Categorie: Ervaringen

De erfenis van zelfhaat

Dit is een gastcolumn van Nathalie

Mijn herstel van de gevolgen van het opgroeien met een narcistische vader en een emotioneel afwezige moeder verloopt in fasen. Met iedere keer kleine stapjes vooruit en soms ook terugvallen. Het is zeker geen rechte lijn omhoog. Soms voelt het ook niet eens echt als herstel omdat hoe meer ik in contact met mezelf kom, hoe meer ik ook in contact kom met mijn gekwetste/kwetsbare delen. Met de delen die zoveel meer verdienden en zoveel tekort gekomen zijn. Met delen van mezelf die ik had afgedaan als onbelangrijk of waar ik te bang voor was om ze te voelen en erkennen. Lees verder “De erfenis van zelfhaat”

De sprankeling voorbij

Dit is een gastcolumn van Marja

Ik koester de mooie dingen die er waren, al twijfel ik aan de echtheid ervan. Mijn wereld draaide om de onbegrijpelijke logica van een angstige man, in plaats van de essentie van liefde en onvoorwaardelijk houden van. De drenkeling heeft zich vastgeklampt aan mij als menselijke reddingsboei in een zee vol leugens, ontrouw, manipulatie, agressie en mentaal geweld.

En zo is de compassie verdronken en komen tranen in het bloed. Ik heb keihard moeten vechten tegen alles wat ik zag gebeuren versus de vele ogen die niets zagen of ervoor kozen om te zwijgen. Een misdrijf is gepleegd, maar de échte pijn zit hem in de veelvuldige schending van de heilige wetten van respect en liefde. Zo lees ik deze passage uit het werkboek van Iris en het raakt me keer op keer. Steeds moet ik vechten tegen mijn tranen. Elke dag weer… Lees verder “De sprankeling voorbij”

Uit de onzichtbare gevangenis

Regelmatig ontvangen wij reacties van lezers op de boeken van Iris.

Lezers geven de beste indruk van een boek. Daarom hebben we hieronder enkele reacties op een rijtje gezet:

‘In het begin van het boek ‘Herstellen van narcistische mishandeling’ spreekt Iris de woorden: “Leg de verantwoordelijkheid terug waar die altijd hoorde.” Woorden waar ik na een hele tijd nog altijd veel aan heb, op momenten dat oordelen van omstanders me onderuit proberen te halen.

Door het werkboek durfde ik aan mezelf toe te geven dat ik met psychische mishandeling te maken had gehad. In combinatie met de opdrachten, was dit voor mij het begin van het verwerkingsproces. Ook het tweede boek besteld. De boeken van Iris waren voor mij meteen een houvast. Ik voelde de bevestiging dat het niet aan mij lag, maar dat me iets was aangedaan door een ander. Het was een verademing’.

Em

Lees verder “Uit de onzichtbare gevangenis”

Wij kunnen samen het verschil maken

Dit is een column van Em

Als ervaringsdeskundige ben ik met regelmaat onthutst en verbijsterd, waar mensen mee te maken krijgen wanneer men uit de traumatiserende, slopende en zielsonterende situatie weet te ontsnappen die psychisch geweld is. Slachtoffers lopen tegen zoveel muren aan van onwetendheid en onbegrip, waardoor trauma’s verergeren en er door verkeerd handelen van instanties en hulpverlening soms afschuwelijke situaties ontstaan. Veel slachtoffers hebben hun weg weten te vinden naar het Verdwenen Zelf met vaak schrijnende verhalen. Getuigenissen over hoe mensen staan te roepen in de woestijn, niet worden gehoord, verkeerd worden begrepen, niet worden geloofd met alle gevolgen vandien. Het maakt mij boos en gefrustreerd. Lees verder “Wij kunnen samen het verschil maken”

In gesprek met mijn angst

Dit is een gastcolumn van Vroefje

Dag Angst. Je bent eigenlijk de enige die mij de afgelopen vier jaar nooit in de steek heeft gelaten. Dag en nacht was je aan mijn zijde. Je bent inmiddels behoorlijk zeker van jezelf, omdat je weet dat je me heel stevig in je grip hebt. Dus tegenwoordig doe je ‘s nachts gezellig, God zij geprezen, óók een oogje dicht. Verbazingwekkend om te zien dat je altijd nét iets later ontwaakt dan ik. Dan kan ik even ervaren hoe het ook alweer was, om te leven zonder dat je zo prominent aanwezig bent. Ik wil zeker niet ondankbaar zijn, maar dat voelt toch best wel fijn. Lees verder “In gesprek met mijn angst”

Uit de comfortzone van schijnveiligheid stappen

Dit is een gastcolumn van Em 

Regelmatig krijg ik dezelfde vraag uit de omgeving: hoe het toch kan dat je als slachtoffer niet luistert naar je onderbuikgevoel wanneer je in een relatie zit met een narcist? Hoewel het antwoord heel simpel zou moeten zijn, is dat toch behoorlijk ingewikkeld. Het complexe zit ‘m erin dat degene die de vraag stelt, voorbij het eigen voorstellingsvermogen moet gaan om het antwoord te kunnen begrijpen. En dat is lastig. Lees verder “Uit de comfortzone van schijnveiligheid stappen”

Had ik het maar eerder geweten

Dit is een gastcolumn van Maria

Ik heb veel dingen meegemaakt met mijn narcistische familie. Wat narcisme is en wat het met je doet, daar kwam ik achter op mijn 67e door de boeken van Iris Koops, die ik nog regelmatig raadpleeg. Had ik dit allemaal maar eerder geweten, dan had ik eerder maatregelen kunnen nemen en mij afkeren van iedereen.

Onze jeugd met een gezin bestaande uit vader, moeder en vijf kinderen was verre van zorgeloos. Mijn moeder, in haar vrije tijd een verwoed toneelspeelster, kraakte altijd iedereen af. Ze leek er een satanisch genoegen in te scheppen haar kinderen tegen elkaar op te zetten. Met een zachtaardige vader die daar niet echt tegenin durfde te gaan, is dat haar prima gelukt. Lees verder “Had ik het maar eerder geweten”

Er is geen weg meer terug

Dit is een gastcolumn van Marloes

Voor slachtoffers is er veel moed voor nodig om uit de cirkel van geweld te stappen. Het begint al bij het erkennen dat er sprake is van geweld. Dat alleen is al heel moeilijk, aangezien het ontzettend lastig is om te herkennen wat er gaande is. Er is moeilijk een vinger op te leggen en lange tijd is er wel sprake van een onderbuikgevoel, dat niet te plaatsen is. Als er eenmaal die erkenning is dat er sprake is van geweld, is er geen weg meer terug. Dan ga je inzien dat je situatie niet normaal is.

Aan het woord is Hameeda Lakho in de masterclass ‘Lagen van moed bij de aanpak van huiselijk geweld’, die zij samen met Sietske Dijkstra verzorgd heeft.* Ik heb deelgenomen aan deze masterclass en heb deze gevolgd met de blik van een voormalig professional en met de blik van een (meervoudig) ervaringsdeskundige. Lees verder “Er is geen weg meer terug”

‘Thuis was een plek waar je liever niet wilde zijn’

Imke Gilsing belande op haar 34ste onverwacht in een psychose. Ze werd tien dagen zonder medicatie in een isoleercel gezet. Ze schreef een boek over haar mensonterende ervaringen in de GGZ. Hieronder lees je een stuk uit haar boek, waarin ze ingaat op hoe haar jeugd onbewust de opmaat vormde van wat later zou komen.

Van alle mensen die in mijn mobiele telefoon staan, bellen ze uitgerekend hem. Ineens is hij daar, mijn vader. Ik heb hem een halfjaar niet gezien. Hij knuffelt me, dat doen we nooit. Het is een houterige knuffel. Mijn vader en ik zijn als dag en nacht: zijn glas is halfleeg, het mijne halfvol; hij ziet de lasten, ik de lusten; hij houdt van nieuw, ik van tweedehands; hij van vogels in een kooitje, ik zie ze graag vliegen; ik van reizen, volgens hem is nergens iets te zien; hij van schaduw, ik van licht.

Toen ik jong was had hij twee gezichten. Voor de buitenwereld was hij joviaal, betrokken en enthousiast. Hij voetbalde in de dorpsploeg, hield fanatiek kanaries bij Vogelvereniging De Goudvink, was lid van een kaartclub en zette zich in voor de gemeenschap. Thuis bulderde hij ontevreden door het huis en schoot door het minste of geringste uit zijn slof. Thuis was hij één brok negatieve energie en agressie. Ik heb lang geleden onder hoe hij was als vader. Lees verder “‘Thuis was een plek waar je liever niet wilde zijn’”

Mijn brief aan háár

Dit is een gastcolumn van Martin

Beste Maria (pseudoniem),

Alsof ik een brief schrijf aan een onbekende, zo ervaar ik de aanhef en toch heb ik vaak in gedachte aan je geschreven om je te vertellen waarom ik bij je weg ben gegaan.

Het was niet dóór of vanwege een ander, het was uiteindelijk een heel andere reden om ‘zomaar’ alles achter me te laten! Die ‘reden’ blijft voor mij een dilemma omdat ik het niet uit kan leggen waarom ik deze stap heb gezet. En doodgewoon omdat je het niet zult begrijpen en al helemaal omdat je niet zal accepteren wat die reden is. Maar besef dat ik wel van je ben blijven houden en je trouw ben gebleven, misschien niet op de manier die jij verwachtte, maar toch meen ik dat oprecht. Je bent altijd een verzorgde, zorgzame en nijvere vrouw geweest en dat heb ik altijd in je gewaardeerd. Dan zul je je wellicht afvragen waarom ik dan opgestapt ben. Lees verder “Mijn brief aan háár”