Tag: gezin

‘Haat je je vader?’

Dit is een gastcolumn van Mira

Ze was die dag uit school thuisgekomen en zoals altijd door de keuken naar binnen gelopen waar ze zoals alle voorgaande dagen, weken en maanden een opgestapelde onoverzichtelijke troep zag. Niets ligt hier op z’n plek, had ze gedacht. Het was niet alleen een chaos, alles voelde plakkerig en vies en overal lagen beschimmelde etensresten. Ze had er ineens niet meer tegen gekund. Wat deed haar moeder een hele dag als iedereen op school zat. Ze kon de keuken toch tenminste een beetje ordelijk en schoon houden? Nee, haar moeder zat elke dag bij de kachel. ‘s Morgens lag ze nog in bed terwijl iedereen zich klaarmaakte om naar school te gaan, dan riepen ze bij het weggaan naar boven: ‘We gaan mam.’ Waarna hun moeder steevast naar beneden riep of ze een appel bij zich hadden. ‘s Middags zat ze bij de kachel of uit het raam te staren. Lees verder “‘Haat je je vader?’”

‘Kan dit waar zijn?’ Dwingende controle in de praktijk

“Het is niet eenvoudig om dwingende controle van buitenaf waar te nemen. Het is een bij uitstek verborgen vorm van huiselijk geweld. Plegers zijn volgens onderzoek vaak ‘wolven in schaapskleren’. Hun dwingend-controlerende gedrag heeft als doel het slachtoffer als het ware aan te sturen. Plegers zijn vaak juist aimabel of vriendelijk richting hulpverleners, terwijl achter de voordeur destructief gedrag plaatsvindt.”

Dat schrijft Iris in een vandaag verschenen artikel voor GGZ Totaal (zie de link naar het artikel onderin deze blog). In dit artikel beschrijft Iris hoe ernstig dwingende controle is en gebruikt zij de casus van Lisa om dit onder de aandacht van professionals te brengen . Lees verder “‘Kan dit waar zijn?’ Dwingende controle in de praktijk”

Langzaam bij mezelf

Dit is een gastcolumn van Peter

Ik ben mid-40 en opgegroeid als jongen in een gezin met nog een wat oudere broer. Mijn moeder zou je kunnen omschrijven als een narcist van het grandiose/theatrale type, waarbij uiterlijk vertoon voor haar het  opperste goed was. Ik moest er altijd op familiefeestjes uitzien zoals zij dat wilde, in kleren waar ik me vaak niet mezelf in voelde. Zij zag er ook altijd piekfijn uit en creëerde een sfeertje van: ‘kijk eens hoe wij het gemaakt hebben’. Mijn vader gedroeg zich eigenlijk steeds onderdanig aan haar, had niet zo’n sterke ruggengraat en kon zich eigenlijk niet verzetten tegen de continu kleinerende en miskennende opmerkingen van zijn vrouw naar hem toe. Lees verder “Langzaam bij mezelf”

Wie denk je dat je bent?

Dit is een gastcolumn van Cara

Mijn moeder zei altijd dat ik hard moest worden aangepakt. De juffen op school hadden echter het liefst tien kinderen zoals ik in de klas. Het lag dus niet aan moeilijk gedrag dat ik hard moest worden aangepakt. Het kwam doordat er op onbewust niveau werd gesleuteld aan mijn authenticiteit en ik op dezelfde onbewuste manier probeerde te ontkomen aan dit destructieve proces. Moeder wilde niet dat ik eraan ontkwam. Ze wilde blijven sleutelen tot ik een verlengstuk van haar zou zijn geworden.

Lees verder “Wie denk je dat je bent?”

De ‘golden child’

Dit is een gastcolumn van Charlotte

Ik zeg altijd dat ik in de oorlog geboren ben, dan kijken ze me aan en zeggen: dat kan niet, dat je 1940/1945 geboren bent. Inderdaad dat is ook niet zo, het was ruim na de oorlog, bij ouders die wel de oorlog hadden meegemaakt. Mijn vader op een heftige manier na de oorlog (zijn ouders waren ‘fout’ in de oorlog) en voor mijn moeder was het heftig in de oorlog. Beide ontkennen dat trouwens tot op de dag van vandaag, ‘Nee hoor, het was een fijne tijd.’ Ongelooflijk vind ik dat, hoeveel afweer een mens kan hebben.

Maar het was wel oorlog tussen mijn ouders, altijd strijd en altijd ruzie. Toen ik ging studeren dacht ik dat mijn ouders oorlogsslachtoffers waren, want het was niet te harden thuis. Alles moest perfect zijn volgens mijn vader, en mijn moeder had de ‘poetsziekte’ zoals we dat toen noemden, later wist ik wel beter. Lees verder “De ‘golden child’”

De erfenis van zelfhaat

Dit is een gastcolumn van Nathalie

Mijn herstel van de gevolgen van het opgroeien met een narcistische vader en een emotioneel afwezige moeder verloopt in fasen. Met iedere keer kleine stapjes vooruit en soms ook terugvallen. Het is zeker geen rechte lijn omhoog. Soms voelt het ook niet eens echt als herstel omdat hoe meer ik in contact met mezelf kom, hoe meer ik ook in contact kom met mijn gekwetste/kwetsbare delen. Met de delen die zoveel meer verdienden en zoveel tekort gekomen zijn. Met delen van mezelf die ik had afgedaan als onbelangrijk of waar ik te bang voor was om ze te voelen en erkennen. Lees verder “De erfenis van zelfhaat”

Had ik het maar eerder geweten

Dit is een gastcolumn van Maria

Ik heb veel dingen meegemaakt met mijn narcistische familie. Wat narcisme is en wat het met je doet, daar kwam ik achter op mijn 67e door de boeken van Iris Koops, die ik nog regelmatig raadpleeg. Had ik dit allemaal maar eerder geweten, dan had ik eerder maatregelen kunnen nemen en mij afkeren van iedereen.

Onze jeugd met een gezin bestaande uit vader, moeder en vijf kinderen was verre van zorgeloos. Mijn moeder, in haar vrije tijd een verwoed toneelspeelster, kraakte altijd iedereen af. Ze leek er een satanisch genoegen in te scheppen haar kinderen tegen elkaar op te zetten. Met een zachtaardige vader die daar niet echt tegenin durfde te gaan, is dat haar prima gelukt. Lees verder “Had ik het maar eerder geweten”

‘Thuis was een plek waar je liever niet wilde zijn’

Imke Gilsing belande op haar 34ste onverwacht in een psychose. Ze werd tien dagen zonder medicatie in een isoleercel gezet. Ze schreef een boek over haar mensonterende ervaringen in de GGZ. Hieronder lees je een stuk uit haar boek, waarin ze ingaat op hoe haar jeugd onbewust de opmaat vormde van wat later zou komen.

Van alle mensen die in mijn mobiele telefoon staan, bellen ze uitgerekend hem. Ineens is hij daar, mijn vader. Ik heb hem een halfjaar niet gezien. Hij knuffelt me, dat doen we nooit. Het is een houterige knuffel. Mijn vader en ik zijn als dag en nacht: zijn glas is halfleeg, het mijne halfvol; hij ziet de lasten, ik de lusten; hij houdt van nieuw, ik van tweedehands; hij van vogels in een kooitje, ik zie ze graag vliegen; ik van reizen, volgens hem is nergens iets te zien; hij van schaduw, ik van licht.

Toen ik jong was had hij twee gezichten. Voor de buitenwereld was hij joviaal, betrokken en enthousiast. Hij voetbalde in de dorpsploeg, hield fanatiek kanaries bij Vogelvereniging De Goudvink, was lid van een kaartclub en zette zich in voor de gemeenschap. Thuis bulderde hij ontevreden door het huis en schoot door het minste of geringste uit zijn slof. Thuis was hij één brok negatieve energie en agressie. Ik heb lang geleden onder hoe hij was als vader. Lees verder “‘Thuis was een plek waar je liever niet wilde zijn’”

Ongezien leed: de kinderen van Ruinerwold

In oktober 2019 was het wereldnieuws: een gezin in Ruinerwold, bestaande uit een vader met vijf volwassen kinderen, leefde al jaren in totale afzondering. De zaak kwam aan het licht toen één van de zonen in een café in het dorp om hulp vroeg. Er bleek niet alleen sprake van ernstige verwaarlozing maar ook van seksueel misbruik (bij twee kinderen), lange periodes van opsluiting, fysiek geweld en sektarisch gedrag bij de vader. Drie oudere kinderen waren jaren eerder al het gezin ontvlucht.

Bij de vader werd de diagnose narcistische persoonlijkheidsstoornis vastgesteld. Wegens een hersenbloeding kan hij echter niet strafrechtelijk vervolgd worden. De oudste vier kinderen hebben meegewerkt aan een vijfdelige documentaire die recent is uitgezonden: ‘De kinderen van Ruinerwold’. Deze documentaire heeft veel indruk gemaakt, ook bij onze lezers. We kregen veel reacties binnen op de documentaire en twee van die reacties, van Willeke en Paulina, komen verderop in deze blog aan bod. Lees verder “Ongezien leed: de kinderen van Ruinerwold”

Zelfvertrouwen? Wat is dat?

Dit is een gastcolumn van Marleen

Ik moet mijn moeder vanaf dat ik geboren ben in de weg gezeten hebben. Ze heeft me nooit gewild. In de jaren ‘60 ging je trouwen, je kreeg kinderen en dat was het dan. Of je het leuk vond of niet. Zij vond het niets en heeft er niets aan gedaan om er iets van te maken.

Ik ben 56 jaar. Ik ben 7 jaar samen met mijn man, 6 jaar getrouwd. Ik heb een prachtig huisje, een campertje om lekker in de weekenden mee weg te kunnen gaan, een fulltime baan. Ik ben hoger opgeleid. Prima voor elkaar zou je zeggen.

Maar niets is minder waar. Ik zit sinds anderhalf jaar thuis met een fikse burn-out. En het wil maar niet lukken om weer op de been te komen. Het is alsof ik mijn leven lang de ballen al vechtend in de lucht heb gehouden. Vielen ze omlaag, dan gooide ik ze de lucht weer in en ging weer knokken. Het enige wat ik kon was vechten. Alles is gebaseerd op los zand. Lees verder “Zelfvertrouwen? Wat is dat?”