonlijk weer eens de grond in stampte.
Maargoed, ik ben bevrijd. Heb nog een lange weg te gaan, maar voel me sterk. De eerste keer nadat ik hem had mede gedeeld dat ik wilde scheiden, stapte ik in de auto. Ik draaide de sleutel om, en precies bij dat woord en keihard door de auto klonk: “VRIJ ZIJN, ZE WIL ALLEEN MAAR VRIJ ZIJN!!” Marco snapt het helemaal! Dit is mijn gevoel nu, downs zullen er nog veel komen. Maar het leven wordt vanaf nu alleen maar beter!!
X Desiree