Herstellen van emotionele en psychische mishandeling
Dit is een gastcolumn van Maud
Het is inmiddels al weer 4 jaar geleden dat ik voor de zoveelste keer naar de huisarts ging voor mijn chronische pijn. Alle hoeken van het ziekenhuis had ik inmiddels gezien, alle behandelingen en onderzoeken waren zorgvuldig gedaan en de conclusie was: ‘gefeliciteerd mevrouw, we kunnen niets vinden’. Lees verder “4 jaar later”
Dit is een gastcolumn van Klára
Tegenover Thomas Erdbrink zit op zondag 21 augustus een sprankelende, mooie en charmant Vlaams sprekende vrouw die mij van het begin van de Zomergastenaflevering tot het eind aan haar lippen heeft. Gedurende de uitzending komt zij steeds dichterbij. Zij vertelt haar verhaal dat zo eng veel op dat van mij lijkt, dat haar getoonde kwetsbaarheid mij soms bang maakt en tegelijkertijd uitdaagt om die angst van mij af te werpen. Dat pad van herstel van traumatische jeugdervaringen waarin schrijfster Griet op de Beeck met hart en ziel gelooft en er deze avond een groot pleitbezorger van blijkt te zijn, bewandel ik al een tijdje, maar zo ver als Griet is, ben ik nog niet. Lees verder “Griet op de Beeck in Zomergasten”
Dit is een gastcolumn van Gijs
Graag wil ik in vervolg op mijn eerdere gastblog in april dit jaar, met jullie delen hoe het nu, ongeveer 3 maanden later, met mij gaat en wat er in de tussentijd is gebeurd. Hiermee hoop ik jullie een hart onder de riem te kunnen steken.
Overigens wil ik graag diegenen die op mijn eerdere blog hebben gereageerd bedanken voor hun reacties hierop. Dit was voor mij hartverwarmend. Daarbij moet ik eerlijk bekennen dat de reacties bij mij wel wat tranen teweeg gebracht hebben en dat dit meer met mij deed dan ik had verwacht. Lees verder “Nadat het tij gekeerd was…”
Dit is een gastcolumn van Kim
Ik had met mezelf de afspraak gemaakt, nóóit meer in de val van de narcist te trappen, nooit meer! En wéér is het gebeurd. Hoe kón dit, na al die lessen die ik heb gehad van ‘ mijn‘ narcisten.
Wéér zat ik in een film, waarbij ik bij ‘ the end’ pas zag wat hier nou gebeurd was. Hoe had ik de signalen niet kunnen zien? Ik dacht dat ik het spel van de narcist doorhad, ik dacht dat ik het nu echt begreep en ik dacht ook dat de narcist er mij niet meer uit zou pikken. Niks was minder waar. Lees verder “Voor de laatste keer in de ban van de narcist”
Dit is een gedicht van Veerle.
Dampend in zweet
van angst
en pijn
ik weet hoe het voelt
verscheurd
verschroeid door wind
verschraalde wond Lees verder “Ik weet hoe het voelt”
Dit is een gastcolumn van Karen
Zestien jaren zijn er verstreken en sommige wonden lijken nooit volledig te genezen. Dat hij destijds de keuze maakte weg te gaan was een opluchting, de angst voor zijn dreigementen ‘ik maak je dood als je weggaat’ verlamde me. Ik wist dat de relatie niet klopte, ik wist dat ik voor mijzelf moest kiezen maar mijn vleugels waren gebroken in de jaren dat we samen leefden en ik wist niet meer hoe te vliegen.
Dit is een gastcolumn van Sharon
Het is een keuze, die je maakt om er uit te stappen. Ik kon hem maken, toen ik besloot, dat ik ook met de gevolgen ervan wilde dealen. Het is geen gemakkelijke weg, want je komt uit een duisternis of mist waarin het licht niet duidelijk zichtbaar is. Dus waar ga je heen. Nu, drie jaar later heb ik geaccepteerd, dat de duisternis een onderdeel is van mijn leven, maar dat ik in het licht blijf staan.
Dit is mijn gedicht… Lees verder “De keuze is aan mij”
Dit is een gedicht van Tiny
Vandaag werd ik wakker met zoveel pijn in mijn lijf.
Zoveel zeer.
Zoveel woede.
Steeds al die vreselijke woorden te horen in je hoofd.
Dit is een gastcolumn van Karin
Een blog? Kan ik dat en vooral: durf ik dat?
De bekende onzekerheid steekt weer eens de kop op. Wie zit er nu te wachten op mijn verhaal? Toch besef ik anderzijds dat dit wel een mooie gelegenheid is om iets te delen van mijn eigen ervaringen, een idee waar ik al een poosje mee rondloop. Dus trek ik nu de stoute schoenen maar eens aan.
Die onzekerheid raak ik nooit helemaal kwijt, denk ik. Hoewel mijn leven als alleenstaande moeder en vrijgezel sinds vorig jaar een feit is en ik langzaam maar zeker uit dat dal kruip waar ik, achteraf gezien, in rondzwierf, voel ik me soms nog steeds onzeker. Lees verder “Eindelijk weer mijzelf kunnen worden”
Dit is een gastcolumn van Agnes.
Ik ben inmiddels 45 jaar en nu kan ik eindelijk zeggen dat alle puzzelstukjes op zijn plaats gevallen zijn. Met nu bedoel ik na het lezen van het werkboek “herstellen van Narcistische mishandeling”. Zelf heb ik een opleiding gevolgd tot psychosociaal therapeut, daar werd een begin gemaakt met het ontrafelen wat ik in mijn leven had meegemaakt en de uitwerking daarvan. Door goede therapie ben ik een heel eind gekomen, Lees verder “Zwarte tranen”