Tag: gezin

Wies neemt een besluit


Dit is een gastcolumn van Wies

Mijn naam is Wies (pseudoniem). Ik schrijf graag korte verhalen. Deze verhalen gaan onder andere over Wies en Jop, dit zijn fictieve personages. Eigenlijk gaan de verhalen over mijn narcistische ex-partner en mijzelf.

Het helpt mij om op deze wijze mijn verhaal te vertellen en van me af te schrijven. Ik heb gedurende zeven en een half jaar een relatie en huwelijk gehad met Jop. Er is veel gebeurd in die tijd. Het heeft me veranderd en nu een paar jaar later, brengt het me steeds dichter bij mezelf. Ik hoop dat het lezen van mijn geschiedenis herkenning geeft en hoop. En misschien zelfs vertrouwen, dat het kan om de regie terug te pakken en te veranderen.

Lees verder “Wies neemt een besluit”

‘Alles was toen stuk’

 

Op deze pagina stond een fragment uit het boek ‘De langste adem’ van Arielle Veerman, de ex-partner van de overleden schrijver en essayist Joost Zwagerman. Veel lezers van haar boek herkenden zichzelf in haar verhaal. ‘De langste adem’ is een boek over het ontstaan van hun relatie, over onmacht en onvermogen en hoe een vechtscheiding ontstond waarbij niemand gespaard bleef.

Dit fragment was gepubliceerd met toestemming van Arielle Veerman zelf, maar haar uitgever, Prometheus, claimde het auteursrecht en wilde een vergoeding. Daarom hebben we deze tekst verwijderd.

Ik heb alleen maar een mama gewild

Dit is een gastcolumn van Pierrot

Deze brief heb ik recent van me af geschreven toen alle puzzelstukjes samen kwamen :

Moeder

Hoe kan je afscheid nemen van wat je nooit hebt gehad?
Je bent oud nu, weldra zal je gaan. Ik zou je mama moeten noemen, maar het lukt me niet.

Op mijn 7 jaar zei je het al: “ik zal je nooit iets gunnen wat ik zelf niet heb gehad”. En je hebt je aan je belofte gehouden.
Op mijn 12de noemde je me voluit een ‘hoer’ toen bleek dat ik me in de turnles schaamde voor mijn ondergoed en een behaatje wou net als de rest van de klas. Je vond het gemeen, ik moest het onmiddellijk terugbrengen. Ik mocht er niet bij horen want dat had jij ook nooit gedaan.

En zo ging het dagelijks door.

Lees verder “Ik heb alleen maar een mama gewild”

Een gebroken gezinssituatie met grote gevolgen

Dit is een gastcolumn van Moniek

We delen hetzelfde verleden. Voor mijn moeder was het een tweede deel van haar leven, voor mijn zus en mij was het een eerste deel. Als een boek had mijn moeder haar oude leven in de kast geschoven toen ze met mijn vader trouwde. Het boek had ze gesloten want ze had liefde gevonden. Althans, dat dacht ze.

Haar jeugd met een stiefmoeder die het slechte imago eer aandeed en een vader die stierf aan een gebroken hart voor zij het huis uit ging waren debet aan een houding en een gevoel van eigenwaarde wat ver beneden het nulpeil lag. Door verdriet overmand en wanhopig op zoek naar aanvaarding vond ze een man die op het eerste oog uiterst charmant was. Mijn vader. Haar huwelijk met mijn vader was niet wat zij zich ervan had voorgesteld maar ze was vastberaden om er wat van te maken. Opgeven stond niet in haar woordenboek.

Lees verder “Een gebroken gezinssituatie met grote gevolgen”

Serie over huiselijk geweld

Dit is een gastcolumn van Paulina

Sinds woensdag 4 maart is er wekelijks een programma op Net5 over huiselijk geweld. De serie is terug te zien via voorgaande link. Het persoonlijke verhaal van Olgay Gulsen, een bekende tv persoonlijkheid en zakenvrouw, loopt als een rode draad door de documentaire. Als kind groeide ze op met haar vier zussen en moeder te midden van het geweld van haar vader.

Wat de boventoon voert is de angst en schaamte waarmee slachtoffers, zowel partners als kinderen, te maken hebben. Schaamte voor de omgeving, voor de politie en soms ook schaamte voor het eigen overlevingsgedrag. De slachtoffers in de documentaire benoemen steeds opnieuw dat angst en schaamte meer impact op hen heeft dan het fysieke geweld waarvan sprake was. Herhaald fysiek geweld gaat samen met emotioneel en psychische geweld. Ook slachtoffers die geen fysiek maar emotioneel en psychisch geweld hebben ondervonden, komen aan het woord en hebben het over de diepe impact die dit op hen heeft gehad. Kinderen die getuigen zijn van fysiek geweld tussen hun ouders worden emotioneel en psychisch beschadigd. Met haar persoonlijke verhaal doorbreekt Olgay het zwijgen in haar familie en brengt ze dit taboe op een respectvolle manier de huiskamer in.

Lees verder “Serie over huiselijk geweld”

Coercive control: emotioneel en psychisch misbruik strafbaar stellen

Slachtoffers van emotionele en psychische mishandeling worden nog te vaak niet serieus genomen door familie, vrienden en betrokken professionals. Veel slachtoffers hebben schrijnende getuigenissen over wat hen overkomt: een van de buitenkant ogenschijnlijk aardige dader die ondertussen hun leven tot een hel maakt. Een dader die controlerend, manipulatief, dwingend en soms ook fysiek agressief is, terwijl hij (of zij!) in de buitenwereld mooi weer speelt. Achter deze dynamiek komen is voor slachtoffers vaak al een moeizaam proces. Maar het stopt niet bij de erkenning hiervan door het slachtoffer zelf. Als familie, vrienden en betrokken professionals het niet zien, is dat extra traumatiserend. Is over deze vorm van mishandeling dan niets bekend in de wereld van de wetenschap of bij psychologen en andere professionals? Deels wel, deels niet, is misschien het goede antwoord. Een belangrijke opening is de langzame erkenning van het fenomeen coercive control. In het Nederlands vertaalt betekent coercive control letterlijk ‘dwingende controle’.

Lees verder “Coercive control: emotioneel en psychisch misbruik strafbaar stellen”

Niemandsland

Dit is een gastcolumn van Luca

Het was halverwege 2017 en ik keek de film ‘3096 days’. Deze film raakte mij enorm, dagenlang was ik helemaal van mijn stuk, maar ik kon niet begrijpen waarom. Ik was te overgevoelig besloot ik toen. Ik kon gewoon nergens tegen en het ís ook een aangrijpende film. Dat ik ‘gewoon overgevoelig’ ben is inmiddels zo vaak tegen mij gezegd door mijn pa, maar ook door mijn moeder én mijn ex, dat ik dit ben gaan geloven. De boeken van Astrid Holleeder en de controversiële docu over Michael Jackson hebben mij later opnieuw ontzettend wakker geschud. Zoveel herkenning ineens. Ook dacht ik dat het voor mij geschreven was toen ik ‘Helen van sexueel misbruik’ las van Ivonne Meeuwsen. Ik was geschokt dat ik zoveel herkenning ervaarde, terwijl ik geen bewuste herinneringen had op dat moment. Zo diep was mijn zelf dus weggestopt.

Lees verder “Niemandsland”

Ze huilt krokodillentranen

Dit is een gastcolumn van Maria

Al een aantal malen stuitte ik na een zoektocht op internet op verhalen over narcisme. Ik ben een vrouw van 66 jaar, en pas sinds drie en een half jaar weet ik van het bestaan ervan. Ik zal proberen beknopt weer te geven wat er is gebeurd, hoewel dat praktisch onmogelijk is.

Tijdens mijn jeugd werd mij al het idee gegeven dat ik een moeilijk en nieuwsgierig kind was, een nagel aan haar doodskist aldus mijn moeder. Ook voor mijn drie broers gold deze typering, voor mijn zus in mindere mate.
Het mooiste verjaardagskado voor mijn moeder zou zijn dat wij kinderen een dag lang onze kop dicht hielden, haar mooiste dag de dag na de vakantie als wij allemaal weer op sodemieterden naar school.
Mijn vader, die vlakbij werkte als boekhouder, deed tussen de middag een dutje, bij elk geluid van ons werd hij boos. Hij hield veel van mijn moeder, maar kon niet goed tegen haar op.

Lees verder “Ze huilt krokodillentranen”

Een zoektocht naar je eigenheid

Dit is een gastcolumn van v.a.

Narcisten: je zou bijna denken dat het allemaal broers en zussen van elkaar zijn en uit één en hetzelfde nest komen, allemaal met dezelfde trukendoos waar ze uit putten. Mijn eigen vader bijvoorbeeld heeft mijn moeder en het hele gezin kapot gemaakt met zijn narcistische manipulaties. Met mijn vader hebben wij, mijn beide broers en ik, als kinderen al 40 jaar geleden het contact verbroken. Wij zijn nog één keer gedrieën bij hem op bezoek gegaan. We hadden hem toen 25 jaar niet gezien en inmiddels alle drie een gezin. Wij hadden de behoefte om nu als volwassen persoon met hem in gesprek te gaan en ons verhaal te doen. Maar ook na 25 jaar was er niets veranderd en was er geen sprankje empathie en ging het alleen maar over hem en hoe zielig hij vooral wel niet was door toedoen van onze moeder. Het is tot nog toe nooit van een vervolg gekomen en de behoefte daaraan is inmiddels verder uitgedoofd.

Lees verder “Een zoektocht naar je eigenheid”

Danse macabre

Dit is een gastcolumn van Isthe

Het is geen leuke titel voor een gedicht, danse macabre. Toch wil ik het graag delen met jullie omdat het precies past bij wat ik heb meegemaakt als kind. Narcisten identificeren zich met een gewenst beeld dat ze zichzelf toedichten. Aan dat beeld moet hun omgeving voldoen. Zij zijn afhankelijk van narcistische voorraad. Zij eisen dat van hun directe omgeving. Een kind is een makkelijke prooi.

Narcisten doen alsof het beeld echt is, geloven er ook in, dat is ook zo eng. Ik ben kind van een narcistische moeder (dominante vrouw) die me voortdurend achter de huid zat en kind van een narcistische vader (verborgen). Mijn ouders leken het narcisme bij elkaar te versterken. Het beeld naar buiten toe van een liefdevolle moeder, maar eentje die bezeten was van mij en die het leven uit me slurpte. Beeld en werkelijkheid verschilden totaal van elkaar. Zo ook mijn vader, met meerdere beelden, die zogenaamd liefdevol was, maar hij keek nooit naar me om. Als ik maar wél voldeed aan zijn eisen op de momenten wanneer hij dat wilde. Ook moest ik volgens hem dankbaar zijn met zo’n vader als hij was.

Lees verder “Danse macabre”