Auteur: Gastschrijver

De keten doorbroken

Dit is een gastcolumn van Johanna. In de komende weken zullen er regelmatig stukjes van haar op mijn blog verschijnen!

In de eenvoudige huurwoning aan de rand van het centrum van een stad, woonde ik met mijn ouders en met mijn broer (hij is twee jaar ouder dan ik). In de eerste tien jaren van hun huwelijk hadden mijn ouders het niet breed. In de avonduren, naast zijn drukke fulltime baan, studeerde mijn vader plichtsgetrouw en vol ambitie. Hierdoor kon hij uiteindelijk de carrièreladder sneller en met veel meer succes beklimmen.

Lees verder “De keten doorbroken”

Wolf in schaapskleren?

Dit is een gastcolumn van Janneke.

Als een blok was ik voor hem gevallen. Zijn ontwapenende charme vond ik onweerstaanbaar.

Mijn wolf was dan ook niet gehuld in schaapskleren maar in een lammetjeskostuum. Maar omdat dit pak veel te krap zat ontsnapten via de naden en poriën al vrij snel zowel zeer giftige als bedwelmende dampen, precies genoeg om me tegelijkertijd bang en afhankelijk te maken. Ondertussen observeerde hij me nauwlettend, volgde hij al mijn bewegingen en bootste ze na. Lees verder “Wolf in schaapskleren?”

Vergeving: noodzaak of luxe?

Dit is een gastblog van Barbara

Het hield mij bezig: is vergeving belangrijk om écht verder te kunnen? Even kort mijn achtergrond: bijna twee jaar geleden verbrak ik mijn relatie met een meneer met een narcistische stoornis. Dat deze stoornis zo’n bepalende rol in onze omgang had gespeeld, wist ik toen nog niet. Sterker nog, ik had nog nooit van NPS gehoord. Ik wist wel: dit ben ik niet meer, hier ga ik aan ten onder, hier moet een eind aan komen. Nu kan ik zeggen dat deze meneer in vele opzichten een voorbeeldig NPS-er is. In het kader van deze blog is een opsomming van alle rottigheid niet zo op zijn plek, denk gewoon ‘textbook example and beyond’ en je weet in principe voldoende. Lees verder “Vergeving: noodzaak of luxe?”

Hulpverlening

Dit is weer een gastcolumn door Annabel.

Op mijn werk kreeg ik vaak te horen: “Jij lijkt Atlas wel, je draagt de wereld op je rug”. Van een bevriende collega kreeg ik te horen dat andere collega’s aan haar vroegen: “Wat is er toch met haar, er is iets met haar”. Ik deed gewoon mijn werk – hoewel ik het voor mijn gevoel nooit goed genoeg deed, wat overigens niet klopte met de feedback die ik kreeg, integendeel.
Zo heb ik nog meer voorbeelden van opmerkingen van mensen, die mij sterkten in het beeld dat ik van mijzelf had: zo ben ik nu eenmaal, ik BEN nou eenmaal zwaar op de hand en ik VOEL me nou eenmaal verantwoordelijk voor alles en iedereen. Lees verder “Hulpverlening”

Onverteerbaar roomijs en de hongerwinter

Dit is weer een gastcolumn door Annabel.

Die zondagmiddag waren mijn ouders druk bezig geweest in de keuken. Ze hadden een verrassing gemaakt, we zouden het vanavond wel zien.

De verrassing kwam inderdaad die avond aan tafel: ze hadden zelf roomijs gemaakt (gewoon een kwestie van geslagen room door een bak ijs werken en daar vervolgens heel interessant over doen). Ik keek naar de kluit ijs op mijn bord en wist me er geen raad mee. Ik had anorexia in die tijd en besloot voor mijzelf: “Dit ga ik dus echt niet eten”. Mijn vader merkte dat ik niet at. De spanning liep op. Lees verder “Onverteerbaar roomijs en de hongerwinter”

Mijn vader was geen vader

Dit is weer een gastcolumn door Annabel.

Ceci n’est pas un père

Met zijn werk “Ceci n’est pas une pipe” wilde René Magritte aangeven dat hetgeen je waarneemt geen echte pijp is, maar een afbeelding van een pijp, een schilderij.
Ik kijk naar een foto van mijn vader. Wat zie ik, wie zie ik? Ik zie geen echte vader, maar een afbeelding van een vader. Lees verder “Mijn vader was geen vader”

Ben je gek?!

Dit is een gastcolumn van Barbara.

Ongeveer een jaar geleden waren mijn eerste woorden toen ik bij de psychologe aanschoof: “Ik denk dat er iets flink met mij mis is, borderline vermoed ik.” Ik was op dat moment zwaar depressief en volledig uitgeput. Natuurlijk, ik had een paar maanden daarvoor met enorm veel moeite een punt achter mijn relatie en huwelijk van ruim acht jaar gezet dus dat ik niet huppelend door het leven ging snapte ik zelf ook wel. Maar waar kwam die verwarring vandaan? Waarom was die breuk zo ontzettend vals, onmenselijk bijna, verlopen? Waarom vond deze man dat hij een ‘dossier’ over mij moest opbouwen omdat ik één keer (eindelijk!) verbaal fiks boos op hem was geworden? Ik had hem toch nooit kwaad gedaan? Bovendien: waarom was ik eigenlijk al langere tijd fysiek en geestelijk aan het einde van mijn Latijn? De ex had vast gelijk: ik was labiel, had borderline, was een vreselijke, achterdochtige, ziekelijk jaloerse egoïst met verlatingsangst. Nou, werk aan winkel, mevrouw de psycholoog! Lees verder “Ben je gek?!”