Categorie: Ervaringen

’Praat tegen me, praat alsjeblieft tegen me.’

Het effect van de stiltebehandeling
Dit is een gastcolumn van Vroefje

Hoewel niet elke narcist zich hiermee bezig schijnt te houden, zullen er helaas toch ook velen onder ons zijn die het net als ik wel kennen; het doodzwijgen. Ik ben hier meer informatie over gaan opzoeken en mijn mond viel open.

De officiële naam is Ostracisme; Schervengerecht. Het heeft zijn wortels in de oude Griekse beschaving waar het gebruikt werd om in politieke kringen een persoon die al te machtig dreigde te worden te elimineren, om zo de democratie te beschermen. Degene met de meeste scherven werd een ‘persona non grata’. Er werd niet meer tegen hem gepraat, hij hoorde er niet meer bij en werd geacht zichzelf uit de gemeenschap te verwijderen. Lees verder “’Praat tegen me, praat alsjeblieft tegen me.’”

Had ik het maar eerder geweten – hulp bij emotionele mishandeling

“Hij heeft af en toe best even goede hulp gekregen, maar vooruitgang, nee. Het leek nooit echt goed met hem te gaan, welke therapie hij ook deed.”

In een vandaag verschenen blog op Psychosenet beschrijven Iris en Tako de case van Marco, die flink leed onder zijn depressies, suïcidale gedachten en angsten. Het duurde lange tijd voor er duidelijk werd dat deze klachten een duidelijke oorzaak hadden. Lees verder “Had ik het maar eerder geweten – hulp bij emotionele mishandeling”

Bevrijdingsdag?

Dit is een gastcolumn van Jantine

Het is drie uur ’s middags op 5 mei, bevrijdingsdag. Ik zit in een hoekje van mijn huis. De gordijnen aan de voorzijde zijn dicht omdat ik me niet veilig voel. In het huurhuis dat net vijf dagen op mijn naam staat. Ik tril en voel me niet op mijn gemak. Duidelijk hoorbaar is in het huis naast me een verhuizing aan de gang. Mijn bejaarde buurvrouw van 85 verhuist blijkbaar deze middag. Zij wordt geholpen door mijn ex en zijn vrienden. Hij bezorgde me hevige PTSS en de anderen die er zijn en me niet geloofden versterken mijn angst.

De mensen in de woning naast me zijn allen overtuigd van de goedheid van mijn ex, hulpvaardig zijn betekent immers dat je een goed hart hebt? Dat praktisch helpen niets zegt over daadwerkelijk empathisch zijn ontgaat hun volledig. Zijn rookgordijn doet zijn werk.

Lees verder “Bevrijdingsdag?”

In gesprek met mijn vader

Dit is een gastblog van Vroefje

Dag papa,
62 moest ik worden om te kunnen doorzien welk spelletje er vroeger gespeeld is. Door jouw vrouw, mijn moeder. En het had nog een naam ook. Zoals zoveel dingen een naam hebben die gerelateerd zijn aan de gedragingen van een ouder met een narcistische persoonlijkheidsstoornis. Ik heb het over ouderverstoting. Lees verder “In gesprek met mijn vader”

Topsport; grensoverschrijdend gedrag of kindermishandeling?

Dit is een gastcolumn van Petra Witjes.

Petra is voormalig topturnster en klokkenluider van misstanden en grensoverschrijdend gedrag in het turnen. Ze heeft ongeveer tien jaar (inter)nationale topsport beoefend, totdat grensoverschrijdend gedrag en blessures haar plezier in de sport volledig hebben ontnomen. In 2006 meldde ze zich bij de bond en NOC*NSF over wat er gaande was achter gesloten deuren, in 2009 sprak zij zich uit in de media. Het afgelopen jaar heeft zij zich bijna dagelijks ingezet om de misstanden in de turnsport (weer) boven tafel te krijgen. Ze deelt hieronder een aantal van haar ervaringen en observaties.

“Maar wat heb je dan precies meegemaakt?” is een vraag die mij en andere oud-topturnsters heel vaak gesteld wordt. Begrijpelijk, want wat er zich in de turnhallen afspeelde is ook bizar. Voor velen van ons is dat moeilijk onder woorden te brengen, want als jonge kinderen werd ons geleerd dat wij het probleem waren. Desalniettemin streed ik al van kinds af aan tegen het destructieve, narcistische regime van mijn trainer en sprak ik mij naarmate ik ouder werd, er wél over uit. Met alle gevolgen van dien, zoals je hieronder kan lezen. Lees verder “Topsport; grensoverschrijdend gedrag of kindermishandeling?”

‘Haat je je vader?’

Dit is een gastcolumn van Mira

Ze was die dag uit school thuisgekomen en zoals altijd door de keuken naar binnen gelopen waar ze zoals alle voorgaande dagen, weken en maanden een opgestapelde onoverzichtelijke troep zag. Niets ligt hier op z’n plek, had ze gedacht. Het was niet alleen een chaos, alles voelde plakkerig en vies en overal lagen beschimmelde etensresten. Ze had er ineens niet meer tegen gekund. Wat deed haar moeder een hele dag als iedereen op school zat. Ze kon de keuken toch tenminste een beetje ordelijk en schoon houden? Nee, haar moeder zat elke dag bij de kachel. ‘s Morgens lag ze nog in bed terwijl iedereen zich klaarmaakte om naar school te gaan, dan riepen ze bij het weggaan naar boven: ‘We gaan mam.’ Waarna hun moeder steevast naar beneden riep of ze een appel bij zich hadden. ‘s Middags zat ze bij de kachel of uit het raam te staren. Lees verder “‘Haat je je vader?’”

‘Kan dit waar zijn?’ Dwingende controle in de praktijk

“Het is niet eenvoudig om dwingende controle van buitenaf waar te nemen. Het is een bij uitstek verborgen vorm van huiselijk geweld. Plegers zijn volgens onderzoek vaak ‘wolven in schaapskleren’. Hun dwingend-controlerende gedrag heeft als doel het slachtoffer als het ware aan te sturen. Plegers zijn vaak juist aimabel of vriendelijk richting hulpverleners, terwijl achter de voordeur destructief gedrag plaatsvindt.”

Dat schrijft Iris in een vandaag verschenen artikel voor GGZ Totaal (zie de link naar het artikel onderin deze blog). In dit artikel beschrijft Iris hoe ernstig dwingende controle is en gebruikt zij de casus van Lisa om dit onder de aandacht van professionals te brengen . Lees verder “‘Kan dit waar zijn?’ Dwingende controle in de praktijk”

Langzaam bij mezelf

Dit is een gastcolumn van Peter

Ik ben mid-40 en opgegroeid als jongen in een gezin met nog een wat oudere broer. Mijn moeder zou je kunnen omschrijven als een narcist van het grandiose/theatrale type, waarbij uiterlijk vertoon voor haar het  opperste goed was. Ik moest er altijd op familiefeestjes uitzien zoals zij dat wilde, in kleren waar ik me vaak niet mezelf in voelde. Zij zag er ook altijd piekfijn uit en creëerde een sfeertje van: ‘kijk eens hoe wij het gemaakt hebben’. Mijn vader gedroeg zich eigenlijk steeds onderdanig aan haar, had niet zo’n sterke ruggengraat en kon zich eigenlijk niet verzetten tegen de continu kleinerende en miskennende opmerkingen van zijn vrouw naar hem toe. Lees verder “Langzaam bij mezelf”

Wie denk je dat je bent?

Dit is een gastcolumn van Cara

Mijn moeder zei altijd dat ik hard moest worden aangepakt. De juffen op school hadden echter het liefst tien kinderen zoals ik in de klas. Het lag dus niet aan moeilijk gedrag dat ik hard moest worden aangepakt. Het kwam doordat er op onbewust niveau werd gesleuteld aan mijn authenticiteit en ik op dezelfde onbewuste manier probeerde te ontkomen aan dit destructieve proces. Moeder wilde niet dat ik eraan ontkwam. Ze wilde blijven sleutelen tot ik een verlengstuk van haar zou zijn geworden.

Lees verder “Wie denk je dat je bent?”

De ‘golden child’

Dit is een gastcolumn van Charlotte

Ik zeg altijd dat ik in de oorlog geboren ben, dan kijken ze me aan en zeggen: dat kan niet, dat je 1940/1945 geboren bent. Inderdaad dat is ook niet zo, het was ruim na de oorlog, bij ouders die wel de oorlog hadden meegemaakt. Mijn vader op een heftige manier na de oorlog (zijn ouders waren ‘fout’ in de oorlog) en voor mijn moeder was het heftig in de oorlog. Beide ontkennen dat trouwens tot op de dag van vandaag, ‘Nee hoor, het was een fijne tijd.’ Ongelooflijk vind ik dat, hoeveel afweer een mens kan hebben.

Maar het was wel oorlog tussen mijn ouders, altijd strijd en altijd ruzie. Toen ik ging studeren dacht ik dat mijn ouders oorlogsslachtoffers waren, want het was niet te harden thuis. Alles moest perfect zijn volgens mijn vader, en mijn moeder had de ‘poetsziekte’ zoals we dat toen noemden, later wist ik wel beter. Lees verder “De ‘golden child’”