Dit is een gastblog van Narda
Je kunt er niet omheen in deze periode van het jaar. Met de feestdagen in aantocht kun je de radio of TV niet aanzetten of je wordt overladen met commercials die vertellen dat december een maand is van liefde, geven, mogen ontvangen, warmte en overvloed. Als partner/dochter/zoon van een al dan niet verborgen narcist weet je helaas wel beter. De feestmaand is een maand waar je erg tegenop ziet. Een periode van op je tenen lopen, soms nauwelijks adem durven halen en hopen en bidden dat de situatie niet teveel escaleert. December is een maand van toneelspelen, de schone schijn ophouden naar de buitenwereld (als we daar nou eens massaal mee op zouden houden, wat zou er dan gebeuren?!) en van je rot schamen om alles wat er speelt.
Vroeger bij mij thuis leek het fantastisch. De buitenwereld zag de fantastische wild-maaltijden die mijn leuke sociale moeder met veel liefde had bereid, de heerlijke wijnen en prachtige kleding, waanzinnig dure geschenken en lange liefdevolle gedichten in een huis verlicht met kaarsen en een groot open haard vuur. Niemand en ikzelf voorop, begreep dan ook waarom ik altijd zo moe was die maand. Waarom ik juist dan extra hoofdpijn had of waarom mijn broer jaren later als reden voor zijn definitieve vertrek naar Nieuw Zeeland kerstmis noemde. Lees verder “De duistere decembermaand”
Ik ben goed opgeleid en financieel onafhankelijk. Ik heb een goede baan en ben een niet onaantrekkelijke alleenstaande moeder. Anderen zouden me waarschijnlijk omschrijven als een zelfbewuste, assertieve, volwassen vrouw van in de vijftig. En toch blijk ik een makkelijke prooi te zijn. Omdat ik verwikkeld ben geraakt in de belevingswereld van een psychopaat ben ik emotioneel bijna compleet afgebroken. Een psychopaat is iemand ‘met een anti-sociale persoonlijksstoornis’ en heeft veel overeenkomst met een narcist. “Mijn” psychopaat is een sociale, aantrekkelijke, zeer hulpvaardige man van begin 60.
Ruim vijftig paar ogen kijken mij verwachtingsvol aan. Het is de week van de kindermishandeling en ik geef vanmiddag live een gastcollege als ervaringsdeskundige over de impact van psychische en emotionele mishandeling door destructieve ouders. Studenten pedagogiek, verpleegkunde, pabo, jeugdzorg en fysiotherapie willen graag weten hoe ik dit heb ervaren en hoe zij dit kunnen herkennen in kinderen waarmee zij later als hulpverlener gaan werken.
Het is misschien wel de meest gestelde vraag wanneer iemand vertelt over de destructieve, vaak gewelddadige relatie waarin hij of zij maanden, jaren, soms decennia lang heeft gezeten.
“Waarom ging je niet gewoon weg?” is de meest gestelde vraag die je als slachtoffer van partnergeweld te horen krijgt, net als: “Waarom ben je gebleven als het zo erg was? Ik begrijp het niet. Ik zou …”
Ik val maar meteen met de deur in huis: in sommige relaties verander je langzaam in de persoon die de ander nodig heeft. In wie je moet zijn om aan de behoeften van die ander te voldoen en om conflicten met die ander te vermijden. Dit is een kenmerk van een toxische relatie.