Aan Stichting het Verdwenen Zelf zijn 30 psychologen, therapeuten en coaches verbonden die ieder individuele begeleiding bieden aan slachtoffers van psychisch geweld.
Het netwerk is een belangrijk onderdeel van onze dienstverlening, naast de boeken van Iris Koops (Boeken van Iris • Het Verdwenen Zelf) en de trainingen (Workshops • Het Verdwenen Zelf) die wij aanbieden.
Drie keer per jaar organiseren we een netwerkbijeenkomst voor deze groep om kennis met elkaar te delen, ervaringen uit te wisselen en in te zoomen op thema’s die onze professionals vaker tegen komen in hun praktijk. Het resultaat is dat iedereen nieuwe inzichten mee terug naar huis neemt die helpen bij begeleiding van cliënten. Lees verder “Eerste netwerkdag van 2023 groot succes”
uitstelgedrag
Sinds kort durf ik uit te spreken slachtoffer te zijn van psychisch geweld. In mijn geval gecombineerd met fysiek geweld. Het gekke was dat ik liever in elkaar geslagen werd dan dat er non-verbaal, verbaal agressief gedrag om me heen was. De spanning dat er onverwachts woorden of blikken op mij konden worden afgevuurd die een vernietigende uitwerking hadden waren oncontroleerbaar. Ik kon niet zien waar die vernietiging zich nestelde. Ik kon er niet voor wegduiken zoals ik bij het slaan mijn handen voor mijn hoofd kon houden om het te beschermen. Zoals ik na fysiek geweld mijn blauwe plekken kon zien en langzaam weer zag verdwijnen waarmee de pijn ook een soort van verdween. Op school uitte ik mijn gevoel van machteloosheid in brutaal en onverschillig gedrag waar docenten gek van werden en geen adequaat antwoord op hadden, behalve mij uit de klas te sturen waar ik dan vervolgens op een bankje in de gang mocht overdenken wat ik fout had gedaan. Om na de les mijn excuses aan te bieden en te beloven in een volgende les netjes aanwezig te kunnen zijn, wat ik natuurlijk niet deed. Een enkele docent vroeg zo nu en dan hoe het met mij ging. Hij leek verder te kijken dan mijn gedrag. Dat voelde als dodelijk eng, want natuurlijk vertelde ik niets over mijn thuisfront, te bang voor de gevolgen als mijn verhaal bij mijn ouders terecht zou komen. 
Je kunt er niet omheen in deze periode van het jaar. Met de feestdagen in aantocht kun je de radio of TV niet aanzetten of je wordt overladen met commercials die vertellen dat december een maand is van liefde, geven, mogen ontvangen, warmte en overvloed. Als partner/dochter/zoon van een al dan niet verborgen narcist weet je helaas wel beter. De feestmaand is een maand waar je erg tegenop ziet. Een periode van op je tenen lopen, soms nauwelijks adem durven halen en hopen en bidden dat de situatie niet teveel escaleert. December is een maand van toneelspelen, de schone schijn ophouden naar de buitenwereld (als we daar nou eens massaal mee op zouden houden, wat zou er dan gebeuren?!) en van je rot schamen om alles wat er speelt.
Ik ben goed opgeleid en financieel onafhankelijk. Ik heb een goede baan en ben een niet onaantrekkelijke alleenstaande moeder. Anderen zouden me waarschijnlijk omschrijven als een zelfbewuste, assertieve, volwassen vrouw van in de vijftig. En toch blijk ik een makkelijke prooi te zijn. Omdat ik verwikkeld ben geraakt in de belevingswereld van een psychopaat ben ik emotioneel bijna compleet afgebroken. Een psychopaat is iemand ‘met een anti-sociale persoonlijksstoornis’ en heeft veel overeenkomst met een narcist. “Mijn” psychopaat is een sociale, aantrekkelijke, zeer hulpvaardige man van begin 60.
De inzichten die psychologe Gebi Rodenburg kreeg toen ze de boeken van Iris Koops las en in aanraking kwam met Stichting het Verdwenen Zelf openden haar ogen. ‘Als ervaringsdeskundig hulpverlener had ik talloze cliënten in mijn praktijk en ondanks mijn ‘gedegen’ opleiding en vervolgopleiding aangevuld met jarenlange ervaring met cliënten die slachtoffer waren geworden van psychisch geweld zág ik het niet. De woorden uit de boeken van Iris gaven niet alleen betekenis aan mijn eigen ervaringen, maar vooral ook aan die van talloze cliënten. Het maakt zichtbaar wat aan de buitenkant onzichtbaar lijkt. Dat is zo helpend voor professionals die voelen dat er iets niet pluis is maar hier de vinger niet op kunnen leggen. Sinds ik ben gaan werken met de kennis en materie uit de boeken merk ik dat de ene na de andere client stilvalt. Waar alles wat ik eerder teruggaf niet echt aan leek te komen, blijken de nieuwe inzichten altijd raak. Puzzelstukken vallen op hun plek. Dat is noodzakelijk om aan werkelijke heling en verwerking toe te kunnen komen.’